จขกท. ณ ตอนที่เขียนตอนนี้ อายุจะ 30 ปี 
มีความสงสัยในชีวิตว่าความสุข คืออะไร? มาตลอดปี 2566 (2023)
ช่วงชีวิตในวัย 29 ปี สับสน วุ่นวาย ผิดหวัง รวมถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต
เป็นหนี้สิน เพราะ ช่วยเหลือคนที่บ้าน (พ่อกับแม่) "เผาตัวเองเพื่อให้คนรอบข้างอบอุ่น"
ทุกคนคิดว่าเราเอาตัวรอดได้ไม่เป็นภาระเลยพยายามผลักให้เราช่วยเหลือคนอื่น 
ไม่เคยถามสักคำว่าเรา คิด หรือ รู้สึกอย่างไรบ้าง บางครั้งเราไม่พูด ก็คิดว่าไหว
ทุกครั้งที่เตือน หรือ ห้าม จะมองว่าเราขัดใจ ไม่รักเขา ไม่เข้าข้างเขา เหนื่อย

ชีวิตนี้ นอกเหนือจาก เงินทอง ชื่อเสียง หรือใดๆ ขอแค่ความจริงใจ

จขกท. ชอบวุ่นวายตามสถานการณ์ต่างๆในชีวิต บางครั้งรู้แล้วว่าไปต่อไม่ได้ก็พยามยามจะตะบี้ตะบันมันเข้าไป
สุดท้ายแล้ว ก็ต้องมานั่งเครียด คิดมากกับสิ่งที่ตัดสินใจเสมอ (รู้ว่าจะมีผลตามมาแต่แค่อยากให้ทุกคนสบาย)
หลายครั้งที่ต้องทะเลาะกับคนใกล้ตัว (แฟน) เพราะเรื่องที่บ้าน พ่อแม่ที่ไม่ได้เตรียมตัว (เสบียงเลี้ยงชีพ) ยามเฒ่า
ถือเป็นภาระลูกหลานไหม? เป็น หัวข้อ ที่เราทะเลาะกันเสมอ

ผิดมากไหม? หากเราเลือกจะฟังเสียงของตัวเอง โดยไม่สนเรื่องถูกผิดใดๆ?
ปล่อยให้ทุกอย่างในชีวิต วุ่นวายไป เราเลือกปล่อยวาง เพราะ ไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกแล้ว
บางครั้งเข้าห้องนอน ล้มตัวลงนอนบนเตียง มองความว่างเปล่าในห้อง แล้วถามตัวเองว่า?
"ทำไมชีวิตช่างไรเป้าหมายและว่างเปล่าขนาดนี้"
ทุกเย็นจะมีความรู้สึก เหงาๆ เศร้าๆ อย่างบอกไม่ถูก และมีเพลงหนึ่งที่ ข้าพเจ้าไม่สามารถฟังจนจบเพลงได้
เพราะ จะทำให้ข้าพเจ้าดิ่งและสิ้นหวังที่สุด คือเพลงนี้ .... (จะรักกันอยู่หรือเปล่า Student Ugly)

* สุดท้ายนี้ จขกท. จะพยายามใช้ชีวิตแบบที่ต้องการจะเป็น ลดการคาดหวังใดๆทั้งสิ้นในชีวิต
ปล่อยวาง นิ่ง สงบ ให้มากที่สุด (สงบท่ามกลางความวุ่นวาย) ไม่โกรธ ไม่เครียด พยายามทำตัวให้ปกติ
หรือลำบาก เพราะ บางครั้งสิ่งที่ได้มา อาจจะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จำทำให้มีความสุขมาก
** มีคนคนหนึ่ง บอกกับ ข้าพเจ้าว่า ถ้าเราผ่านสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิต และให้เวลามันสัก 1 ปี
พอมองย้อนกลับเราจะมองเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็ก และมีประสบการณ์ในการผ่านมันมา แล้วจะแข็งแรง
ขึ้นเรื่อยๆ