คือตอนนี้แม่และพี่ไปทำงานในกรุง ตอนแรกพี่สาวไปคนเดียว ตั้งแต่ 5-6 เดือนที่แล้ว เมื่อปิดเทอมไม่กี่สัปดาห์ หนูก็ไปส่งแม่มา มีโอกาสเจอพี่สาวด้วย ก็เลยอยู่เล่นกับแม่และพี่สาวได้ 2-3 สัปดาห์ ไอตอนไปส่งหรือตอนอยู่ด้วยกันอะไม่ได้กังวลเลยว่าจะคิดถึงแม่หรือพี่ บอกแกไปเลยนะว่าแค่อยู่กับพ่อทำไมจะอยู่ไม่ได้ ขอแค่มีเงินซื้อข้าวกินก็ไม่ตุยละ แต่พอถึงคราวจริง ตอนที่หนูกลับมาเรียน กลับถึงบ้านปุ้บทำความสะอาดบ้านแล้วคิดถึงแม่ ปกติแม่จะช่วยหนูทำ อันนี้กลับบ้านมา ของค่อนข้างรกเพราะพ่อไม่เก็บเลย (ตอนไปส่งแม่ พ่อไม่ได้ไป ไปกับแม่สองคน) กลับมาจัดของและจัดห้องก็น้ำตาไหลพราก นึกถึงตอนเลิกเรียนกลับบ้านมาจะต้องเจอแม่นั่งอยู่หน้าบ้าน ตแนเช้าแม่จะมาปลุก ตอนเช้าแม่เอาเงินให้ไปโรงเรียน ตอนเย็นจะต้องเห็นแม่นั่งทำกับข้าว พอนึกถึงก็โฮรออกมาเลย เห็นทุกวันๆ แล้วต่อจากนี้ 5-6 เดือนก็จะไม่ได้เห็น จะไม่ได้เห็นแม่นั่งอยู่หน้าบ้านตอนเลิกเรียน ไม่เห็นแม่ทำกับข้าวเย็น ไม่ได้รับเงินไปโรงเรียนจากมือแม่ มันก็หน่วงๆ ใจ เวลาซักผ้าบางทีแม่ก็จะคอยเฝ้าปั่นเฝ้าใส่ผงซักฟอกให้ พอถึงตอนนี้หนูต้องทำเองไม่มีแม่ช่วยแล้ว หนูทำได้ทุกอย่าง แต่ความคิดถึงที่แม่เคยช่วยอะ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยจะทำยังไงให้ดีขึ้น นี่เพิ่งวันแรกด้วยที่จากแม่มา ส่วนตัวหนูอยู่ม.3 อีก 1 เทอมก็จะจบแล้วจะไปอยู่กับแม่ที่นั่นเลย แม่ก็คงจะมาหาเราไม่ได้เพราะทำงาน นอกสะจากหนูจะไปหาเอง ตอนหนูอยูากับแม่ที่นั่น ตอนปิดเทอมหนูไม่ได้คิดถึงพ่อเลยนะ แต่พอมาอยู่กับพ่อหนูคิดถึงแม่มากๆ ร้องไห้ 4 รอบแล้ว บอกตังเองว่าไม่ร้อง หนูก็ไม่อยากบอกแม่ กลัวจะเป็นห่วงว่าเราอยู่โดยไม่มีเขาไม่ได้ จะทำยังไงให้ไม่คิดมากคะ