วันหนึ่งเพื่อนผม (ที่ไม่ได้สนิทอะไรมาก) โทรมาบอกว่าญาติที่ต่างจังหวัดเสียชีวิตแล้ว และจะมีการจัดงานศพที่นั่นด้วย เขาก็ชวนผมให้ไปร่วมงานศพญาติเขา ผมบอกไปว่าไปไม่ได้ เพราะความคิดส่วนตัวคือเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกับญาติเขาขนาดนั้น และวันนั้นผมก็เพิ่งทำอะไรมาเหนื่อยๆด้วย พอผมปฏิเสธเขาก็โทรมาวานเรื่อยๆอีก ผมก็บอกว่าไม่ได้ๆ โทรมาทั้งเขาและก็แม่เขาเลย พอผมปฏิเสธหลายรอบมาก ก็เปลี่ยนไปโทรหาพ่อกับแม่ผมต่อ ซึ่งพ่อแม่ผมก็ปฏิเสธเหมือนกับผม แต่ก็ยังโทรไม่หยุดแล้วก็พูดโน้มน้าวอยู่นานมาก จนสุดท้ายพ่อแม่ก็ยอมจำใจให้ผมไปร่วมงานศพญาติเขาที่ต่างจังหวัดทั้งที่ผมและพ่อแม่ก็ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด และก็รับปากกับพ่อแม่ผมว่า 2 วัน แต่กว่าผมจะได้กลับก็วันที่ 4 เลย และวันที่ 5 แม้ว่าจะกลับจากงานศพแล้วก็ยังพูดคุยรั้งผมอีกจากจะได้กลับตอนเช้าหรือสายกลายเป็นบ่าย 3 ถึงจะได้กลับบ้านจริงๆ ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับพวกญาติๆเขา ผมก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง ซึ่งช่วงนั้นผมก็ต้องเก็บสีหน้าเก็บอารมณ์แบบสุดชีวิตและก็ต้องอดทนจนกว่าจะถึงวันที่จะได้กลับ หลังจากงานศพผ่านพ้นไป ในช่วงนั้นแม่เขาก็พูดเล่ากับคนอื่นหรือคนรู้จักเรื่องงานศพแล้วก็เล่าถึงผมไปบ้าง พร้อมกับประโยคหนึ่งที่ผมได้ยินมาว่า "เพื่อนลูกคนนี้ดีมากเลยนะ ขนาดงานศพญาติของเพื่อนลูกก็ยังมาร่วม" พอผมได้ยินแบบนั้นแล้วในใจก็มีแต่ความรู้สึกที่โกรธมากๆ เพื่อนอีกกลุ่มของผมที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกับคนๆนั้นบางคนรู้ข่าวก็มาถามเรื่องนี้ว่า "ทำไมถึงไปงานศพญาติมัน?" ผมก็ตอบไปว่า "กูไม่ได้ยอมไปกับเขา และกูไม่ได้อยากจะไปเลยด้วยซ้ำ" พร้อมกับเล่าเรื่องนี้ว่ามันเป็นยังไง พอผมเล่าจบทุกคนที่ฟังก็ส่ายหัวและบ่นกันว่าปกติก็เป็นคนที่แปลกแยกในสายชั้นอยู่แล้วทั้งลูกและแม่ แต่การที่พูดโน้มน้าวให้จำใจยอมนี่มันเป็นอะไรที่แย่มากๆ โดยเฉพาะกับเรื่องแบบนี้