สวัสดี เพื่อนๆทุกคน ก่อนอื่นเล่าย้อนไปสมัยม.ปลายชีวิตเราไม่ค่อยมีความสุขกับครอบครัวเท่าไร พ่อแม่ต่างคนต่างทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้เรา จนเราเข้ามหาลัยแม่เราเสียชีวิตกระทันหันปี 57 เราไม่มีโอกาสได้บอกลา หรือบอกรักอะไรเลย เป็นภาวะช็อคมาถึงทุกวันนี้ที่สูญเสียคนที่เรารักไป พ่อเราก็มีครอบครัวใหม่ เรามีพี่คนหนึ่งแต่มีก็เหมือนไม่มีนะทั้งที่เรารักเขามากๆ เราไม่รู้ว่าชีวิตเราต้องไปทางไหน ไม่มีแบบไม่มีแผนในการเรียน สมัครเรียนก็สมัครไปงั้นๆ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบจริงๆรึเปล่า จนได้มาสอบราชการครู สอบสี่ห้าครั้งไม่ติด พึ่งมาสอบติดปี 66 และคิดว่าอะไรต่างๆความรู้สึกต่างๆมันคงดีขึ้น แต่ไม่เลย เรากลับรู้สึกว่าเราไม่ได้ดีใจหรือภูมิใจกับสิ่งที่ทำเลย เราไม่อยากทำเราอยากจบการใช้ชีวิตมากๆ และเรามีโรคประจำตัวด้วยต้องฉีดยาทุกๆวัน เราพูดเราบอกกับคนรอบข้างเสมอว่าเราไม่อยากอยู่แล้วนะ เราไม่อยากทำอะไรเลย ไม่รู้จะทำไปทำไม เหมือนมันไม่มีเป้าหมายว่าเราจะทำไปเพื่อใคร เราไม่ได้มีความสุข ท้อ ต้องฝืนใช้ชีวิตในแต่ละวันโคตรเหนื่อย เราไม่ชอบออกไปไหน ชอบอยู่ห้อง ชอบอยู่คนเดียว การไปเจอคนเยอะๆเรารู้สึกอึดอัดมากๆ บางทีก็ทำตัวไม่ถูก เหนื่อย ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปอีกนานแค่ไหน รู้สึกว่าการเกิดมามันไม่ดีเลย ทุกครั้งเราจะภาวนาชาติหน้าเราไม่อยากเกิดแล้วนะ..การบรรจุราชการมันก็ไม่ได้เป็นสิ่งมหัศจรรย์อะไรเลย เราควรใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี สู้อ่ะสู้ แต่เราชอบ Down พยายามปรับ Mind set พยายามเปลี่ยนการใช้ชีวิตแล้ว ใช้เงินซื้อความสุข อยากกินอะไร อยากไปที่ไหนก็ทำ แต่รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้มีความสุขจริงๆ เกิดมาเรียน ทำงาน มีเงิน สุดท้ายก็ต้องตายใช่ไหม ?