ทุกคนที่อ่านหัวข้อกระทู้นี้คงทราบว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่ ผมรู้สึกรับไม่ไหวกับปัญหาเรื้อรังที่เกิดขึ้นในชีวิต อาการป่วยทางจิตและทางกาย ซ้ำเติมเข้าไปกับคำพูดที่บั่นทอนกำลังใจอย่างสม่ำเสมอ ถึงเลือกที่จะคิดและอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ในหัวผมมันก็มีแต่คำตอบแบบนั้นอย่างเดียวเลย อย่างไรก็ตามลึกๆผมก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ที่ไม่ใช่ชีวิตที่ทรมานแบบนี้
อยากฟังท่านที่มีประสบการณ์การผ่านช่วงเวลาที่แสนยากเข็นแบบนี้ มันจะผ่านไปได้อย่างไรครับ