สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป 😊
ช่วงนี้เรารู้สึกว่าตัวเองแอบเหงาเป็นพิเศษ เลยลองมานั่งทบทวนดูว่า ทำไมเราถึงรู้สึกว่าในชีวิตไม่มีใครเลย
เราอายุ30 ค่ะ อยู่บ้านกับแม่และน้อง ซึ่งน้องเรามีแฟนกันไปหมดล่ะ ส่วนเราไม่มี ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ค่ะ คือก็พูดคุยกันเหมือนพี่น้องทั่วไป
แต่ทุกคนก็ต้องมีชีวิตส่วนตัว ถูกมั้ยคะ ส่วนกับแม่ ก็สนิทค่ะ แต่ด้วยความที่แม่เราก็อายุมากแล้ว จะไปทำกิจกรรมอะไรกับเราก็คงไม่สะดวก
เลยได้แต่ไปกินข้าวด้วยกันในวันหยุดบ้าง เดินห้างช็อปปิ้งยังไม่ค่อยได้ไปเลยค่ะ เพราะแม่เราบ่นปวดขา เราไปคนเดียวตลอด
แน่นอนค่ะ เราพยายามทำทุกทางแล้ว ออกไปทำกิจกรรมใหม่ๆ เรียนนู่นเรียนนี่ เพราะคนมักจะบอกว่าไปทำกิจกรรมที่เราสนใจ ก็จะเจอคนที่สนใจอะไรเหมือนกับเรา จะได้เพื่อนใหม่ จะคุยกันง่ายเพราะชอบเหมือนกัน เราไม่เคยได้เพื่อนจากกิจกรรมเหล่านี้เลยค่ะ ทั้งที่เราก็พยายามยิ้ม พูดคุยกับคนที่ไปเจอตามที่ต่างๆบ้าง (แต่เราเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ไม่ค่อยเก่งค่ะ เพื่อนเราบอกหลายคน ว่าเราไม่ค่อยยิ้ม ) เราไม่ได้ลองไปแค่กิจกรรมเดียว หรือสถานที่เดียวแล้วเอามาตัดสินนะคะ ว่าไม่ได้เพื่อนใหม่ เราลองมาเยอะมากกกกกก บางกิจกรรมไปมากกว่า 1 ครั้งด้วยค่ะ ก็ยังเหมือนเดิม
ส่วนเรื่องเพื่อน เรามีเพื่อนสนิทค่ะ แต่มีครอบครัวหมดแล้ว บางคนก็มีแฟน ซึ่งในวัยนี้ทุกคนก็ต้องให้ความสำคัญกับการสร้างครอบครัวและทำงานมาเป็นอย่างแรก อันนี้เข้าใจดีค่ะ เลยแทบไม่ได้เจอกันเลย ก็เฟดห่างกันออกไปเรื่อยๆตามภาระหน้าที่ของแต่ละคน
ส่วนเพื่อนที่จะไปทำกิจกรรมด้วยกันไม่ต้องพูดถึงค่ะ เพราะไม่มีแน่นอน
เพื่อนร่วมงาน ที่ทำงาน เนื่องจากทำธุรกิจส่วนตัว ก็ไม่ค่อยได้เจอใคร สังคมตรงนี้ก็แคบลงไปอีกค่ะ😭😭😭
พอมีเวลามานั่งทบทวนทั้งหมด เราเลยได้นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา คือเรารู้สึกว่า แม้แต่อยู่ในกลุ่มเพื่อนด้วยกัน
เรายังไม่สนิทกับใครที่สุดเลยค่ะ เป็นคนที่มักจะถูกลืม ประมาณนั้น หรือล่าสุดเราไปเรียนกิจกรรมนึงกับญาติ ซึ่งต้องมีครูสอน
เริ่มก็พร้อมกัน ทำความรู้จักกับครูก็พร้อมกัน เรียนพร้อมกัน จำนวนครั้งที่เจอครูเท่ากันทุกอย่าง แรกๆก็คุยเฮฮากันดี
แต่เดี๋ยวนี้เรารู้สึกว่า ทำไมญาติเราถึงสนิทกับครูได้มากกว่า เหมือนเคมีมันตรงกันอ่ะค่ะ ส่วนเราคือไม่ บอกไม่ถูกจริงๆ
และมักจะเป็นแบบนี้ในหลายๆครั้ง ไม่ว่าเราจะไปกับใคร กลุ่มเพื่อนไหนๆ เราก็ไม่สามารถสนิทกับใครที่สุดได้เลยค่ะ งงมาก
บางทีก็น้อยใจนะคะ ไม่ใช่ไม่อยากมีเพื่อนสักหน่อย พยายามมากๆแล้วค่ะ แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย บางทีเหงาจนต้องนั่งร้องไห้คนเดียว
เคยแอบคิดว่า สมมติเราเจอปัญหาหนักๆ เราจะหันหน้าไประบายกับใคร ถ้าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ต้องโทรหาใครเหรอ นึกไม่ออกเลยสักชื่อค่ะ😭😭
ใครรู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครเหมือนเราบ้างคะ
ช่วงนี้เรารู้สึกว่าตัวเองแอบเหงาเป็นพิเศษ เลยลองมานั่งทบทวนดูว่า ทำไมเราถึงรู้สึกว่าในชีวิตไม่มีใครเลย
เราอายุ30 ค่ะ อยู่บ้านกับแม่และน้อง ซึ่งน้องเรามีแฟนกันไปหมดล่ะ ส่วนเราไม่มี ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ค่ะ คือก็พูดคุยกันเหมือนพี่น้องทั่วไป
แต่ทุกคนก็ต้องมีชีวิตส่วนตัว ถูกมั้ยคะ ส่วนกับแม่ ก็สนิทค่ะ แต่ด้วยความที่แม่เราก็อายุมากแล้ว จะไปทำกิจกรรมอะไรกับเราก็คงไม่สะดวก
เลยได้แต่ไปกินข้าวด้วยกันในวันหยุดบ้าง เดินห้างช็อปปิ้งยังไม่ค่อยได้ไปเลยค่ะ เพราะแม่เราบ่นปวดขา เราไปคนเดียวตลอด
แน่นอนค่ะ เราพยายามทำทุกทางแล้ว ออกไปทำกิจกรรมใหม่ๆ เรียนนู่นเรียนนี่ เพราะคนมักจะบอกว่าไปทำกิจกรรมที่เราสนใจ ก็จะเจอคนที่สนใจอะไรเหมือนกับเรา จะได้เพื่อนใหม่ จะคุยกันง่ายเพราะชอบเหมือนกัน เราไม่เคยได้เพื่อนจากกิจกรรมเหล่านี้เลยค่ะ ทั้งที่เราก็พยายามยิ้ม พูดคุยกับคนที่ไปเจอตามที่ต่างๆบ้าง (แต่เราเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ไม่ค่อยเก่งค่ะ เพื่อนเราบอกหลายคน ว่าเราไม่ค่อยยิ้ม ) เราไม่ได้ลองไปแค่กิจกรรมเดียว หรือสถานที่เดียวแล้วเอามาตัดสินนะคะ ว่าไม่ได้เพื่อนใหม่ เราลองมาเยอะมากกกกกก บางกิจกรรมไปมากกว่า 1 ครั้งด้วยค่ะ ก็ยังเหมือนเดิม
ส่วนเรื่องเพื่อน เรามีเพื่อนสนิทค่ะ แต่มีครอบครัวหมดแล้ว บางคนก็มีแฟน ซึ่งในวัยนี้ทุกคนก็ต้องให้ความสำคัญกับการสร้างครอบครัวและทำงานมาเป็นอย่างแรก อันนี้เข้าใจดีค่ะ เลยแทบไม่ได้เจอกันเลย ก็เฟดห่างกันออกไปเรื่อยๆตามภาระหน้าที่ของแต่ละคน
ส่วนเพื่อนที่จะไปทำกิจกรรมด้วยกันไม่ต้องพูดถึงค่ะ เพราะไม่มีแน่นอน
เพื่อนร่วมงาน ที่ทำงาน เนื่องจากทำธุรกิจส่วนตัว ก็ไม่ค่อยได้เจอใคร สังคมตรงนี้ก็แคบลงไปอีกค่ะ😭😭😭
พอมีเวลามานั่งทบทวนทั้งหมด เราเลยได้นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา คือเรารู้สึกว่า แม้แต่อยู่ในกลุ่มเพื่อนด้วยกัน
เรายังไม่สนิทกับใครที่สุดเลยค่ะ เป็นคนที่มักจะถูกลืม ประมาณนั้น หรือล่าสุดเราไปเรียนกิจกรรมนึงกับญาติ ซึ่งต้องมีครูสอน
เริ่มก็พร้อมกัน ทำความรู้จักกับครูก็พร้อมกัน เรียนพร้อมกัน จำนวนครั้งที่เจอครูเท่ากันทุกอย่าง แรกๆก็คุยเฮฮากันดี
แต่เดี๋ยวนี้เรารู้สึกว่า ทำไมญาติเราถึงสนิทกับครูได้มากกว่า เหมือนเคมีมันตรงกันอ่ะค่ะ ส่วนเราคือไม่ บอกไม่ถูกจริงๆ
และมักจะเป็นแบบนี้ในหลายๆครั้ง ไม่ว่าเราจะไปกับใคร กลุ่มเพื่อนไหนๆ เราก็ไม่สามารถสนิทกับใครที่สุดได้เลยค่ะ งงมาก
บางทีก็น้อยใจนะคะ ไม่ใช่ไม่อยากมีเพื่อนสักหน่อย พยายามมากๆแล้วค่ะ แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย บางทีเหงาจนต้องนั่งร้องไห้คนเดียว
เคยแอบคิดว่า สมมติเราเจอปัญหาหนักๆ เราจะหันหน้าไประบายกับใคร ถ้าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ต้องโทรหาใครเหรอ นึกไม่ออกเลยสักชื่อค่ะ😭😭