เราเคยตกหลุมรัก ผช คนนึง เมื่อนานมากแล้วประมาณ 6-7 ปีที่แล้ว เขาเป็นเพื่อนเหมือนจะสนิทกับเรามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเราตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยก็ว่าได้น่ะ (แต่เราไม่เคยบอก) เขาเป็น ผช ที่ บุคลิกดี มีความเป็นผู้นำ ได้รับเลือกให้เป็นประธานสาขาด้วย เราคงชอบ ผช ลักษณะแบบนี้ เลยทำให้เขาสะดุดตาสะดุดใจเราเข้าอย่างจัง พอได้มารู้จัก พูดคุย เราก็ชอบเขามากขึ้น เพราะเขาเป็นคนใจดี น่ารัก สุภาพ เรียบร้อย พูดจาดี ไพเราะ สุภาพบุรุษแทบจะทุกอย่าง เรียนเก่งมากด้วย และเราสองคนก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด เราในตอนนั้นเหมือน คนแอบรักเพื่อนในกลุ่มตัวเองอ่ะ เพื่อนๆ ผญ ทุกคนรอบตัวเราที่สนิทๆ รู้หมดว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา รวมถึงเพื่อนสนิทของเขาเองก็รู้ แต่เขาจะรู้หรือไม่ อันนั้นเราไม่แน่ใจเหมือนกันในตอนนั้น แต่สิ่งที่เขากับเรามีร่วมกันในตอนนั้นมันดีมาก ดีมากจนเรายิ่งรักเขามากขึ้นๆๆ จนเต็มใจ ใจทั้งดวงของเราเคยเป็นของเขามาก่อน จนถึงวันที่เรารู้ชัดว่าเขารักเราอย่างเพื่อนมาเสมอ ตอนนั้นใจก็ยังดื้อ ยังมีหวัง ก็ขอรักเขาต่อไปแต่จะไม่ทำให้เขาอึดอัด เขาก็ไม่เคยแสดงท่าทางอึดอัด ก็เหมือนเดิมกับเรา แต่ที่แย่ในตอนนั้นคือ เราไม่เคยหยุดรักเขาได้เลย จนกระทั่งเขามีแฟนคนแล้วคนเล่า ตอนเขามีแฟนเราก็ห่างๆกับเขาไป จนเขาเลิกกับแฟน เราก็ได้มาสนิทกันเหมือนเดิมแต่อาจจะมากขึ้นจนเรารู้สึกว่าเขาคือคนรักของเราไปเลย และเรารู้ว่าเรารู้สึกอย่างนั้นฝ่ายเดียว แต่เราเลือกจะหลอกตัวเองในตอนนั้นว่าเขาเองคงรักเราบ้างแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาหาเราแทบทุกวัน มารับไปเที่ยวทุกครั้งที่ว่าง สไกด์คุยกันเพราะบอกว่าอยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง พาเราไปทำบุญอย่างที่เราชอบ ทุกอย่างมันทำให้เรารู้สึกว่าเรากับเขาคงรักกันบ้างแล้ว อาจจะคบกันอยู่โดยไม่เอ่ยปากก็ได้ และจู่ๆ ความสุขในตอนนั้นก็หายไปเพราะความงี่เง่าของเราเอง ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนเขามีคนอื่นมาแทนที่เรา ทั้งที่ความสัมพันธ์ของเราในตอนนั้นยังไม่ชัดเจนด้วยซ้ำ (งี่เง่าเนอะ) และจบลงที่เขาไม่เลือกจะง้อเราอีกต่อไปเขาเดินจากเราไปเลย ตอนนั้นเราเสียใจมากถึงมากที่สุด ใจสลายมาก เจ็บใจตัวเองที่เป็นคนทำให้ความสุขของเราต้องพังลง และทำให้เขาต้องเสียความรู้สึกกับเราไป เมื่อเรียนจบเราตัดสินใจกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทันที  จากนั้นเราก็ห่างกับเขาไปเลย ไม่ค่อยคุย หรือติดต่อ อย่างเพื่อนเลย แปลกตรงที่โชคชะตามักจะพาให้เราต้องมาติดต่อหรือพึ่งพาช่วยเหลือกันเสมอแม้ว่าจะห่างกันไปนานแค่ไหนก็ตาม และเขาก็ดีกับเราเสมอ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมาก เขาให้โอกาสเราทุกครั้ง จุดที่ทำให้เรายอมรับความจริงที่ว่า รักแท้แพ้ไม่รักกัน คือ เขาบอกให้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้ต่อไปเถอะ จะยืดยาวกว่า จนทำให้เราสองคนตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ เราเลือกใช้วิธีตัดใจจากเขาโดยคิดว่า เขาที่เราเคยรักได้ตายจากเราไปแล้ว ที่เหลืออยู่ก็คือตัวแทนของเขาคนนั้นเท่านั้น ตัวแทนมีไว้ให้ระลึกถึง ไม่ได้มีไว้ให้ตกหลุมรักอีกครั้ง เขาคือเพื่อน เพื่อนที่ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางมารักเราอย่างคนรักได้ แต่แปลกตรงที่ เกือบทุกครั้งที่เราเข้าไปใกล้ชิดเขามากเกินไป เราจะเผลอมีใจให้ทุกครั้ง เรากลัวว่าจะตกหลุมรักเขาอีก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เราคงไม่มีคำพูดอะไรจะพูดกับเขาอีกแล้ว เราสองคน กล่าวคำขอโทษให้กันมาเป็นสิบๆครั้ง ขออโหสิกรรมกันมานับครั้งไม่ถ้วน มันเกินจุดที่เราจะกลับไปรักเขาแบบเดิมแล้วจริงๆใช่มั้ย? หากใครอ่านเรื่องของเราแล้ว งง ขออภัยค่ะ นี่ย่อที่สุดแล้ว ไม่ขอลงรายละเอียดมากน่ะคะ ขอระบายค่ะ