เขาตะโกนเสียงดัง
"มายุ่งกับกูทำไม"
หน้าตาเขาบูดเบี้ยว เต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

ผมถามเขาว่า "มาทำแบบนี้ทำไม"
เขาไม่ตอบ แต่พยายามจะไต่ต่อ

"อย่าไปยุ่งกับเขา"

มีเสียงนึงดังมาจากอากาศ และจอมมารอลงกตก็ลอยมา
"มันสมควรแล้วที่ต้องโดนแบบนี้"

ผมตอบเขา "สมควรเหรอ นายให้เขาไต่ตึกแล้วก็ตกมาตาย
แล้วก็ต้องทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก มันทรมานนะ"

"แต่มันเลือกเส้นทางของมันเอง ไอ้พงษ์ก็เป็นแบบนี้
ปีนหอพักแล้วก็พลัดตกมาตาย
ไอ้คนแบบนี้มันต้องโดนทรมานซ้ำแล้วซ้ำอีก"

ผมบอกเขาไปว่า "โอนวิญญาณเขามาให้ฉันดูแลได้ไหม"

"ทำไมนายถึงเป็นแบบนี้นะ ชอบเก็บวิญญาณเน่า ๆ ไว้ใกล้ตัว
เหงาเหรอมืง"
"อย่ามาดูถูกเขาเลย บอกมาว่าโอนเขาให้เป็นสิทธิของ
ฉันได้ไหม"

"ไม่ได้หรอก ฉันกำลังสนุก ฉันรู้สึกว่าฉันเหมือนครูฝึกทหาร
ที่กำลังเมามัน สั่งให้มันตายซ้ำ ๆ มันดี"

"แถมยังประจานเขาให้คนอื่นเห็น แต่คนที่เห็นมันหลอนมากเลยนะ"

"ยิ่งหลอนยิ่งดี คนอื่นจะได้รู้ว่ามัน แค่ไหน"

"เลิกทำเถอะ ถ้าเลิกไม่ได้ โอนดวงวิญญาณเขาให้ฉันดูแล"

"เรื่องแบบนี้มันโอนให้กันได้เหรอ"

"ได้สิ" เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง และเป็นเสียงของราชาป่านูเปียที่
ทรงลอยอยู่ตรงนั้น

จอมมารอลงกตตกใจมาก 
"พระองค์เสด็จมาถึงที่นี่เลยเหรอ"

"ฉันเห็นว่าไม่ควรมีดวงวิญญาณไหนได้รับการทรมานแบบนี้อีก"

เมื่อราชาป่านูเปียทรงเอ่ยถึงขนาดนั้น จอมมารอลงกตจึงหลีกทางให้

หลังจากนั้น พวกเราทั้งหมดก็มาที่บ้านผม ห้องผม
ตอนนั้นมีโจ้ เบิ้ม แมน พงษ์และราชาป่านูเปีย
ราชาป่านูเปียทรงกล่าวว่า 
"พงษ์อยู่ที่นี่ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องโดนทรมานซ้ำ ๆ อีก
ฉันเองได้แผ่ส่วนบุญไปให้แล้ว รูปร่างหน้าตาพงษ์
จะได้ดีขึ้น ไม่ต้องมาทนรับความทรมานใด ๆ อีก"
พงษ์พยายามจะก้มลงกราบทุกคน แต่โดนห้ามไว้
"ต้องขอบคุณทุกท่านมากที่เมตตาผม
ไม่มีใครรู้หรอกว่าตัวผมทรมานแค่ไหน
ตอนนั้น ก่อนตาย ผมอาจจะเป็นแค่นักศึกษา
ที่ไม่เคยให้ความสำคัญกับชีวิต ชอบเมาหัวราน้ำ
กลับมาที่หอ พอประตูหน้าปิด ผมก็ต้องปีนขึ้นห้องหลายครั้ง
แต่วันนั้นผมพลาดแล้วตกมาตาย
ตอนนั้นผมตกใจมาก พอรู้ว่าตัวเองตาย
ผมเศร้ามากเพราะผมไม่สามารถติดต่อพ่อกับแม่ได้อีก
แล้วพอผมมารู้ว่าผมต้องตกอยู่ใต้อำนาจของจอมมารอลงกต
ผมก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีกเพราะจอมมารต้องการให้ผมไต่ตึก
และตกลงมาตายซ้ำ ๆ มันกลายเป็นความสุขของเขา
แต่ผมนี่หลอนมาก ผมทนแทบไม่ได้
แต่ผมตายแล้ว คงจะฆ่าตัวตายอีกไม่ได้
ผมเลยต้องทนเพราะตัวผมทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว"

ผมตกใจมากเมื่อได้รับรู้ความรู้สึกของพงษ์
ทุกคนที่เห็นเขาแล้วรู้สึกหลอนมาก ๆ
ตอนที่เขาไต่ตึก แต่พอเขาต้องทำซ้ำ ๆ
เขาเองก็หลอนตัวเองมาก
ทำให้ผมเข้าใจมากขึ้นว่า ไม่ว่าใครก็ตาม
ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตาย ทุกคนต้องการความสุข
และการเห็นอกเห็นใจเสมอ
อย่างพงษ์เอง พอพลาดแล้ว ต้องมาเจอการทรมานของจอมมารอลงกต
เขาทนไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถฆ่าตัวตายซ้ำได้
มันยิ่งทรมานไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า วันนี้ผมรู้สึกดีมาก
ที่ได้มีโอกาสปลดปล่อยเขา ให้เขาได้มีชีวิตใหม่
กลายเป็นดวงวิญญาณที่มีคุณภาพ
โชคดีมากที่ผมสามารถติดต่อกับเขาได้
จึงสามารถรับรู้เรื่องราวของเขา
และช่วยเขาได้ 

"นายนอนพักไปก่อนนะ นับจากนี้ จะไม่มีใครมาทรมานจิตวิญญาณ
ของนายได้อีกแล้ว"

"ขอบคุณมากครับ องค์อินทรไอยคุปต์ เทพฮอรัส"

"เรากันเอง เรียกชื่อเล่นก็ได้นะ เรียกว่าพี่สิตก็ได้"

"ครับพี่สิต ขอบคุณพี่มากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ ผมคงแย่"

"พักผ่อนเยอะ ๆ นะ วิญญาณก็ยังต้องการพลังเอาไว้ขับเคลื่อน
พงษ์จำไว้นะว่าต่อแต่นี้ไป พงษ์ปลอดภัยแล้ว
และจะไม่รู้สึกหลอนอีกแล้ว"

อีกสองถึงสามวันต่อมา ผมเจอท่านอธิการบดีอีก
ท่านกล่าวว่า "คุณแน่มากนะอาจารย์ศักดิ์สิทธิ์
มีแต่คนบอกว่าที่หอพัก ไม่มีใครโดนวิญญาณไต่ตึก
โผล่มาหลอกหลอนอีกแล้ว คุณไปเรียนการปราบผีมาจากไหนเนี่ย"

ผมแค่ยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรท่านไป
ไม่ว่าจะเป็นคนหรือผี ผมคิดว่าเราไม่ต้องปราบหรอก
แค่เข้าใจเขา และทำให้เขารู้สึกปลอดภัยก็พอแล้ว

หลัง ๆ ผมรู้สึกว่าการทำงานที่เกี่ยวกับโลกวิญญาณมันง่ายกว่ามาก
เราสามารถให้ทุกอย่างที่เขาต้องการได้
แต่สำหรับคนบางคนแล้ว เขาต้องการแค่เงิน อำนาจ บารมี
พอเราให้สิ่งเหล่านี้แก่เขาไม่ได้ เราก็เลยไม่เป็นที่ต้องการสำหรับเขา
คิดทีไรก็หลอนเลย