โตมา ในครอบครัวที่พ่อแม่ไม่อย่าร้าง
มีพี่สาว ห่างกัน 4ปี

พ่อแม่ถึงจะไม่หย่ากัน
เดี๋ยวอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวแยกกันอยู่
ส่วนใหญ่ตอนแยกกันอยู่ เรากับพี่สาวจะอยู่กับแม่

ตอนเขาอยู่ด้วยกันก็ปรกติ
แต่พอเขาทะเลาะกัน คือถึงขึ้นเอามีดจะมาแทงกัน
พอทะเล่ะกันหนัก พ่อก็หนีออกจากบ้านไป
แล้วอักหลายเดือนก็กลับมาอยู่ด้วยกัน
แล้วก็ทะเลาะใหม่ วนลูปแบบนี้เรื่อยๆ

วนลูปแบบนี้ ตั้ฝแต่เราอนุบาล ยันเข้ามหาลัย
เรากับพี่สาวโคตรทรมานมาก
นอนร้องไห้ บ่อยที่สุด 
ความรู้สึกมันถึงขั้นร้องไห้แล้วหลับไปเอง บ่อยมาก ร้องไห้เยอะจนปวดขมับหัวด้านหน้า

จนผ่านมาช่วงทำงาน
มาวิเคราะห์ตัวเอง หลังจากที่ตัวเองได้เข้ารักษาโรคเครียด หลังจากเรียบจบและจากบ้านมาทำงานไกล

และพี่สาวก็เสียไปด้วยสุขภาพ วัยเพียง32ปี
พ่อก็เสียไปเช่นกัน เหลือแต่แม่

หลังจากนั้นไม่นาน เรากลายเป็นซึมเศร้า รับยาช่วงระยะหนึ่ง ดีขึ้น จริงหยุดไปหาหมอ

ตอนนี้มีครอบครัว แต่เหมือตัวเองว่างเปล่า
คือถ้าจะจากไป ก็ไปได้เลยน่ะ ไม่ติด ไม่ห่วงอะไร
เราก็เลยกลับมาคิดว่า ทำไมเราคิดแบบนั้น
มาจากวัยเด็กที่แสนทรมานใจเราหรือเปล่า
ที่มันฝั่งรากลึก ทำให้เราไม่มีคำถามตลอดว่า
ถ้าจะทรมานใจขนาดนี้ จะให้เราเกิดมาทำไม
ทำไมโลกนี้ถึงให้เราเกิดมา เกิดมาทำไม

ตอนนี้เราอายุ37 แล้ว
แต่อาการนี้ ความคิดแบบนี้ มีมาเป็นระยะๆ

และเราก็ไม่สามารถปรึกษาอะไรกับแม่ได้เลย
เพราะพอปรึกษาอะไรไป ผลที่ได้คือโวยวาย
กังวลใจ วิตก จนเราไม่เคยได้คำแนะนำอะไรที่ดีจากแม่เลย ปรึกษาคือทุกกว่าเดิม

จะถามว่า มีที่ใหนสะกดจิตให้ความรู้สึกร้ายๆในวัยเด็ก หายไปมั้ย คือเอาแบบให้ลืมไปเลย
ขอบคุณล่วงหน้าจ้า