สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 19 แล้ว แต่เราไม่ได้เรียนมหาลัย เนื่องจากพ่อและแม่เราแยกทางกันและมีครอบครัวใหม่และลูกใหม่ทั้งสองฝ่าย
พ่อแม่เราไม่รับผิดชอบในการเรียนของเรา พวกเขามีเงิน แต่ไม่ใช่สำหรับเรา เราเคยไปเรียนมหาลัยได้สองเทอม แต่ก็ต้องลาออกมาเพราะไม่ไหวทางการเงินจริง ๆ ค่ะ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ได้รับเงินอาทิตย์ละ 600 บาท ต้องจ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าเทอมเองทั้งหมด เราเลยตัดสินใจลาออกมาค่ะ
ตอนแรกเราคิดว่าพ่อคงไม่มีเงินจริง ๆ ( เราอยู่บ้านทาฃฝั่งพ่อนะคะ ) แต่พอกลับมาที่บ้าน ทุกคนเล่าให้เราฟังว่าพ่อเที่ยวบ่อยมาก ซื้อรถไฟฟ้าใหม่ตลอด แต่งตัวดีมีแต่เสื้อผ้าแพง ๆ ใช้ apple watch ใช้ iphone 14 promax มีรถหลายคัน แต่ไม่สามารถส่งลูกเรียนได้ มันย้อนแย้งมากเลยค่ะ เหมือนที่เราพยายามมาทั้งหมดมันพังลง พอกลับมาอยู่ที่บ้าน เราต้องช่วยย่าขายของค่ะ บ้านเปิดร้านขายของ เราถูกด่า ถูกมองด้วยสายตาแย่ ๆ ทุกวัน เวลาย่าเครียด ย่าไม่พอใจใครในบ้าน ย่าจะเอามาพูดกับเราเสมอ คนพวกนั้นไม่เคยรับรู้ความผิดหรือการกระทำอะไรแย่ ๆ ของตัวเอง แต่เราต้องมารับรู้มารับพลังงานลบอยู่คนเดียว เวลาย่าโมโหอะไรมา 80% จะมาลงที่เรา เวลาเรากินข้าวแล้วมีลูกค้ามาซื้อของย่าเล่นโทรศัพท์ เราต้องเป็นคนไปหยิบของให้ลูกค้า เราเคยขอให้ย่าหยิบให้เพราะมือเราเปื้อนไม่สามารถหยิบของได้จริง ๆ ย่ากลับมองตาขวางใส่เรา และมีการกระทำที่รุนแรงใส่ข้าวของ ( เช่นปิดเก๊ะเงินเสียงดังมาก ๆ แล้วหันมามองเรา ) แต่ถ้าย่ากินข้าวแล้วต้องมาหยิบของทั้ง ๆ ที่เราเข้าห้องน้ำ ย่าจะด่าเราบ้านแตกทันที อีกเรื่องคือเราไม่สามารถป่วยได้ ถ้าวันไหนเราป่วยซึ่งนาน ๆ ที เราจะโดนคำพูดที่ว่า " จะตายแล้วมั้ง , ป่วยทีนึงก็ทำอะไรไม่ได้เลย " จนเราไม่กล้าป่วย หรือเป็นหนักแค่ไหนเราไม่กล้าแสดงอาการนั้นออกมาเลย แต่ทุกครั้งที่ย่าป่วย เมา แฮงค์ เราไม่เคยไม่พอใจเลย ปล่อยให้ย่านอนทั้งวัน ( เราลืมบอกว่าเราจะเปิดร้าน 7.00 - จนกว่าย่าจะตื่นมาเราถึงเข้าห้องมานอนพักได้ แล้วออกมาอีกทีตอนบ่าย 2 โมง นั่งขายถึง 2-3 ทุ่ม แล้วแต่วัน ) เรามีเวลาของตัวเองแค่ก่อนนอนกับตอนกลางวันเท่านั้น เราเป็นเด็กผู้หญิงที่โตคนเดียวของบ้าน พ่อกับอาไม่เคยช่วยงานอะไรที่บ้านเลยแต่ไม่เคยโดนว่า แต่ถ้าวันไหนเราไม่ช่วย บ้านจะแตกทันที ( ทั้ง ๆ ที่เราป่วย ) เราพูดเถียงอะไรไม่ค่อยได้ เพราะบางทีปู่ได้ยินจะตบเรา หรือขว้างจานแก้วใส่เรา เราอึดอัด เราอยากหนี เราอยากหายไป แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ไม่เคยปกป้องเรา พอเราบอกเขาก็บอกว่าเขาเคยโดนแล้ว หรือ เขาก็เป็นแบบนั้นแหละอย่าไปสนใจ แค่นี้จริง ๆ เราไม่รู้ต้องทำยังไงกับชีวิตต่อ
ความเจ็บปวดในวัยสิบเก้า
พ่อแม่เราไม่รับผิดชอบในการเรียนของเรา พวกเขามีเงิน แต่ไม่ใช่สำหรับเรา เราเคยไปเรียนมหาลัยได้สองเทอม แต่ก็ต้องลาออกมาเพราะไม่ไหวทางการเงินจริง ๆ ค่ะ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ได้รับเงินอาทิตย์ละ 600 บาท ต้องจ่ายค่าหอ ค่ากิน ค่าเทอมเองทั้งหมด เราเลยตัดสินใจลาออกมาค่ะ
ตอนแรกเราคิดว่าพ่อคงไม่มีเงินจริง ๆ ( เราอยู่บ้านทาฃฝั่งพ่อนะคะ ) แต่พอกลับมาที่บ้าน ทุกคนเล่าให้เราฟังว่าพ่อเที่ยวบ่อยมาก ซื้อรถไฟฟ้าใหม่ตลอด แต่งตัวดีมีแต่เสื้อผ้าแพง ๆ ใช้ apple watch ใช้ iphone 14 promax มีรถหลายคัน แต่ไม่สามารถส่งลูกเรียนได้ มันย้อนแย้งมากเลยค่ะ เหมือนที่เราพยายามมาทั้งหมดมันพังลง พอกลับมาอยู่ที่บ้าน เราต้องช่วยย่าขายของค่ะ บ้านเปิดร้านขายของ เราถูกด่า ถูกมองด้วยสายตาแย่ ๆ ทุกวัน เวลาย่าเครียด ย่าไม่พอใจใครในบ้าน ย่าจะเอามาพูดกับเราเสมอ คนพวกนั้นไม่เคยรับรู้ความผิดหรือการกระทำอะไรแย่ ๆ ของตัวเอง แต่เราต้องมารับรู้มารับพลังงานลบอยู่คนเดียว เวลาย่าโมโหอะไรมา 80% จะมาลงที่เรา เวลาเรากินข้าวแล้วมีลูกค้ามาซื้อของย่าเล่นโทรศัพท์ เราต้องเป็นคนไปหยิบของให้ลูกค้า เราเคยขอให้ย่าหยิบให้เพราะมือเราเปื้อนไม่สามารถหยิบของได้จริง ๆ ย่ากลับมองตาขวางใส่เรา และมีการกระทำที่รุนแรงใส่ข้าวของ ( เช่นปิดเก๊ะเงินเสียงดังมาก ๆ แล้วหันมามองเรา ) แต่ถ้าย่ากินข้าวแล้วต้องมาหยิบของทั้ง ๆ ที่เราเข้าห้องน้ำ ย่าจะด่าเราบ้านแตกทันที อีกเรื่องคือเราไม่สามารถป่วยได้ ถ้าวันไหนเราป่วยซึ่งนาน ๆ ที เราจะโดนคำพูดที่ว่า " จะตายแล้วมั้ง , ป่วยทีนึงก็ทำอะไรไม่ได้เลย " จนเราไม่กล้าป่วย หรือเป็นหนักแค่ไหนเราไม่กล้าแสดงอาการนั้นออกมาเลย แต่ทุกครั้งที่ย่าป่วย เมา แฮงค์ เราไม่เคยไม่พอใจเลย ปล่อยให้ย่านอนทั้งวัน ( เราลืมบอกว่าเราจะเปิดร้าน 7.00 - จนกว่าย่าจะตื่นมาเราถึงเข้าห้องมานอนพักได้ แล้วออกมาอีกทีตอนบ่าย 2 โมง นั่งขายถึง 2-3 ทุ่ม แล้วแต่วัน ) เรามีเวลาของตัวเองแค่ก่อนนอนกับตอนกลางวันเท่านั้น เราเป็นเด็กผู้หญิงที่โตคนเดียวของบ้าน พ่อกับอาไม่เคยช่วยงานอะไรที่บ้านเลยแต่ไม่เคยโดนว่า แต่ถ้าวันไหนเราไม่ช่วย บ้านจะแตกทันที ( ทั้ง ๆ ที่เราป่วย ) เราพูดเถียงอะไรไม่ค่อยได้ เพราะบางทีปู่ได้ยินจะตบเรา หรือขว้างจานแก้วใส่เรา เราอึดอัด เราอยากหนี เราอยากหายไป แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ไม่เคยปกป้องเรา พอเราบอกเขาก็บอกว่าเขาเคยโดนแล้ว หรือ เขาก็เป็นแบบนั้นแหละอย่าไปสนใจ แค่นี้จริง ๆ เราไม่รู้ต้องทำยังไงกับชีวิตต่อ