สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องต้องการจะสอบถามคือเราเองเป็นลูกคนเดียว และรู้จักแค่แม่ส่วนพ่อก็ทิ้งไปตั้งแต่ที่รู้ว่าแม่ท้อง ตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยได้เจอะเจอะแม่สักเท่าไหร่ เพราะเขาก็ออกไปทำงาน โดนฝากเอาไว้ให้อยู่กับยายและก็ครอบครัวของป้า(พี่สาวแม่)ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว จนปัจจุบันก็อายุเกือบจะ 30 แล้วค่ะ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ ช่วงที่เราอายุประมาณ 18-19 แม่ได้มีแฟนใหม่ ซึ่งเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างแปลก คือเป็นคนรั้น ไม่ฟังความคิดเห็นหรือความรู้ใดๆ ที่คนอื่นมาพูดให้ฟัง แถมชอบเก็บสะสมของทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ในบ้าน ชอบหาสิ่งของแบบไม่มีที่มาที่ไปเข้ามาไว้ในบ้านแบบตอนนี้ไม่มีที่จะเดินแล้ว เวลาเจอกับเรามักจะมีปากเสียงอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เราบอกตามตรงเลยว่าไม่ชอบผู้ชายคนนี้มากๆ เพราะตอนพวกเขาคบกันเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยและด้วยตอนนั้นก็เป็นเด็กที่ชีวิตนี้เหลือแต่แม่คนเดียวที่เรารักมากๆ แต่เขากลับไม่ฟังคำขอร้องจากปากเราเลยแม้แต่คำเดียว ตอนนั้นเราพูดว่า "เราอยู่ด้วยกันแม่ลูกก็ได้ ไม่ต้องไปอยู่กับคนอื่นหรอก" มันคือประโยคขอร้องจากเด็กอายุเท่านั้นอ่ะค่ะ คือไม่อยากให้แม่ไปรักคนอื่นนั่นแหละ แต่แล้วเขาก็ไม่ฟังอะไรเราเลย บอกแค่ว่า "เรายังดูแลแม่ไม่ได้หรอก" ใช่ค่ะ ดิฉันจุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย เหมือนอกหักประมาณนั่นเลยแหละ จนเวลามันผ่านไปเรื่อยๆ เราก็เปลี่ยนงานมาบ่อยเหมือนกันจนกว่าจะเรียนจบแล้วก็ชีวิตลงตัวจากการช่วยเหลือต่างๆ ของครอบครัวป้าเกือบๆ ทั้งหมด แทบจะเป็นแม่เราไปอีกคน แต่แล้ววันนึงแม่เราก็ล้มป่วยลงกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง แต่ผู้ชายคนนั้นยังอยู่กับแม่เรานะคะ เพียงแค่ไม่ได้ทำงานมีแค่เราเท่านั้นที่ส่งเงินไปให้แม่ทุกๆ เดือน (เดือนละ 4,000) เพราะปัจจุบันนี้ค่าใช้จ่ายเราค่อนข้างเยอะมาก เงินเดือนหมื่นปลายๆ ไหนจะผ่อนบ้าน ค่าใช้จ่ายภายในบ้านอีก ทุกเดือนเราก็ไม่ค่อยพอใช้เท่าไหร่ แต่ดูเหมือนสิ่งที่เราให้มาตลอดมันกลับไม่พอสำหรับพวกเขาเลย เขาต้องการมากกว่านี้ แต่เราทำงานหาเงินคนเดียวให้มากกว่านี้คือไม่ต้องกินข้าวมันแล้วแหละ เราแค่อยากรู้ว่าถ้าเราจะปฏิเสธการให้ที่มากกว่านี้เราจะดูอกกตัญญูไปเลยใช่มั้ย หรือการที่เราปฏิเสธการรับเขามาเลี้ยงดูเพราะก่อนหน้านี้เขาไปอยู่ด้วยกันแล้วทิ้งเราไว้คนเดียว ตอนที่เราสามารถซื้อบ้านได้มันก็ไม่ได้วางแผนว่าจะมีเขาในบ้านหลังนี้ไปแล้วค่ะ เราร้องไห้ตลอดว่าทำไมเราต้องคอยหาให้พวกเขาทั้งๆ ที่ตอนนั้นพวกเขาทิ้งเราไปเองไม่ใช่หรอ แล้วการที่เขามีเราเกิดขึ้นมาก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่นัก และจุดประสงค์คือมีเพื่อให้มาเลี้ยงดูเขาตอนแก่ แล้ว? เขาไม่คิดว่าเราจะต้องมีครอบครัวหรืออนาคตอย่างอื่นเลยหรอ บอกตามตรงจากใจเลยใครจะว่าเรา เราไม่โกรธนะคะ คือเราไม่อยากให้เขาอยู่แล้ว จากโลกนี้ไปได้มั้ย คตที่สร้างบาดแผลกับเราไว้ตอนนั้น มันยังคอยทรมานใจเราจนถึงตอนนี้ไม่หาย เราเครียดทุกวันที่ต้องไปหาเขาบ้านนั้นเพราะด้วยของที่รกจนไม่มีทางเดิน เรารับไม่ได้ตรงที่เอาสิ่งไม่มีที่มาที่ไปมาไว้ในบ้าน เราเชื่อว่ามันคือสิ่งไม่ดีแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ฟังเราหรอกค่ะ แต่แม่เราเชื่อผู้ชายคนนั้น ทำยังไงดีคะ เราหาทางออกไม่เจอ เคยคืดหลายครั้งเลยว่ามันหาทางออกไม่ได้เราก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน ทำไมภาระต้องมาในรูปแบบผู้ให้กำเนิดด้วย?