จักรวาลที่ 452 ประเทศไทย

ผมค่อย ๆ ตื่นขึ้น แล้วพบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัย
พยาบาลหันมามองผม
"อ้าว อาจารย์ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้างคะ"
"ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ"
"นักศึกษาช่วยกันพามาค่ะ ชาตรีบอกว่า
กำลังคุยกับอาจารย์อยู่ จู่ ๆ อาจารย์ก็เป็นลมค่ะ"
"เขาบอกอย่างนั้นเหรอครับ"
"ค่ะ แล้วมันไม่จริงเหรอคะ"

ผมไม่ได้ตอบอะไรอีก ผมอาจจะต้องพักเรื่องชาตรีไว้ก่อน
ผมนอนลงบนเตียงเหมือนเดิม
ผมรับรู้ได้ถึงเรื่องราวของจักรวาลที่ 1888
ตอนที่เทพจักรภพกับเจ้าหญิงศรีจิตราแห่งอนาวัน
เหาะมาห้ามทัพระหว่างเทพและมาร ณ ทุ่งคุรุเสละ
ขณะห้ามทัพดันมียานบินนับร้อยมาโจมตี
แล้วจับเทพจักรภพกับเจ้าหญิงด้วยแห

จากนั้น ราฟาโพก้าก็ตื่นขึ้น เธอคือราชินีพื้นพิภพ
ของจักรวาลนี้ ส่วนมากจะไม่ตื่นและเผยแสดง
แต่วันนี้คงทนไม่ได้ เมื่อตื่นขึ้น ร่างยักษ์ของเธอ
โผล่ขึ้นมาบนดิน ทำให้ทุกคนกลัว
เธอทำลายเครื่องบินทุกลำภายในพริบตา
ผมเองได้สื่อจิตกับเธอว่า ยานพวกนั้นมาจากดาวของ
พวก robot พวกนี้เป็น robot ทั้งหมด
เธอรีบเหาะไปจัดการที่ดางดวงนั้น ทำลายจนราบเป็นหน้ากลอง
แล้วจึงบินกลับมา

พอเธอกลับมา และได้เห็นสรรพสิ่งทั้ง 4 กลุ่มคือเทพ มาร มนุษย์
และภูตผีปีศาจอยู่ร่วมกัน แต่จริง ๆ แล้วทั้งหมดอยู่ร่วมกันไม่ได้
การที่จักรวาลที่ 1888 เป็นแบบนี้เพราะเกิดมาจากผู้คน
ที่มักชอบบ่นว่า "ถ้าทุกอย่างมีจริง ก็ต้องปรากฏออกมา"
คนเหล่านั้นมักตายแล้วมาเกิดที่นี่ เกิดในที่ ๆ เขาอยากมา
อยากเห็น พอมาแล้วถึงรู้ว่ามันวุ่นวายแค่ไหน
ที่สำคัญมันทำให้มนุษย์ไม่มีอารยธรรม
แล้วพอทุกฝ่ายดำรงอยู่แบบปะปนกันหมด
การแยกกันเพื่อการดำรงอยู่นั้นยากยิ่ง
เพราะต่างฝ่ายก็ต่างไม่รู้ว่าตัวเองจะแยกไปอยู่กันตรงไหน
ราฟาโพก้าจึงวานให้ผมติดต่อราชาป่านูเปียเพื่อ
จะได้ร่วมกันแก้ปัญหานี้กันต่อไป

ส่วนในจักรวาลที่ 1940 นั้นคนที่มาช่วยเจ้าชายแดนเถื่อนนามจักรภพ
กับราชินีพระจันทร์คือยานของราชินีแห่งดาวอังคาร
กับเจ้าชายแดนเถื่อนนามปารีส
ทั้งสองฝั่งดูจะเขม่นกันเล็กน้อย
"ข้างล่างไม่ค่อยปลอดภัยนะ โลกไม่เหมือนเดิมแล้ว
ยิ่งนานไปยิ่งแปลกประหลาด" ราชินีแห่งดาวอังคารได้กล่าวออกมา
"ขอบคุณที่ช่วยข้ากับเจ้าชายจักรภพ" ราชินีพระจันทร์กล่าวขอบคุณ
เจ้าชายแดนเถื่อนทั้งสองคนต่างไม่พูดอะไร

ขณะนั้น ผมนอนหลับตาเพื่อที่จะรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด
แต่พอลืมตาขึ้น กลับพบใครบางคนที่ร่างเขาลอยอยู่เหนือร่างผม
ร่างเขามันเหมือนผีตายซาก เหม็นมาก หน้าตาปูดโปน
แต่ตาเขามองมาที่ตาผมแบบไม่ละสายตา
เขาไม่ได้สื่อจิตสื่อความคิดถึงผม แต่ดันลอยอยู่อย่างนั้น
มีเสียงร้องโหยหวนก้องอยู่ในหูผม ผมเองก็จ้องตาเขาเหมือนกัน
ต่อเมื่อพยาบาลกลับมา เขาจึงหายไป

ผมกลับมาที่ห้องทำงาน กลับมานั่งรวบรวมสติ
แล้วรู้สึกว่าตอนนี้ผมมีหน้าที่หลายอย่างมาก
เมื่อผมได้อภิญญาที่เหนือกว่าอภิญญาแปลกประหลาด
ที่ผมเรียกว่าอภิญญาทะลุทะลวง
มันทำให้ผมสื่อจิตกับหลายสิ่งในหลายมิติมาก ๆ 
รวมทั้งหลายจักรวาลด้วย
มันทำให้ผมต้องวางกำหนดการแต่ละวันให้ชัดเจน
เพื่อให้ผมสามารถทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

ขณะที่ผมกำลังนั่งทำงานในห้องส่วนตัวอยู่นั้น
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้แบบจะเป็นจะตายอยู่ใกล้ ๆ
พอผมมองไปกลางห้อง จึงเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้น
สภาพเธอก็เหมือนผีตายซาก หน้าตาบิดเบี้ยว
ผมร่วงจนเห็นกะโหลกที่เหมือนโดนทุบ
เธอนั่งร้องไห้ แต่สายตาจ้องมาที่ผม
ตอนนั้นผมไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร
เรื่องแบบนี้ยังใหม่มากสำหรับผม
จะให้เดินไปหาก็อาจจะใกล้ไป แต่จะนั่งเฉย ๆ
ก็ดูจะใจจืดใจดำมากเกินไป

น่าแปลกที่วิญญาณเหล่านี้ไม่สามารถสื่อจิตกับผมได้
จึงบอกอะไรอย่างตรงไปตรงมาไม่ได้
พอเวลาผ่านไป ผีผู้หญิงที่มานั่งร้องไห้บนพื้น
เริ่มมีมากขึ้น จนกลายเป็นหลายสิบ
ตอนนี้ผมคงทำงานต่อไปไม่ได้
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร
ไหนจะกรณีนายชาตรีอีก

แต่ที่แน่ ๆ มหาวิทยาลัยแห่งนี้มันไม่ธรรมดาซะแล้ว