คือเข้าใจว่า ยิ่งเข้าช่วงมหาลัย ช่วงทำงานจะลำบากกว่าเข้าม.6
แต่จะพ้นจากความยากลำบากนี้ยังไงดีคะ
หนูแค่อยากรู้ต้องแก้ปัญหายังไง
.
(ระบาย)
เหนื่อย เหนื่อยที่ต้องมาอ่านหนังสือ เทียวไปเทียวมากับการเรียนพิเศษ (พ่อแม่ไม่ได้บังคับ แต่เราขอแกมบังคับพ่อเอง)
เหนื่อย ทั้งที่ปากพ่อแม่บอกว่าไม่ได้คาดหวังอะไรเลย แต่เรากลับคาดหวังตัวเราเองมากกว่าพ่อแม่
เหนื่อย อ่านหนังสือแทบทั้งวัน แทบทุกวัน หาเว็บติวโน่นนี่นั่นมาทำ มาอ่าน แล้วรู้สึกว่าตัวเองยังโง่อยู่ ปิดเทอมตอนม.5เทอม2 ต้องนอนตี2เพื่อทำข้อสอบแกทไทยซ้ำๆ
เหนื่อยทุกอย่าง
อยากเข้ามหาวิทยาลัยที่ดี ทั้งที่พ่อแม่ไม่คิดอะไรมาก เขาบอกว่าเข้าที่ไหนก็ภูมิใจทั้งนั้น
เป็นอะไรก็ไม่รู้
เกรดก็ปานกลาง ไม่ได้สูงไม่ได้ต่ำ แต่ทำไมต้องคิดมากว่า คนที่ได้เกรดเท่าเรามีกี่แสนคน T_T
ทั้งที่พ่อแม่บอกว่า ถ้าไม่ติดที่ไหนเลยจะอนุญาตให้ดรอปไป1ปี แล้วไปสอบเข้าปีหน้า ทั้งที่พ่อแม่อนุญาต
ทำข้อสอบแกทอังกฤษกี่ครั้งๆ ก็ได้คะแนนน้อย
นี่เหรอคนที่อยากเข้าเอกอังกฤษ แกทอังกฤษยังทำไม่ได้อ่ะ
เพื่อนบางคนก็ทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจจนอยากหนีไปไกลๆ บางคนก็ชอบแขวะจัง บางคนทำเหมือนเราไม่มีตัวตนซะแบบนั้น
อยากจบม.6ไวๆ
..
แต่พอนึกถึงหน้าเด็กในวงโย เด็กๆที่เราเคยสอนในพาร์ท ครอบครัววงโยที่อบอุ่น ก็ไม่อยากไปเลย
ไม่อยากจบม.6 เพราะเพื่อนสนิทคนนึงดีกับเรามาก ดีจนไม่รู้ว่าถ้าเข้ามหาลัยจะเจอเพื่อนแบบนี้อีกมั้ย เป็นไปได้ก็อยากเข้ามหาลัยเดียวกันเลย
เพื่อนคนนี้คบกันตั้งแต่ม.2ยันม.6
โกรธกันไม่เคยเกิน1วัน (ยกเว้นตอนที่มันแกล้งโกรธเพื่อแผนHBDนะคะ 55555)
กลัวว่าเวลาเข้ามหาลัยจะหาเวลาเข้าชมรมดนตรีไม่ได้
กลัวไปหมดค่ะ
ยังคิดว่าจะดรอป1ปีเลยดีมั้ย ถ้าเข้าคณะที่ชอบไม่ได้ เพราะคณะที่เป็นเอกอังกฤษมันสอบเข้ายากซะเหลือเกิน
..
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่หนูขอร้องว่าอย่าเอามาเทียบกันเลยค่ะ ว่าชีวิตแบบนี้แย่กว่า ลำบากกว่า
มันไม่เหมือนกันจริงๆค่ะ บางคนทนกับจุดนั้นได้ บางคนก็ทนไม่ได้ มันคนละอย่างเลย
หนูอยากรู้ว่าควรจะทำยังไงถึงจะพ้นความเหนื่อยใจไปซักที
ขอบคุณค่ะ