คือเรื่องมีอยู่ว่า เราสนิทกับพี่ที่ทำงาน มีไรช่วยเหลือนางตลอด ทำไรก็เอาไปฝากนางตลอด เราไม่ได้คิดอะไรเลยหรือจะมาทวงบุญคุณ เราให้ด้วยความเต็มใจ ก็คิดว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นพี่ เป็นญาติ คือเราโครตให้ใจเลยอ่ะรักและเคารพนางตลอด มาวันนึงรถเราพังนางอ่ะต้องขับผ่านบ้านเราอยู่แล้ว เลยพูดไปว่า เออ รถเราเข้าศูนย์นะยังซ่อมไม่เสร็จช่วงนี้อาศัยไปด้วยนะ เป็นไรป่าวสะดวกไหม นางบอกสะดวกแค่นี้เอง เราก็ขอบคุณไป ก็ไปด้วยกันตลอด ช่วยค่าน้ำมันตลอด เราคนขี้เกรงใจ มีไรแบ่งปันให้กินตลอดเพราะเขาก้มีน้ำใจเนาะ พักหลังๆนางเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มหงุดหงิด เรื่องไม่สนิทตีตัวออกห่าง จนทำให้เราสัมผัสได้ว่า นางคงไม่แฮปปี้กับการที่เราอาศัยไปกับเขารึเปล่า เราก้มาคุยกับเเฟนเราชั่งใจมาหลายวันละ สุดท้ายเซ้นเราก็แม่นตามที่เราคิด นางแชททมาบอกว่า ให้เราไปกลับเองไปก่อนเขามีธุระเช้าเย็น เราก้เข้าใจนะคนไม่สะดวก แต่อีกใจก็แอบคิดไม่ได้ว่า เข่ก้ต้องผ่านหน้าบ้านอยู่แล้ว แต่ทำไมเขาถึงไม่สะดวก เวลามันคือคำตอบ ไม่จำเป็นต้องไปหาคำตอบอะไรเยอะ เอาเป็นว่าผิดที่เราให้ใจไปร้อย ลืมเผื่อใจ อาการเขาฟ้องชัดมาก ก็ตั้งแต่นี้ไปก็ห่างๆไว้ดีสุด เลิกคาดหวังว่าดีกลับเขาจะดีตอบ