เอาจริงๆเราแค่อยากมาแชร์แล้วก็เป็นเชิงระบายหน่อยๆน่ะค่ะ เกี่ยวกับชีวิตตัวเองที่ต้องอยู่ดูแลผู้สูงอายุที่บ้านตลอดตั้งแต่อยู่บ้านตัวเองจนย้ายมาอยู่บ้านสามีก็ต้องคอยเฝ้าผู้สูงอายุตลอดไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไร เราวนอยู่แต่กับการดูแลผู้สูงอายุจนรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มเครียด เริ่มไม่มีความสุขในชีวิตเลย จากตอนแรกคือเราจำเป็นต้องดูแลยายแท้ๆหลังเรียนจบมหาลัยใหม่ๆเพราะลูกของแกส่วนใหญ่เป็นผู้ชายคือเค้าก็ไม่ค่อยอยากจะมาดูค่ะ บางคนมีหน้าที่ภาระของเค้า แม่เราก็ต้องทำงานเพื่อส่งเงินมาให้ที่บ้านเนื่องจากแม่เป็นคนเดียวที่ดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านเราค่ะ(แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เราเด็กๆ) เราเลยต้องดูแลยายที่ป่วยติดเตียงแทนแม่มาตลอด ทั้งเช็ดขี้ เหยี่ยว อาบน้ำ ทำกับข้าว ทำงานบ้าน จนเราแต่งงานเราย้ายมาอยู่บ้านสามี แม่เราที่เป็นลูกสาวจึงต้องกลับมาดูแลยายแทนเราค่ะ พอให้เราได้มีชีวิตเป็นของตัวเองมากขึ้น แต่ๆๆๆ พอมาอยู่บ้านสามีก็ต้องมาดูแลย่าของสามีอีก ก่อนหน้านี้เราจะไปทำงานแต่ย่าสามีก็ป่วยกระทันหันจนสามีต้องมาดูแลแก เนื่องจากลูกของแกไม่มีใครมาดูแกค่ะ มีแค่พ่อสามีเราที่คอยดูแลค่าใช้จ่ายคนเดียวและแกก็บอกให้สามีและเรามาอยู่บ้านดูท่านแทนส่วนพ่อจะส่งเงินมาให้เราและสามีเพื่อใช้จ่ายพร้อมกับดูแลแม่ของแกไปด้วย ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนปัญหาสังคมผู้สูงอายุในไทยเริ่มหนักแล้วมั้ยคะ เหมือนลูกๆส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยากจะมาดูกันด้วยหน้าที่การงานที่กำลังไปได้ดีเลยตกเป็นภาระของหลานที่ยังตั้งตัวไม่ได้แทนซะงั้น อีกอย่างการดูแลผู้สูงอายุมันเครียดมากจริงๆค่ะ ต้องดูแลเรื่องกับข้าว เรื่องงานบ้าน เรื่องชีวิตความเป็นอยู่อื่นๆที่เค้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เราก็ต้องช่วยเค้า ทำให้เราเสียอิสระของตัวเองไป ไปไหนไกลๆไม่ได้ พอจะไปเค้าก็จะงอแง ว่าเราไม่อยู่กับเค้า ว่าเค้าจะตาย เค้าทำอะไรไม่ไหวแบบนี้ค่ะ คือเราไม่ได้ดูแลตัวเองเลย ดูแลแต่คนอื่น มันท้อแท้มากๆ จะทำอะไรคือติดขัดไปหมด คนอื่นบอกแต่ว่าเราจะได้บุญกับการทำแบบนี้แต่เรากลัวเราจะได้บาปแทนน่ะสิคะ เพราะตั้งแต่เรามาอยู่ตรงนี้เราไม่ค่อยมีความสุขเลย เรารักสามีมากจริงๆเราเข้าใจเค้ามากๆเค้าเองก็ไม่อยากพาเรามาอยู่ตรงนี้เพราะเราก็เคยเล่าเรื่องที่เราต้องดูแลยายแท้ๆของเราให้เค้าฟังว่ามันเหนื่อยแค่ไหน เค้าก็พยายามหางานทำแถวบ้าน คือขึ้นชื่อว่าชนบทค่าแรงมันได้น้อยกว่าในกทม.อยู่แล้วอะค่ะ มันไม่ค่อยพอใช้ อาจจะแค่พอซื้อข้าวกินแต่อยากได้อะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก มันไม่พอจะมีเงินเก็บไว้ทำอย่างอื่น แค่ค่าข้าวก็ไม่พอแล้ว ชีวิตตอนนี้ไม่กล้าวางแผนอะไรเลยค่ะ เพราะถ้าให้ทำงานไปด้วย ดูคนแก่ไปด้วยมันไม่ไหว มันเครียดเกินไปค่ะ หลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่ามันอะไรขนาดนั้น คือถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนเราดูแลเด็กเล็กขี้งอแงคนนึงเลยค่ะ แต่อาจจะหนักกว่าที่เราบอกอะไรเค้าไม่ค่อยได้ บอกอย่าทำแบบนี้ๆเค้าก็ทำอยู่ดี เหมือนเค้าน่าจะมีความคิดเป็นของตัวเองอะค่ะ ห้ามอะไรยาก อยากทำไรก็ทำ เราต้องคอยตามเก็บตามเช็ดเอา เห้อ ท้อจังเลยค่ะ มีใครที่ชีวิตเป็นแบบนี้บ้างมั้ย หรือเราคือ1ในหลายล้านคนมั้ย เราสงสัยมากค่ะ ยิ่งเห็นเพื่อนมีงานมีการทำ ยิ่งรู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ เราเล่นโซเชี่ยลไม่ได้เลย เห็นภาพคนอื่นแล้วเราจิตตกไปเลยค่ะบางที