ขออนุญาตตั้งกระทู้ระบายความอัดอั้นใจค่ะ

เราแต่งงานมา 20 ปีแล้วค่ะ มีลูก 2 คน อยู่มหาลัยปี 1 และ ม.5

สามีเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวค่ะ ครอบครัวเราอยู่ในบ้านสามี(บ้านหลังใหญ่ มีสเปซส่วนตัวของเราเอง ในบ้านมีแม่สามีอยู่คนเดียว น้องสามีจะมาเยี่ยมแม่เฉพาะวันหยุด) ฐานะการใช้ชีวิตไม่ลำบาก แต่ไม่ร่ำรวยอู้ฟู่นะคะ 

ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตด้วยกันมา สามีก็ทำงานปกติ ไม่เสเพล แต่จุดที่ทะเลาะและไม่เข้าใจกันตลอดเวลาคือ สามีจะไม่เคยคิดหรือริเริ่ม หรือดูแลอะไรในครอบครัวเลย คือจะเอาใจใส่เฉพาะเรื่องงานของตัวเองเท่านั้น แต่เรื่องงานของตัวเองก็ไม่ได้คิดอะไรใหม่เพื่อหารายได้เพิ่มนะคะ คือทำงานไปเรื่อยๆชิลๆ อยู่ในเซฟโซนประมาณนั้นค่ะ และไม่เคยวางแผนการเงินของตัวเอง ส่วนเรื่องลูกทั้งหมดให้เราเป็นคนดูแล วางแผนทุกๆอย่าง โดยให้เหตุผลว่าเราทำได้ดีกว่าเค้า แต่ตัวเราเองก็ทำงานนะคะไม่ได้เป็นแม่บ้านอยู่เฉยๆ 

เราจะต้องดูแลลูกทุกอย่าง คิด วางแผน และจัดการเรื่องลูกด้วยตนเองทั้งหมด โดยเฉพาะเรื่องเรียนลูกตั้งแต่ลูกเล็กจนสอบติดมหาลัย เราเป็นคนคุยและวางแผนกับลูกเองทั้งหมด โดยที่สามีไม่เคยถามหรือช่วยคิดอะไรบ้างเลย และแต่ช่วงชีวิตลูกที่ต้องเจอการถกเถียง และปะทะกับลูกมาหลายครั้งหลายครา ก็เป็นเราเท่านั้นที่รับบทนี้ บ้านไหนที่มีลูกวัยรุ่น น่าจะเข้าใจสถานการณ์ว่าเวลาปะทะกับวัยรุ่น แม่ๆจะสูญเสียพลังงานกายและใจแค่ไหน ส่วนเรื่องงานเรา เราก็จัดการของเราเอง พอเจอทั้งเรื่องลูก ทั้งเรื่องงาน เราก็หมดแรง เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

เราเล่าและระบายให้สามีฟังหลายๆครั้ง และตั้งคำถามว่าสามีไม่เคยมาช่วยดูแลลูกเลยนะ เค้าก็ตอบกลับว่า ถ้าจะให้ทำอะไรให้บอก คือต้องบอกแต่ถ้าให้คิดว่าต้องทำอะไร จะไม่คิดทั้งนั้น แต่ในมุมของเรา การเป็นครอบครัวมันต้องช่วยซัพพอร์ทกันและกัน โดยไม่ต้องร้องขอใช่มั้ยคะ สามีตอบกว่าเค้าทำไม่ได้ เค้าไม่สามารถมาช่วยคิดอะไรได้

ทำไมเรากลับคิดว่าสามีเราเห็นแก่ตัวมากเลย คือสนใจแต่เรื่องของตัวเอง ในขณะที่เราก็ต้องดูแลธุรกิจของเรา ดูแลลูก ดูแลแมว และบางครั้งยังต้องดูแลแม่เค้าด้วย แต่สามีไม่เคยคิดดูแลใครเลย 

ครอบครัวไหนเป็นแบบนี้บ้างคะ เราเบื่อหน่ายมากๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วใครที่เจอแบบนี้ ปรับความคิดความรู้สึกตัวเองยังไงให้ผ่านไปให้ได้คะ