เมื่อครั้ง จขกท ยังบวชเป็นภิกษุอยู่นั้น   ข้อวัตรหนึ่งของ จขกท คือการแสดงอุโบสถปาฏิโมกข์ทุกกึ่งเดือน   มีคราวหนึ่งเมื่อสาธยายไปจนเริ่มบท ปาจิตตีย์   ความรู้สึกทางกายของ จขกท  กลับเหมือนหดสั้นเข้าๆ สู่กลางอก จนรู้สึกเหมือนตัว จขกท   นั่งอยู่ภายในกายบริเวณ ทรวงอก   ทั้งยังรู้เห็นกายปรกติสาธยายภิกขุปาฏิโมกข์ไปตามลำดับ สายตาก็มองเห็นคณะสงฆ์และสิ่งรอบข้างตามปรกติ   ( จขกท  ลืมตาสาธยายภิกขุปาฏิโมกข์ )   ร่างกายที่สาธยายเป็นไปเองเหมือนอัตตโนมัติ ไม่ต้องกำหนดความจำในบทสาธยาย  ทั้งยังสาธยายไปโดยไม่ผิดพลาดแม้คำเดียว พยางค์เดียว  ใข้เวลาทั้งสิ้น ประมาณ38 นาที ซึ่งนับว่าเร็วมาก  ทั้งเมื่อสาธยายเสร็จแล้ว  อาการเช่นนี้ยังคงอยู่ต่อไปอีกจนค่ำจึงจางคลายหายไป  จขกท รู้สึก สงบสุข อย่างแปลกประหลาด    อาการเช่นว่านี้  จะเรียกว่าสมาธิอะไรอย่างไร ก็แล้วแต่ท่านที่มีความรู้จะบรรยายขยายความ แลกเปลี่ยนความเห็นแก่กัน  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น จขกท มั่นใจว่า การสาธยายพระธรรมวินัยนี้ ย่อมมีอานิสงส์ มิใด้กระทำไปโดยเปล่าดาย   ความสุขสงบ ความสงบจากสุข ย่อมมีเกิดขึ้นใด้ตามสมควรแก่เหตุ     ท่านใดมีความเห็นเช่นไร ข้อแนะนำชี้แนะเพิ่มเติมก็เรียนเชิญครับ ฝากไว้ในโลกโซเชียลกันครับ