หนูเป็นเด็กอายุแค่13แต่หนูเริ่มคิดที่จะตายหลายครั้งจนนับไม่ถ้วนเลย หนูเริ่มมีความรู้สึกเบื่อ อยากอยู่คนเดียว กลัวการโดนทิ้งและอีกมาก. ความรู้สึกประมาณนี้มันเริ่มเป็นตั้งแต่ ประถมแล้วค่ะ ส่วนมากหนูจะร้องไห้เพราะเรื่องครอบครัวสะส่วนใหญ่ หนูชอบโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นอยู่เสมอ และชอบโดนพูดทำร้ายความรู้สึกอยู่เสมอ พอขึ้นมัธยม หนูก็ยังคงร้องไห้เพราะเรื่องครอบครัวมาตลอด หนูคิดเสมอว่า ท่านคงเเค่พลาดท้องแค่นั้นเขาคงไม่อยากมีเราจริงๆหรอก และหนูก็คิดที่จะฆตต.อยู่หลายครั้ง แต่ใจหนูมันขี้ขลาดเกินไป ตอน ม.1เทอม1 หนุกรีดแขนตัวเองครั้งแรก ครานั้นหนูร้องไห้หนักสุดๆ หนูดันไปคิดที่จะเริ่มทำร้ายตัวเอง มีเพื่อนๆที่ยังคงเป็นห่วงแต่ก็ยังมีเพื่อนๆที่ชอบตอกย้ำอยู่เสมอ หนูได้กรีดแขนตัวเองมาเรื่อยๆ จนมีครูคนนึงเขาบอกว่ามาปรึกษาครูได้นะ หนูเลยเล่าปัญหาชีวิตให้เขาฟัง เเค่หนูเอ่ยคำแรกนํ้าตาก็ไหลแล้ว ครูคนนั้นช่วยทำให้หนูอยากมีชีวิตต่ออีก พอผ่านมาไม่กี่สัปดาห์ หนูก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม หนูบอกกับเพื่อนเสมอว่าถ้าเราตายได้เราตายนานแล้วเราเหนื่อยที่จะอยู่แล้วอยากตายโดยที่ไม่ทรมารอ่ะ แบบไหลตายเลยก็ได้หนูก็พูดแบบนี้มาเสมอ. มาวันนี้ อยู่ๆหนูก็เศร้าโดยไม่มีสาเหตุ และดันมีความคิดที่จะตายอีกครั้ง 
ปล. อยู่ที่โรงเรียน หนูพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขแต่ก็ต้องมาซึมเพราะคำพูดของเพื่อนๆบางทีก็ละเลยความรู้สึกไปมาก
/////////////////////////////////
หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าพวกท่านจะคิดยังไงกับหนู หนูอยากมีความสุขมากกว่านี้ หนูอยากให้พวกท่านมาลองเป็นหนูดูบ้าง ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ