สวัสดีค่ะ เราแอบชอบคนคนนึงมานานสักพักแล้ว ตัดใจไม่ได้เสียที
โดยส่วนตัวปกติถ้าไม่ได้ตกหลุมรักใครก็ไม่ได้สนใจเรื่องรักอะไรเป็นพิเศษ แต่ตามประสาวัยรุ่น-วัยทำงานก็มีช่วงตกหลุมรักคนอื่นบ้าง ซึ่งก็ไม่เคย persue ค่ะ แต่เป็นช่วงที่รู้สึกทรมานมาก กว่าจะผ่านมาได้แต่ละที เพราะมักไปชอบคนที่ไม่ได้สนใจอะไรเรา 
แล้วตัวเองก็ต้องมาติดกับดักความคิดของตัวเอง เช่น คิดวนๆว่ามีโอกาสบ้างไหมที่ใจจะตรงกัน หรือว่าเรามันไม่ดีตรงไหน บลาๆ

จากประสบการณ์ของตัวเอง ทั้งที่เป็นคนแอบชอบคนอื่น มีคนมาชอบ หรือดูเอาจากเพื่อนสนิทผู้ชายของตัวเอง
เกือบทุกคนมักจะ "ชอบผู้หญิงตั้งแต่แรก" คือมักจะมองว่าหน้าตาถูกสเปคเป็นหลักน่ะค่ะ ถ้าชอบคือชอบแต่แรกเลย ถ้าไม่ชอบพยายามให้ตายก็คงไม่ใช่ มากสุดคือเป็นได้แค่เพื่อน
โดยส่วนตัวเรามักจะแอบชอบใครเพราะมีนิสัยบางอย่างที่ประทับใจ ซึ่งใช้เวลารู้จักกันระดับหนึ่ง แต่ก็ต้องเศร้าทุกครั้งเพราะเราไม่ใช่สเปคเค้าแต่แรก (คือเราไม่ได้สารภาพรักนะคะ แต่สุดท้ายเรื่องราวก้เฉลยว่าเค้าชอบคนอื่น ซึ่งมักจะเป็น love at first sight ทั้งนั้น) ในทำนองเดียวกัน บางครั้งก้มีคนมาบอกว่าชอบเรา ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน เพียงเพราะเราดูจะถูกสเปคเค้า ประมาณนั้น

เรื่องของเรื่องคือเราตัดใจจากคนๆนี้ไม่ได้สักที เรื่องมันเริ่มจากความประทับใจเล็กๆที่สุดท้ายเราก็ห้ามตัวเองไม่ให้ตกหลุมรักไม่ได้ ทั้งๆที่เราก้รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้ชอบเรา เพราะเวลาติดต่อคอนแทคดูจะไม่ได้สนใจอยากคุยกับเราเลย แต่นานๆครั้งจะต้องเจอกันทีแต่พอมาเจอหน้าก็คุยเยอะคุยดี ทำให้เรามีความสุข บางครั้งก็หยอดๆเรา (แบบขำๆแต่ก้ทำให้เราหวั่นไหว) เราอยากเลิกคิดถึงเขาแต่มันก็อดไม่ได้ อึดอัดจะให้ใครรู้ก็ไม่ได้ อันดับแรกเลยคือไม่อยากถูกปฏิเสธ แต่แย่กว่าคือก็ไม่อยากไว้ใจ เราคิดตอนนี้ว่าเขาเป็นคนโอเคก็จริง แต่ก้ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าถ้าเขารู้ว่าเราชอบแล้วจะไม่หลอกใช้ประโยชน์ในแง่มุมต่างๆจากความรู้สึกของเรา ขนาดคนที่เราไม่มีใจยังจะหาทางเอาเปรียบสารพัดเลย ซึ่งหลายครั้งคนพวกนี้ก็มาในคราบคนดี Under ความคิดที่ตัวเองสร้างขี้นมาก็ว่าแย่แล้ว Under คนอื่นคงแย่ยิ่งกว่า

จริงๆสาเหตุหนึ่งที่เรายังตัดใจไม่ได้ คือเราก้เคยแอบได้ยินเค้าคุยกะเพื่อนเขา ว่าเราสวยในสายตาเค้า เราก้เลยหลอกตัวเองต่อน่ะค่ะ ว่าอาจจะมีหวัง ถึงจริงๆแล้วเค้าจะไม่ได้สนใจเราเลยก็ตาม (คนชอบอะไรกันบ้างอย่างน้อยก้คงอยากคุยกันเวลาไม่ได้เจอ แต่กับคนนี้คือเหมือนคุยกันเยอะเฉพาะเวลาที่ได้เจอกันน่ะค่ะ) แต่เราก็แอบเก็บมาคิดน่ะค่ะ ว่าสวยในสายตาก็ไม่ได้แปลว่าชอบเสมอไปใช่ไหมคะ ถามในมุมมองคุณผู้ชายท่านที่ชอบคนที่หน้าตาก็ไม่ได้แปลว่ารู้สึกว่าสวยแล้วจะชอบเสมอไปแต่ต้องเป็นหน้าตาที่ถูกสเปคอย่างนั้นหรือเปล่าคะ

จริงๆถ้าเลือกได้เราก็คงอยากได้คนที่ชอบกันเพราะตัวตนมากกว่าเปลือกนอกนั่นแหละค่ะ แต่คุณผู้ชายส่วนมากที่เราเจอก็ยอมรับกับเราตรงๆเลยว่าหน้าตาคือเรื่องหลัก (ถึงเรื่องความสวยจะเป็นอะไรที่ subjective ก็ตาม) ก็เลยสงสัยว่าถ้าหน้าตาไม่ได้เป็นสเปคแต่แรกก็คือไม่มีสิทธ์เลยหรือเปล่าคะ แล้วอีกเรื่องหนึ่งที่สงสัยก็คือที่ถามไปแล้วคือมันต่างกันมากไหมคะกับบางคนที่เห็นหน้าแล้วรู้สึกว่าสวย ปิ๊งเลย กับเห็นแล้วก็สวยเฉยๆ ขอบคุณล่วงหน้ามากๆค่ะ