เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนอายุประมาณ17 ปี จำได้เมื่อตอนนั้นเป็นปิดเทอมใหญ่ ก็เป็นช่วงวัยกำลังเลือกว่าจะเรียนต่อสายไหน ในช่วงที่ปิดเทอมใหญ่ เรามีเพื่อนสนิทมากคนนึง ครอบครัวเค้ามีพี่น้องกัน 3 คน เพื่อนคนนี้เราจะสนิทกับเค้ามาก เค้ามีน้องชาย น้องสาว ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ปิดเทอมใหญ่ น้องได้ไปอาศัยอยู่กับน้าที่จังหวัดนึง อยู่ๆได้ข่าวมาว่าน้องประสบอุบัติเหตุร้ายเเรงมอไซต์โดนรถพ่วงสิบล้อเหยียบ ได้ข่าวว่าน้องออกมาจากซอย แต่ไม่เห็นรถพ่วง ทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรง ร่างของน้องขาดออก2 ส่วน เป็นข่าวที่รู้สึกเสียใจมากทั้งเพื่อน ครอบครัว ทุกคนเสียใจหมด หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ได้จัดพิธีตามประเพณี อย่างที่รู้ๆกันว่าถ้าหากเป็นอุบัติเหตุเสียกระทันหันก็คือตายโหงนั้นเอง จึงรีบจัดพิธี ในวันนั้นเป็นวันที่นำร่างน้องกลับมา ทุกคนเสียใจมากเพราะเห็นน้องตั้งแต่เล็กจนโต น้องเสียตอนอายุประมาณ14 ปี เป็นวัยที่กำลังโต น้องเป็นคนขยันมาก นิสัยดี เราก็ได้แค่ปลอบใจเพื่อน ทุกคนร้องไห้กับการเสียใจในครั้งนี้ของน้อง
            ลืมบอกไปว่าหมู่บ้านเราเป็นหมู่บ้านชนบทไกลปืนเที่ยง ห่างไกลความเจริญมาก ถนนยังเป็นดินแดง ดินลูกรัง ขับรถทีคือหัวแดงเลย เราต้องไปช่วยงานอีกหมู่บ้านนึง ซึ่งระยะทางจากบ้านเราน่าจะประมาณ 1 โล บรรยากาศตอนกลางคืนคือเงียบสงับ เสียงจิ้งหรีดหรือเสียงกบร้องจะชัดมาก ถึงมากที่สุด ไม่มีแสงสว่างข้างทาง มีแค่แสงจากรถมอไซต์ที่ยังพอเป็นแสงให้ได้ สองข้างทางเป็นป่ายางปกคลุมเกือบสุดทาง ต้นยางจะโอบล้อมเส้นทางไว้ ต้องอาศัยแสงจากดวงจันทร์ตอนกลางคืน พอมีแสงสลัวๆ ให้เห็นเส้นทาง ช่วงกับแสงมอไซต์ และใช้ความเคยชินของเราในการจำทาง เพราะอยู่นั้นตั้งแต่เกิด ตอนนี้อายุ 30 แล้ว เวลาผ่านมา 10 กว่าปีแล้วจากเหตุการณ์นั้น ปัจจุบันเส้นทางก็ยังเหมือนเดิม
         ในคืนงานวันแรกที่นำร่างน้องมา เราก็ต้องขับรถจากหมู่บ้านเรา ไปอีกหมู่บ้านนึงซึ่งเป็นหมู่บ้านเพื่อนสนิทเรา ประมาณ 6 โมงเย็นคือต่างจังหวัดจะมืดแล้ว และพากันปิดไฟบ้านไปบ้างแล้ว เพราะชาวบ้านจะนอนไว ตื่นเช้า ความรู้สึกตอนขับไปคือคิดตลอดจะมีใครวิ่งตามไหม เพราะข้างทางจะเป็นที่เผาศพ ตามธรรมเนียมไทบ้าน หมู่บ้านเราไม่มีเมรุนะ เวลามีคนเสีย เค้าจะนำร่างไปเผาตามทุ่งนาที่เค้าเป็นเจ้าของ คือจะวางไม้ไว้กองสูงๆ จากนั้นนำโลงขึ้นไปแล้วทำพิธีเผาเลย เราเห็นแต่เด็กจนโต คือความเคยชิน และชอบดูตอนเค้าทำพิธี เพียงเพราะอยากรู้อยากเห็น ความเป็นเด็กอะเนาะ อีกอย่างเรามีสัมผัสที่6 ด้วย ชอบเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น ได้ยินสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน ไม่รู้เริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน ถามว่ากลัวไหม ก็มีบ้าง แต่ถ้ามาแบบกระโดดใส่ คือคิดในใจ ถุถีบนะคะ ด่าด้วย แต่ก็อาศัยความเคยชิน
       หลังจากขับรถไปก็คิดว่าจะมีใครนั่งซ้อนท้ายไหมว่ะ ถ้ามาก็นั่งดีๆแล้วกัน จนขับไปถึงบ้านเพื่อน ตอนนั้นคืนร่างยังไม่ถึง แต่เสื้อผ้าน้องถึงก่อน เพราะน้าเอามาให้ก่อน เพราะน้องไปอยู่กับน้า เราเข้าไปหาเพื่อน เจอหน้าเพื่อน เพื่อนร้องไห้เสียใจมาก แม่กับพ่อเพื่อนก็ยิ่งกว่า ลูกชายคนเดียวของบ้านด้วย พอเราเข้าบ้านเพื่อนปุ๊บ สิ่งแรกที่เจอคือลังเสื้อผ้าน้อง ของใช้ส่วนตัว เพื่อนเสียใจที่สุดหยิบเสื้อผ้าน้องขึ้นมากอด แต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือ ผ้าในลังนั้นกลิ่นคือสาบเหม็นสุด พูดง่ายๆเลยคือกลิ่นเหม็นมากจนต้องเอาผ้าปิดจมูกไว้ กลิ่นมาวนเวียนรอบๆ ตอนนั้นน้องไม่ได้ออกมาให้เห็นแต่สิ่งที่เราสัมผัสได้คือน้องมาอยู่ใกล้ๆแน่ๆ เลยถามเพื่อนว่า เสื้อผ้าน้องกลิ่นเป็นกลิ่นอะไร เพื่อนย้ำชัดว่ากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม  ทีนี้มันเริ่มชัดขึ้น ชัดขึ้น กลิ่นแบบไม่ไหวแล้ว แบบความรู้สึกตอนนั้นน้องอยู่ใกล้ตัวมากแต่ไม่เห็น ได้แค่กลิ่น จึงได้แค่บอกเพื่อนว่าน้องมาถึงแล้วนะ น้องมาแล้ว เพื่อนร้องไห้หนักกว่าเดิม ไม่รู้จำทำไงต่อ กลิ่นก็ไม่หายยิ่งหนักกว่าเดิม จึงเดินไปเอาธูปมา 1 ดอกมาจุดบอก
         เอาธูป 1 ดอกทำการจุด เอาว่ะ น้องคงอยากบอกอะไรซักอย่างกับครอบครัว จึงให้เพื่อน จุดพร้อมกัน จากนั้นบอกกล่าวให้น้องรู้ว่าไม่ต้องห่วงนะ ขอให้หนูไปสู่สุขคติ ไปพบภูมิที่ดีอย่าห่วงอะไรเลย หันไปมองข้างนอกบ้าน แม่ยิ่งร้องไห้รอร่างน้องกลับมา น้องก็เหมือนน้องชายคนนึงของเรา เพราะจะสนิทกันไปมาหากันตลอด หลังจากที่จุดธูปบอกน้องแล้วปักลงดิน ไม่เกิน5 นาทีกลิ่นที่เคยได้ ทุกอย่างกลับหายไปหมด วินาทีที่กลิ่นหายไป สิ่งแรกที่ทำคือ เอาเสื้อผ้าในลังของน้องมาดมกลิ่นว่าคือกลิ่นแบบไหนกันแน่ สรุป คือกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่หอมมาก หอมจริงๆ
        พอเราดมกลิ่นผ้ามันไม่เหมือนที่ได้กลิ่นตอนแรก จากนั้นรถที่ขนร่างน้องก็มาถึงบ้านพอดี พ่อแม่ เพื่อนใจแทบสลาย รับร่างน้อง ทุกคนร้องไห้เสียใจ น้องเป็นคนขยัน เป็นเด็กดี ไม่น่าเสียใจง่าย และหลังจากนั้นก็ได้จัดพิธีตามประเพณีจบลง

เดี่ยวมาต่อมันยังมีเรื่องหลังจากงานน้องจบลง นอนก่อนพรุ่งนี้จะมาเล่าต่อ….