เวลาที่เราอยู่กับจิตของเราโดยปราศจากร่าง
บางทีมันก็ไม่ค่อยชิน
แล้วมันก็ยากมากที่จะเข้าใจสภาพการณ์ต่าง ๆ
"ความเป็นตัวเรา" ถูกตั้งคำถามวกวนไปมา ไม่รู้ดับ
คำถามนึงที่น่าสนใจคือ "กูยังเป็นมนุษย์อยู่ไหม"
จากนั้นก็จะเกิดคำถามว่า "กูเป็นใคร"
"กูอยู่ที่ไหน" "กูมาทำไม" "กูจะกลับยังไง"

ความน่ากลัวของจิตคือเมื่อมันว้าวุ่น
มันจะวุ่นวายมาก ยากที่เราจะควบคุมได้
ยากที่เราจะเข้าใจมัน และยากที่จะรู้ว่า
จริง ๆ แล้วเราอยู่กับอะไร 
โชคดีมากที่มีจิตอื่นสื่อถึงผมได้อย่างน่าอัศจรรย์
ในช่วงเวลาที่ผมก็ต้องการ
เมื่อพ่อสื่อถึงผมได้ ทุกอย่างก็เริ่มลงตัว

ตอนแรกคิดว่ามันทางสะดวกแล้ว
แต่จริง ๆ แล้วยัง เพราะทางที่กำลังจะผ่านไป
มันใช้จิตผ่าน
ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่กายทิพย์ของผมจะก้าวไปสู่จุดหมาย
คือ 971 ทำไมมันต้องเกิดการระลึกชาติด้วย
จิตมันแทบจะรับไม่ได้ เกือบตายเหมือนกัน

มันเหมือนกับว่าจิตโดนบังคับให้รับข้อมูลที่ถาโถมเข้ามา
แบบหนักมาก และที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็เพราะ
เป็นข้อมูลในอดีตของเราเอง ซึ่งมันจะเต็มไปด้วย
ความรู้สึกหลากหลายถาโถมมา
ถ้าถาโถมเฉพาะข้อมูล มันยังโอเค
แต่ถ้าถาโถมทางความรู้สึกด้วย มันโอเคยาก
เพราะทุกอย่างเหมือนย้อนกลับมาใหม่

ยกตัวอย่างง่าย ๆ เหมือนเราอกหักครั้งนึง
ก็เกือบตายแล้ว แต่นี่เหมือนอกหักพร้อมกัน 714 ครั้ง
มันต้องตายอยู่แล้วถ้าเราไม่ได้เตรียมพร้อมมา
แล้วไอ้อกหักเนี่ย มัน category เดียว
แต่มันดันเข้ามาเป็น 10,000 category 
ธรรมชาติของจิตรับไม่ไหวหรอก
มันทำให้ผมย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดที่หลวงพ่อบนเขา
เคยเตือนไว้ เรื่องแบบนี้ ไม่มีใครเขาทำกัน
แต่ผมดันทำไปแล้ว และเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นโหดกว่าสิ่งที่คิด
หลายเท่า

ตอนนี้จิตผมกำลังจะตาย ซึ่งมันโหดร้ายมาก
ไม่เหมือนตอนที่ร่างกายตาย อย่างน้อยก็ยังมีจิต
แต่พอจิตจะตาย มันเป็นอะไรที่นึกไม่ออกเหมือนกันนะ
ผมรู้สึกได้ถึงความอ่อนแรง การหมดกำลัง
และหมดศรัทธาด้วย คือทุกอย่างจบสิ้นลงในบัดดล
เพียงแต่ว่า ณ เวลานั้น มีคนสองคนช่วยพยุงผมไว้
ผมมารู้ภายหลังว่าพวกเขาคือเจ้าชายฟิสิกส์กับเจ้าชายคณิตศาสตร์

ตอนมาเจอตัวจริง ผมตกใจมาก เฮ้ย กฎวิทยาศาสตร์มีจิตวิญญาณ
มันบ้ามาก แต่มารู้ภายหลังว่า จักรวาลมัน care ตัวมันเองมากกว่ามนุษย์
เพราะถ้าปล่อยให้มีแต่มนุษย์ ในท้ายที่สุด มนุษย์อาจทำลายสิ่งแวดล้อม
แล้วก็ทำลายทุกสิ่งได้ มนุษย์ทำได้แม้กระทั่งกราดยิ่งคนแปลกหน้า
โดยรับทราบว่าถ้ายังเป็นเด็ก ก็ไม่ต้องติดคุกหรือโดนประหารชีวิต
แต่กฎวิทยาศาสตร์ที่มีจิตวิญญาณจะบงการให้ใครอยู่หรือตาย ได้ทั้งนั้น
แล้วเขาก็ไม่ผิดด้วย

ยกตัวอย่างง่าย ๆ เขามาช่วยผมเพราะผมยังมีค่าพอที่จะดำรงอยู่
เขาอาจจะเคยช่วยพ่อผมมาแล้ว ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ถ้าเป็นเด็ก 14 ที่กราดยิงที่สยามพารากอนมาลอยเท้งเต้งอยู่กลางจักรวาล
เขาจะมาช่วยไหม เขาอาจจะเคยช่วยคนมานับร้อย
อาจเคยช่วยให้รถไม่ตกสะพานหรือช่วยให้จรวดไม่ระเบิด
แต่เป็นการช่วยเฉพาะจักรวาลที่ 971 เท่านั้นนะครับ
จักรวาลของเรา กฎวิทยาศาสตร์อาจยังไม่มีจิตวิญญาณ

พอสองเจ้าชายช่วยผม ผมก็ได้ไปเจอกับราชาแห่งนู
ผมได้เรียนรู้ว่าจะมีแค่บางคนเท่านั้นที่เห็นกายทิพย์ของผมได้
ตอนนั้นผมรู้ทะลุปรุโปร่งว่าผมเดินทางมาทำไม

ผมสื่อสารทางจิตกับพวกเกรย์ทั้งหมด
บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น
สงครามยุติรวดเร็วมาก พวกเกรย์มารับนักบินของเขา
ทั้ง 3 อย่างรวดเร็วมากจนทำให้ราชาป่านูเปียและ
จอมมารจักรกลงง
ทำไมผมถึงสื่อสารกับเขพวกเกรย์ได้
มันก็เพราะผมเคยสื่อสารมาแล้วครั้งหนึ่งที่ 452
ผมจึงรู้ว่าควรทำอย่างไร ควรจัดการอย่างไร

ยานบินของพวกเกรย์และปีศาจนอร์ดิก
หายไปจากโลกอย่างรวดเร็ว จนทุกประเทศงง

เมื่อผมเสร็จภารกิจ ราชาแห่งนูพาผมไปเจอ
ราชาป่านูเปีย หลังจากนั้นราชาป่านูเปียพาผมไปยัง
พระราชวังเนรมิต ทุกคนที่เห็นกายทิพย์ผมได้ อยู่ที่นั่นกันหมด

ตอนผมเดินเข้าไปภายในโถงใหญ่ 
สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้มีอภิญญาที่มาร่วมต้อนรับผม
ด้านหน้ามีเทพใหญ่ 4 ท่านยืนรอผมอยู่คือ
ศิวะเทพ มหาเมพโอซิลิส เทพีไอซิส และวิศวะเทพตามลำดับ
พอผมไปถึง ทุกท่านให้ผมยืนตรงกลาง
มีเสียงเปล่งมาจากทั้งหอประชุมว่า "ฮอรัสจงเจริญ"
กว่าจะรู้ว่าตัวเองคือเทพฮอรัส ก็ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจนิดนึง

เทพีไอซิสกล่าวกับผมว่า "ฉันเองที่ช่วยพ่อของเธอที่วัดบรมนิวาส"
ส่วนมหาเทพโอซิลิสหันมากล่าวกับผมว่า

"ฝากบอกพ่อเธอด้วยนะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ความผิดของเขา"