คือหนูชอบคิดภาพตอนตัวเองตาย เวลาเห็นต้นไม้กิ่งใหญ่ๆจะคิดว่าถ้าเราลองไปผูกคือตรงนั้นจะมีความรู้สึกยังไง เวลาเห็นรถวิ่งๆอยู่ก็จะคิดว่าถ้าโดนชนขึ้นมาจะเป็นยังไง แล้วหนูก็คิดภาพตอนตัวเองวิ่งไปให้รถชน คิดภาพต่างๆนาๆ แต่ก่อนเป็นแบบนี้หนูเคยคิดที่จะกรีดแขนตัวเอง เคยคิดว่าลองหายไปไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นหนูทะเลาะกับแม่รุนแรง พอหยุดหนูก้มานั่งคนเดียวร้องไห้คนเดียวแล้วก็มีความคิดว่าแค่ลองหายไปไม่เป็นไรหรอก เขาไม่สน แล้วหนูก็เลยหยิบมีดมาคิดว่าคงไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่ลองหานไปเอง แต่ตอนที่หนูเกือบกรีด หนูรู้สึกกลัว กลัวเจ็บ กลัวตัวเอง หนูเอาแต่ร้องไห้ จนหลับ พอตื่นขึ้นมาก็คิดว่าเราคนคิดเอง เพ้อเจ้อ แล้วก้ใช่ชีวิตปกติค่ะ แต่พอเวลาทะเลาะกับคนในบ้านที่ไหร่หนูรู้สึกอยากหายๆไป รู้สึกว่าไม่อยากเป็นภาระ เอาแต่ร้องไห้ บางครั้งเวลาอยู่คนเดียวหรือเวลาอยู่ข้างนอก ก็จะนึกสภาพตอนตัวเองตายตลอด หนูพยายามคิดเสมอว่าคงคิดมาก หาอะไรทำก็หาย แต่ภาพเหล่านั้นก็แวบเข้ามาตลอดจนหนูเริ่มมีความรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ใช่ล่ะ หนูอยากจะบอกพ่อแม่ว่าหนูมีอาการแบบนี้ แต่กลัวว่าท่านจะบอกว่า ไร้สาระ เพ้อเจอ ลองหาอะไรทำดู หนูกลัวว่าเขาจะพูดแบบนี้ เพราะหนูจะเป็นคนที่ยิ้มตลอด หัวเราะ ไม่มีทางเป็นหรอก คนแบบหนูถึกจะตาย หนูกลัวคำตอบแบบนี้ค่ะ หนูควรบอกเขาว่ายังไงดี กลัวเขาไม่เชื่อว่าหนูเป็ยแบบนี้

ปล.หนูอายุ17ปีค่ะ เรียนอยู่ชั้นปวช.กลัวท่านคิดว่าตัวแค่นี้ไม่เป็นหรอก เป็นโรคของผู้ใหญ่ทำนองนี้ค่ะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ