เวลามีอะไรเราไม่เคยบอกที่เลย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
โดนแกล้งสารพัดอย่างก็เงียบ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่มาที่รร.แล้วเป็นเรื่องใหญ่โต กลัวมองหน้าเพื่อนไม่ติด
เคยโดนพระที่สนิทกับที่บ้าน และไว้ใจลวนลามตอนเด็ก เราก็ไม่เคยบอก มีปัญหาหลายๆอย่างที่เจอ แต่ก็เลือกจะเก็บไว้คนเดียวตลอด
ตอนนี้ก็เช่นกัน เราเป็นเด็กตจว.คนนึงที่พอเรียนจบปวช.แล้วเข้ามาทำงานในเมือง จนทำไปได้ปีกว่า เรารู้สึกว่าอยากจะเรียนต่อ เพราะงานที่ทำอยู่ตอนนั้นมันกดดันมาก ทำงานร้องไห้ทุกวัน เป็นงานโรงงาน เลยคิดว่าถ้าอยากออกจากจุดนี้ต้องหาความรู้ ต้องหาโอกาสให้ตัวเอง เลยตัดสินใจมาเรียนต่อ ซึ่งมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง มาอยู่คนเดียวใกล้ๆมหาลัย เรียน+ทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วย หาตังเรียนเองไม่ได้ขอที่บ้าน ด้วยความที่เรียนปวช.มาแล้วได้ฝึกงาน หาเงินเองตั้งแต่อายุ17 เลยไม่กล้าจะขอตังที่บ้าน รายได้ต่อเดือนอยู่ที่6-7พัน พอมาอยู่คนเดียวได้3-4เดือนเงินเก็บก็หมด ช่วงสิ้นเดือนไม่มีตังซื้อของกิน ดีที่ห้องยังมีข้าวสาร เลยหุงข้าวกินกับน้ำปลา มีเหรียญในกระปุกออมสินพอเอาไว้จ่ายค่ารถนั่งไปทำงาน ไปเรียน กับไว้ซื้อน้ำบ้าง อยู่ในเมืองค่าใช้จ่ายเยอะจริงๆ เงิน6-7พันอยู่ลำบากมาก แล้วยิ่งตอนนี้ยิ่งมีความคิดอยากจะเรียนอย่างเดียวเพราะไม่ไหวจริงๆ เราเรียนนิติศาสตร์ค่อนข้างต้องเรียนและอ่านหนังสือหนัก มีใครพอจะแนะนำได้บ้างมั้ยคะว่าควรพูดกับที่บ้านยังไงดีถ้าจะขอให้เขาส่งเรียน ที่บ้านเราไม่เคยกดดันอะไรเลยค่ะ มีแค่เราที่กดดันตัวเอง อยากจะเรียนจบเร็วๆ เพราะพ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน ฐานะทางบ้านไม่ได้ลำบาก พอมีพอกิน แต่เราไม่กล้าคุยเลยค่ะ ตอนนี้เครียดมากๆ เราใช้ชีวิตมา20ปี พร้อมกับการกดดันตัวเองอยู่ทุกวัน ว่าต้องทำแบบนี้ ต้องเป็นแบบนี้ให้ได้ เหนื่อยมากๆที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ไม่เคยปล่อยวาง ทำร้ายตัวเองอยู่หลายครั้ง เราไม่อยากกดดันตัวเองแต่เราทำไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากให้ที่บ้านห่วงเราด้วยเพราะเขาเคยถามเราแล้วว่าคิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะมาอยู่คนเดียวแบบนี้ 
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ