เรื่องมันมีอยู่ว่า เราคบเพื่อนคนนี้มา6ปี สนิทกันมากกก เราทุกเรื่อง บ่นทุกเรื่องในชีวิตประจำ เอาจริงผูกพันมาก ผ่านไรมาด้วยกันเยอะมาก ตอนที่เรียนอยู่ก็สไตล์เหมือนกัน เราก็สบายใจที่ได้อยู่กับเพื่อนคนนี้ แต่ก็เราคิดว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทอยู่ฝ่าย
จนมาถึงจบเรียนกันไปเราก็ติดต่อกันตลอด มันชวนไปไหนเราไปหมด ไปตามดูศิลปินที่ชอบ เราก็ไปเป็นเพื่อน ไปซื้อของยกของหนักที่ครอบครัวใช้ให้ไปซื้อ
ไปสัมภาษณ์เป็นเพื่อน  ไปเป็นเพื่อนได้ในทุกเรื่องๆมีไรก็ช่วยหมดปรึกษาไรเราก็ตอบดีๆ แต่สิ่งที่เพื่อนเราทำคือ เราชวนไปไหนไม่ว่างตลอดเวลามันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่เพื่อนอีกคนที่เพื่อนคนนั้นสนิทก็ไปได้ตลอด.  ตอบไรก็ดูไม่เต็มใจเช่น กูทำอย่างงี้ดีไหม ไม่ต้องทำ ไม่มีการต่อไรทั้งสิ้น เราคุยต่อก็ไม่ต่อ เราแนะนำร้านขายของร้านนึงให้ แต่ตอนที่เราไปแม่ค้าใจดีและมันถูก เราหวังดีเลยแนะนำที่นี่ พอเพื่อนเราไปซื้อแม่ค้าเปลี่ยนเป็นคนละคน เพื่อนเราก็โมโหและมาระบายให้ฟัง เราก็ขอโทษและรู้สึกผิดมากไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ แต่พอสักพักเพื่อนก็บอกว่า ฝากขายของที่ซื้อมาให้หน่อย ต้องขายให้ได้นะ ร้านอ่ะ ตอนนั้นเราแบบ เจ็บมากๆมากๆ เสียใจมาก  แต่ก็ช่วยขายอยู่  
แต่ตอนแรกเราเคยเปิดใจเรื่องที่เราสนิทเขาอยู่ฝ่ายเดียวอยู่ เพื่อนคนนั้นก็บอกว่าให้มองทุกคนเป็นเพื่อน หลังเขาก็ไปกับเพื่อนคนที่สนิทที่ไปด้วยตลอดตอนแรกเราก็งอนหลังเราไปไหนก็ไปเถอะ  เรารู้สึกแบบเหมือนเราให้ใจไปแล้วเขาไม่ให้กลับมา เราไม่ได้อยากท้วงบุญคุณแต่แบบมันบ้างที่เราต้องการความช่วยเหลือบ้างก็ไม่มี  ทุกที่ก็ส่งข้อความไรกันตลอดส่งคลิปส่งของกินแต่ช่วงนี้ เขาไม่ตอบเราเลย  แบบว่าชาตนึงตอบแล้วก็ไม่ส่งไม่ระบายไรกับเราแล้ว ไม่รู้ว่าเขาโกรธไรรึเปล่า บ้างครั้งเรายอมรับว่าเราผิด เราก็อยากจะขอโทษนาง ที่โดนมาทั้งหมด เจ็บแต่ไม่เคยปล่อยมือ  แต่เหมือนอันนีนางจะปล่อยมือเรา.            เราควรถามตรงๆหรือปล่อยไปคะ.  แต่เราก็ผูกผันกับเพื่อนมากแต่เราก็เจ็บมาก