ผมที่พึ่งอายุ 23 ปีนี้พึ่งเรียนจบได้ไม่นานครับพยายามหางานที่ดีที่อยากได้ เเต่ก็ผิดหวังซ้ำซ้อนหลายๆครั้งไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีอะไรอย่างหวังเลย เพราะตัดสินใจอะไรง่ายๆมาตั้งเเต่เด็กๆเรียนก็เรียนพอผ่านๆไป เลือกสายเรียนก็เลือกตามอันที่เรียนได้จะเรียนอะไรก็ได้ขอเเค่เรียนๆไป ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีฝันอะไรเลย พอทุกอย่างช่วงวัยเรียนจบลง ตอนนี้ก็ต้องมาทำงานที่ตัวเองก็ไม่ได้ชอบ เหนื่อยสุดๆ ไม่มีเเรงใจในการทำงานเลย เงินเดือนก็พอๆให้อยู่ไปเดือนชนเดือนเเทบไม่เหลือเก็บ เเละจากสภาพไม่รู้อีกกี่ปีจะเติบโตรู้สึกว่าผมมันล้มเหลวเเละไร้ค่าจัง ตอนนี้มันไร้เป้าหมาย ไม่มีเเรงใจในการก้าวเดินต่อไปในชีวิตเลยครับจะว่าผมขี้เเพ้หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้นเเหละครับยอมรับเลยล้มเเล้วล้มอีก เพราะการตัดสินใจอะไรง่ายๆคิดว่าให้มันผ่านๆไปก็เลยมีชีวิตเเบบนี้มันเป็นเพราะผมทำตัวเองทั้งหมดนั้นเเหละ

พอมองไปที่เพื่อนคนอื่นๆ มีงาน มีรถ มีเเฟนดีๆ มีสังคมดีๆ หน้าที่การงานที่เราเห็นเเล้วยังอิจฉาว่า เห้อ ทำไมเราถึงทำไม่ได้เเบบเค้ามั้งนะทั้งๆที่ช่วงชีวิตเหมือนกันเเท้ๆ รู้ครับว่าไม่ควรเอาตัวเองไปเปรียบกับใครเพราะสุดท้ายคนที่รู้สึกเเย่ก็คือเรา เเต่พอเห็นมันก็อดคิดไปเองไม่ได้ว่าตัวเราเองที่ยืนอยู่เดินอยู่ตอนนี้เนี่ยมันมีอะไรในชีวิตบ้าง กลวงโบ๋ ไร้ค่า เเละว่างเปล่า ฝืนยิ้มเข้าสังคมที่ตัวเองก็ไม่ได้อยากอยู่ พูดคุยกับคนที่ก็ไม่ได้อยากคุย ยิ้มใส่หน้ากากบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรเเสดงให้คนรอบตัวเห็นว่าเราสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงเรา เเต่ภายในกลับไม่เข้าใจอะไรเลย ชีวิตมันยากจังเลยเนอะครับ