เรา มีน้อง2คน คนกลางห่างกัน10ปี คนเล็กห่างกัน16ปี พ่อกับแม่ทิ้งเราไว้กับญาติตอนคนกลางอายุได้4ขวบเพื่อไปทำงานที่อื่น ญาติเลี้ยงดูเราอย่างดี แต่พอเราเรียนจบเราอยากตามไปอยู่กับพ่อแม่โดยแม่อยู่บ้านเฉยๆ แต่พ่อได้งานทำที่อื่นอีกต้องโยกย้ายไปอีกโดยเช่าบ้านมห้แม่กับเราอยู่ เราเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิมกับพ่อแม่ตั้งแต่ได้ย้ายกลับไปอยู่ด้วยกัน เพราะแม่ทำให้น้องทุกอย่าง ต่างกับเราตอนเด็กที่ต้องช่วยเหลืองานทุกอย่าง
จนเรามีแฟนได้หลายปีจึงไม่ได้ให้เงินเดือนแม่ทั้งหมดแล้ว พ่อจึงบอกให้เรากู้ซื้อบ้านเพื่อที่รถเขาที่เหลือ1ปีหมด แล้วจะช่วยเราผ่อนเพื่อเป็นที่อยู่ของลูกๆ
สุดท้ายพ่อเราทิ้งแม่ไปมีเมียใหม่ก่อนจะผ่อนรถหมด บ้านตกเป็นภาระของเราและแฟน  แม่และน้องกลายเป็นต้องอาศัยเราอย่างเลี่ยงไม่ได้ พ่อส่งให้แต่ค่ากินของน้องสองคนคนละ3000รวมเป็น6000

ประเด็นคือ เราเริ่มเกลียดน้องของตัวเองโดยเฉพาะคนเล็ก เพราะไม่ได้ช่วยแบ่งเบางานในบ้านสักเท่าไหร่ แม่ต้องคอยบอกถึงทำไม่รู้จักหน้าที่ พี่สาวพ่อยื่นข้อเสนอให้ไปอยู่กับเขาแต่แม่เราไม่อยากให้ไป เรายิ่งรู้สึกเกลียดที่แม่อยากเก็บภาระไว้กับเราแบบนี้ ข้ออ้างที่แม่บอกก็มีแต่กลัวน้องเหงา กลัวอยู้ไม่ได้ แต่ไม่มีความเกรงใจเรากับแฟนอยู่ในนั้นเลย เพราะหน้าที่รับส่งหรือเป็นผู้ปกครองก็แฟนเราหมดค่าน้ำค่าไฟ อุปโภคต่างๆ แต่แม่บอกว่าจะให้นั่งรถรับส่งแทน

เราควรทำยังไงให้ความเกลียดนี้หายไปดี เพราะแม่เราเขาเลี้ยงลูกให้เราตอบแทนการอยู่ด้วย แต่น้องไม่คิดจะรู้จักหน้าที่ตัวเองเลย ขอข้อคิดให้ช่วยเลิกคิดมากเรื่องพวกนี้ที เพราะสุดท้ายเราหลีกหนีการอยู่ร่วมกันไปไม่ได้ จนกว่าจะแยกย้ายมีครอบครัวกันไป พยายามคิดว่าเขาคือน้องแต่ไอความคิดที่ว่าเราไม่ได้ทำให้เขาเกิดไม่ได้เกี่ยวไรกับเรา มันชนะทุกที