ตามหัวข้อเลยค่ะเราเครียดกับปัญหาครอบครัวตั้งแต่เด็กแล้วค่ะเราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบเลยค่ะ ครอบครัวที่เอาเรื่องภายในไปเล่าให้คนข้างนอกฟังครอบครัวที่เกลียดกันเองแซะไปแซะมาจนอยู่บ้านหลังเดียวกันไม่ได้จนต้องแยกบ้านแต่บ้านแต่ละคนอยู่ น่าเป็นห่วงคือแม่เราค่ะเราเกิดมาไม่มีพ่อตั้งแต่เด็กเลยโดนญาติคนใกล้ตัวไม่ชอบไปด้วยแม่เราโดนโดนญาติและเป็นคนเดียวในบ้านที่ครอบครัวและญาติเกลียดมากพอทีนี่แยกบ้านกันอยู่แล้วแม่ก็มีภาระเพิ่มนั่นก็คือน้าเราค่ะเป็นน้องแท้ๆของแม่ที่ติดยาเสพติดหนักมากค่ะถึงขั้นที่ว่าขโมยบัตรATMของพี่เราที่พิการอยู่ไปขโมยเงิน ซึ่งด้วยที่เราไม่มีพ่อที่เป็นเสาหลักของบ้านค่ะหน้าที่ทุกอย่างคือแม่เราหมดเลย ไม่ใช่แค่นั่นค่ะเรามีพี่ชาย1คนที่พิการเพราะญาติของพ่อพี่เรา เรากับพี่คือแม่เดียวกันแต่คนละพ่อค่ะ แม่เราไม่มีความรู้ด้านภาษา เขียนไม่ได้ พูดก็ไม่ได้ ฟังไม่ออกค่ะ (เราไม่ใช่คนไทยค่ะ) แค่นั้นยังไม่พอค่ะ เพราะเราต้องเจอกับปัญหามากมายตั้งแต่เด็กค่าใช้จ่ายก็สูงมากหากจะเรียนต่อแม่เลยตัดสินใจส่งเรามาเรียนใกล้บ้านมากๆที่วัดอุปถัมภ์แห่งหนึ่งตั้งแต่เราเพิ่งอยู่ป.5 ซึ่งเรามาที่นี่ที่ไม่มีแม้กระทั่งญาติหรือคนรู้จักเลยสักคน ปัญหาของเราที่มาที่นี่ก็เยอะพอๆกับที่บ้านเลยค่ะเราที่โดนทั้งปัญหาที่บ้านและที่โรงเรียนแห่งนี้รุมจนเราคิดว่าตอนนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยค่ะที่เด็กคนนึงจะมีชีวิตที่รันทดขนาดนี้ มันหนักถึงขนาดที่ว่าเราเคยเกือบเป็นโรคซึมเศร้า(ตรวจที่โรงบาล)แล้วค่ะ แต่ก็มีหลายครั้งมากค่ะที่เราคิดแต่ว่าจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาทุกอย่างเพราะตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ช่วงมัธยมต้นแต่ปัญหาชีวิตคือหนักมากเลยค่ะ ปัญหาที่บ้านคือหลังจากแยกบ้ทนกันแล้วน้าของก็ม่มีเงินที่จะสร้างบ้านเองได้เพราะเอาเงินไปเสพยาหมดแล้วค่ะ ซึ่งน้ารู้ว่าไม่มีใครชอบน้าและไม่สามารถเพิ่งใครได้นอกจากแม่ของเราค่ะ น้าก็เลยทำตัวเป็นปรสิตที่ค่อยให้แม่เราเลี้ยง ลำพังแค่น้าคนเดียวก็เกินกำลังแล้วค่ะเพราะแม่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย แม่มีอาชีพเกษตรกรที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเงินที่ได้มาจะพอกับตัวเองหรือไม่ แต่ก็ต้องมาเลี้ยงน้ากับพี่เราที่พิการอยู่ที่บ้าน และทุกครั้งที่น้าเราเมาากการเสพยาเสพติดน้าก็จะเห็นแม่ของเราเป็นกระสอบทรายค่ะน้าจะแตะทั้งตีทั้งเราปืนมาขู่เคยเอามีดมาไล่ฆ่าแม่เราด้วยค่ะ แต่ตั้งแต่ที่น้าเอาเมียของน้าเข้ามาอีกซึ่งเป็นภาระยิ่งกว่าเดิมค่ะคือทั้งสองคนแทบจะไม่ทำอะไรให้เป็นประโยชน์เลยค่ะเมียของน้าก็ขี้ขโมยไม่ต่างกันเลยค่ะทั้งขโมยเครื่องสำอางของแม่เราขโมยครีมขโมยผลผลิตที่แม่เป็นคนปลูกเองคนเดียว ตั้งแต่ที่เมียของน้าเข้ามาก็เหมือนว่าภาระจะเพิ่มขึ้นมากเลยค่ะทั้งสองทำตัวเหมือนปรสิตไม่มีผิดเลยค่ะ นอนตื่นก็สาย การเกษตรก็ขี้เกียจจนผลผลิตไม่งอกงาม แต่พอทีนี่แม่ของเราที่ต้องทำมาหาเลี้ยงตัวเองและเราและพี่ แต่สุดท้ายเราที่เป็นลูกก็ไม่เคยได้เงินที่แม่เราเก็บออมมาทั้งชีวิต เพราะพี่เราพิการเลยได้เงินเดือน300บาทต่อเดือนแม่เราเก็บออมมากถึงขั้นที่ไม่ยอมเยิกเงินของพี่เรามาใช้แต่สุดท้ายเงินทั้งหมดก็โดนน้ากับแม่ของน้าขโมยไปโดยขโมยบัตรATMไปและเอาเงินไปหมดเลยแม่เราร้องไห้หนักมาก เปิดประเด็นทีไรก็มีแต่ทะเลาะกันค่ะไม่แค่นั้นหากแม่เราเถียงไม่หยุดน้าจะทำให้แม่ของเราหยุดด้วยการทุบตีแม่ของเราเป็นแบบนี้มานลอดจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็ยแบบนี้แม่โดนขโมยเงินที่ท่านเก็บออมมาตลอดไปซื้อยาเสพบ้างเล่นพนันบ้าง แต่แม่เราก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะได้แต่ทนตลอดท่านบอกแค่กับเราว่าไม่เป็นไรท่านสบายดีแต่เรารู้ค่ะว่าแม่เราทุกข์ใจมากแค่ไหนท่านอยากให้เราเรียนต่อสูงๆเพื่อที่จะมีเงินทำที่มั่นคงค่ะเราที่เห็แม่ลำบากมาตลอดอยากให้ท่านสบายบ้างแต่เราก็เพิ่งอยู่มัธยมปรายที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอดทนเห็นแม่โดนกระทำแบบนี้ เราเครียดทุกวันเลยค่ะทุกวันเลยจริงๆเราแทบจะปวดหัวตลอดทุกเดือนเลยจนแม้แต่เพื่อนก็พูดว่าเรานี่ป่วยเป็นว่าเล่นเลย ทุกวันนี้ปัญหามากมายรุมเข้ามาใส่เรากับแม่ในแบบที่ว่าไม่ปราณีใส่กันเลยณ.ตอนนี้ที่เรากำลังระบายอยู่นี้เราไม่สบายค่ะเพิ่งโทรคุยกับแม่เมื่อ2-3วันที่แล้วจนตอนนี้เราเครียดจนไม่สบายอีกแล้วค่ะ เราพยายามไม่เครียดเพราะรู้ว่าไม่ดีต่อร่างกาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ดีค่ะทั้งปัญหาที่โรงเรียนแห่งนี้และที่บ้านด้วยจนตอนนี้เรากลายเป็นคนที่อ่อนไหวต่อทุกอย่างมากค่ะ เราจะทำอย่างไงดีค่ะเราคงแก้ปัญหาคนเดียวไม่ได้ได้จริงๆค่ะ เราไม่ได้อยากเอาครอบครัวมาแฉกค่ะแต่เอาด้านไม่ดีให้คนอื่นรู้ แต่ครอบครัวของเราไม่มีด้านดีเลยจริงๆค่ะแทบจะหาไม่เจอเลยและที่เราออกมาตั้งกระทู้นี้ก็เพื่อให้เราสบายใจขึ้นนิดนึงค่ะ☺️☺️