คือพ่อแม่เราแยกทางกันค่ะ ละเรามาอยู่กับแม่ เมื่อก่อนแม่ไม่ใช่คนใจร้อนหรือพูดจาหยาบคายเลยแม้แต่นิดเดียว พอพ่อกับแม่แยกทางกันเราเริ่มโตขึ้น เราโตมากับคำว่า อยากได้อะไรต้องซื้อเอาเอง เราดื้อมากสุดๆ เลยแต่ว่ามีเหตุผลนะคะเราใช้ชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปค่ะ แต่เหมือนกับว่าเราโดนปิดกั้นทุกอย่าง เราซื้อโทรศัพท์มา ละก็เล่นอยู่แต่ในบ้านเพราะแม่ไม่ให้ออกไปไหนเลยค่ะ เขาจะจี้ถามนั้นถามนี้ พอเราบอกความจริงเขาก็ไม่เคยเชื่อ เขาเอาแต่ด่าเราปกติแม่ไม่เคยใช้คำหยาบเลยค่ะ ทุกวันนี้ทำหยาบมีหมด แต่กับน้องชายเขาไม่เคยพูดเลยค่ะ เราชอบแต่งตัว เขาก็ด่าเหมือนสก๊อยบ้าง เหมือนบ้าง แค่ใส่กางเกงยีนขาสั้นนะคะ ไม่ได้สั้นมาก เพราะเราไม่ได้ออกไปไหน เขาใช้คำพวกนี้มาตลอดเลยค่ะ จนวันหนึ่งเราอยากออกไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนเขาก็ไม่ให้ออกจนเราต้องมานั่งแก้งานคนเดียวงานเยอะมากๆ เราเลยตัดสินใจอยากออกไปเจอโลกภายนอกบ้านเลยแอบออกไปเล่นบ้านเพื่อนตอแม่หลับ เขารู้เขาโกธรมาที่ว่าเราไม่ยอมขอไม่ยอมบอกแต่ที่ผ่านมาเราบอกเขามาตลอดเขาไม่เคยให้ไป เขาตีเราค่ะ ตบเรา หน้าซ้ำ กำข้อแขนจนแขนซ้ำ ซ้ำไปทั้งตัว กระชากคอเสื้อเรา เอาตีเหยียบตบซ้ำๆต่อหน้าคนอื่นเอามือหยุมหัวเรา เขาบอกว่าขอแค่เรียนจบเกรดไม่ต้องดี ใช่ค่ะเราดื้อแต่เราเอาตัวรอด ค่าใช้จ่ายภายในบ้านเขาไม่มีเขามายืมเราตลอดค่ะ แต่ไม่เคยได้คืนอันนี้พอเข้าใจค่ะ เขายืมตังเรา ยืมทองเราที่เราหามาด้วยตัวเองทุกครั้งที่มีตังเหมือนเป็นลูกรักเลยค่ะ แต่พอไม่มีเจอคำด่าสารพัด ที่ผ่านมาเรียนไม่เคยติด0 ติด ร. เลยค่ะ แต่เขาบอกไม่กดดันเรื่องเกรด เราก็ทำตามทุกอย่างที่เขาขอปกติเราเป็นคนเถียงค่ะ แต่มันหนักขึ้น เราเลยเลือกที่จะเงียบค่ะ เงียบเก็บตัวอยู่ในห้องไม่อยากออกไปกินข้าวกับครอบครัว เพราะทุกครั้งที่ออกเขาจะหาเรื่องมาด่าค่ะ บ้างทีเราไม่ได้ทำเขาก็โทษเรา โดยไม่เคยถามดีๆสักครั้ง ต้องทำยังไงค่ะแต่ถึงจะอยู่ต่อได้จนตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ ทำอะไรถูกด่าไปหมด เกรดเรียนได้2.98 เขาก็บอกไม่ตั้งใจเรียนเอาแต่เล่น เหนื่อยมากๆเลยค่ะ กินยาฆ่าตัวตายหลายครั้งเขาพูดกับเราว่าไม่ต้องฆ่าตัวตายหรอเดี๋ยวกูจะทำให้ตายด้วยมือกูเอง เสียใจมากเลยค่ะ แต่พูดกับใครไม่ได้😔 ควรทำไงดีคะ