.....อายุมากแล้วค่ะ  ชีวิตส่วนตัวพ่อแม่เสียไปนานแล้ว พี่น้องแยกย้ายไปมีครอบครัว เหลือตัวคนเดียวไม่มีใคร  เพื่อนมีแต่ไม่สนิท ไม่ได้ชอบอยู่คนเดียว  แต่ด้วยความที่พออยู่ในสังคมแล้วมีแต่คนไม่จริงใจ แทงข้างหลัง  เราเลยปลีกตัวออกมา ไม่ชอบเข้าสังคม  ไม่ชอบอยู่กับคนเยอะๆเพราะส่วนใหญ่ไม่มีความจริงใจ  เราเสแสร้งไม่เป็น ไม่ชอบการใส่หน้ากาก การประจบประแจง .....ภายนอกดูเป็นคนเข้มแข็ง แต่จริงๆเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมาก  ร้องไห้ง่าย  อยู่คนเดียวมักจะเล่นเน็ตดูหนังดูซีรี่ย์ไปเรื่อย ไม่ให้ตัวเองมีเวลาว่าง เพราะถ้าว่างแล้วจะคิดมาก  คิดถึงอดีตที่เคยมีพ่อแม่อยู่ด้วย ชีวิตคงน่าอยู่และดีกว่านี้ถ้าพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่

.....ตอนนี้พี่น้องต่างคนต่างอยู่ มีแต่ความโลภ โกงเอาสื่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ไปโดยไม่คิดเลยว่าเราจะอยู่อย่างไร   เคยมีแฟนแต่เจอแต่คนไม่ดีสุดท้ายต้องเลิกกัน  ล่าสุดโดนคนในที่ทำงานใส่ร้าย  กลั่นแกล้ง ยิ่งทำให้รู้สึกว่า....โลกนี้ไม่น่าอยู่เลย  ทำไมถึงเจอแต่เรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิต เคยคิดอยากไปฆ่าตัวตายในที่ทำงาน  เราเหนื่อย เบื่อ รู้สึกการมีชีวิตอยู่มันเป็นเรื่องเหนื่อยและลำบาก  ไม่มีความสุขที่จะอยู่   ถ้าไม่อยู่แล้วพี่น้องคงดีใจได้ส่วนแบ่งเพิ่มขึ้น  เราตายก็ไม่มีใครเสียใจ

.....อย่าบอกให้เราไปหาหมอ  เลี้ยงสัตว์ ไปเที่ยว ไปวัด ฯ เลยค่ะ   เราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากมีสัตว์เลี้ยง ไม่อยากไปไหน แค่จะเอาตัวเองออกจากบ้านก็ยากลำบาก  เคยอยู่ในบ้านเป็นอาทิตย์ๆโดยไม่ออกไปไหน  ถ้าไม่ไปทำงานคงอยู่ได้เป็นเดือนเป็นปี  ....จริงๆก็ชอบความสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้นะ  แต่สังคมที่อยู่มันคือการเสแสร้ง  แกล้งทำเป็นคนดี อีกด้านหนึ่งมันไม่ใช่  หาความจริงใจไม่เจอ ทำให้เราไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับใคร 

      อย่าบอกให้เราเอาชีวิตไปเปรียบเทียบกับคนยากจน คนไม่มีงานทำ ฯ ว่าชีวิตเราดีกว่า  วิธีนี้อย่าพูดเลยค่ะ อย่าเอาไปปลอบใจใครเลยนะคะ  มันเป็นวิธีที่แย่ และคนที่ได้ฟังแบบเรามันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น   เผลอๆชีวิตเราที่ผ่านมาแย่ยิ่งกว่าคนที่ให้เปรียบเทียบอีก  เรารู้ว่าเรามีปัญหา รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า ฯ  รู้ตัวดีถึงไม่อยากอยู่แล้ว  อยู่แล้วมันทุกข์มากกว่าสุข

.....เราไม่ชอบการออกไปข้างนอก  รู้สึกว่าบ้านคือที่ๆปลอดภัยที่สุด  แต่ก็คือที่ทำให้เราเป็นทุกข์ด้วยเพราะ ยิ่งอยู่ยิ่งเสียใจว่าทำไมทั้งบ้านเหลือแต่เราคนเดียว  เราอยากกลับมาบ้านแล้วมีคนอยู่ในบ้าน มีคนนั่งคุยนั่งกินข้าวด้วยเหมือนกับคนอื่นๆ  เห็นคนอื่นอยู่กันเป็นครอบครัว  เคยนึกว่าเราอยากเข้าไปนั่งด้วย  นั่งคุยนั่งกินข้าวด้วยได้ไหม  เวลามีความทุกข์ก็มีคนให้กอด ปลอบโยนให้กำลังใจ  ....แต่ชีวิตจริงเราไม่มีใครเลย

......เหนื่อยจังเลยค่ะ  คิดว่าการมีชีวิตอยู่เป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง  ไม่อยากรับรู้อะไรเลยในตอนนี้ เหนื่อยที่จะแก่งแย่งแข่งขันกัน  ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร  เพื่ออะไร  ถ้าเพื่อตัวเองตอนนี้คือไม่อยากได้อะไรแล้ว  ไม่อยากไปไหน  ไม่อยากพบใคร   คิดขนาดเตรียมการที่จะไป .......ปกติเราเคยคิดว่าตัวเองก็เข้มแข็งประมาณหนึ่งที่อยู่มาได้นานขนาดนี้ ..... แต่วันนี้รู้สึกแย่  อยากหาใครสักคนที่คุยด้วยได้  ร้องไห้ด้วยได้  แต่ไม่มีเลยจริงๆ  

.......ขอคำพูด  คำอธิบายหน่อยค่ะว่า ทำไมเราต้องยังมีชีวิตอยู่  เผื่อว่าตัวเองจะคิดได้  และมีแรงที่จะอยู่ต่อได้อย่างเข้มแข็งมากกว่านี้.... ขอบคุณค่ะ