สำหรับผมเเล้วผมมองว่ามันจริงครับ เเต่ส่วนมากเพื่อนหรือคนที่ผมรู้จักเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเขามองว่าความจนมันไม่ได้น่ากลัวจนถึงขนาดนั้น
ตอนเด็กผมเกิดมาด้วยความไม่พร้อมของพ่อเเม่ตอนนั้นเเม่ผมพึ่งจะอายุ20ปี บ้านผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่ มี พ่อ เเม่ ปู่ ย่า ยเเละยาย ตอนผมยังเด็กบ้านผมมันไม่ได้ลำบากเลยตอนนั้นบ้านเราค่อนข้างที่จะฐานะดีเเต่เงินส่วนมากจะหมดไปกับการทำนาหรือเงินที่พ่อผมนำไปซื้อเหล้าหรือซื้อยามาเสพตอนนั้นประมาณอ.2เเม่กับพ่อทะเลาะกันอย่างหนักเพราะด้วยเหตุผมที่พ่อชอบทำตัวไม่เอาไหนเสเพลชอบเที่ยวชอบดื่มเหล้า เเละไม่ถูกกับย่าของผมเพราะย่าของผมนำเรื่องเเม่ไปพูดให้คนเเถวนั้นฟังว่าเเม่เป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้ทำให้หลังจากวันนั้นพ่อกับเเม่ได้ตัดสินใจเเยกทางกันผมได้มาอยู่พ่อส่วนเเม่ย้ายไปอยู่ที่บ้านเกิดเเม่ที่จังหวัดสกลนคร เเต่เเม่กลับผมติดต่อหากันตลอดบางครั้งเเม่ก็ส่งเงินมาให้ สำหรับผมตอนนั้นมันไม่มีอะไรลำบากเลย เเต่พอขึ้นชั้นประถมศึกษาบ้านเราก็มีปัญหาติดขัดเรื่องเงินปู่ผมออกไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดตอนนั้นเพราะปู่ไม่อยู่ทำให้บ้านค่อนข้างลำบากย่าผมจึงตัดสินใจกู้เงินมา 50,000 บาท เเต่เพราะพ่อไม่มีงานทำทำให้ไม่มีเงินไปคืนเขาทำให้บ้านเราโดนฟ้องหมายศาลมาเกือบทุกเดือนพอปู่รู้เรื่องปู่โกรธมากเพราะย่าทำอะไรไม่ปรึกษาปู่สักคำหลังจากนั้นผ่านไป2-3เดือนย่าก็ล้มป่วยครั้งเเรกไม่ได้เป็นอะไรมากครั้งที่สองย่าหกล้มด้วยความที่เป็นเบาหวานทำให้เเผลลามจนต้องตัดขาทิ้งพอครั้งที่สามก็หกล้มอีกเเต่ย่าไม่ยอมไปรพ.เเต่สุดท้ายก็ไปจนได้ครั้งนั้นย่าอยู่รพ.ยาวกว่า6เดือนร่างกายไม่ตอบสนองตอนนั้นรักษาอย่างไรก็ไม่หายจนสุดท้ายหมอบอกเกิดอาการดื้อยาเชื้อลงปอดทำให้ย่าผมเสียชีวิตตอนนั้นผมเสียใจมากหลังจากย่าเสียปู่ก็เริ่มเปลี่ยนไปพ่อก็เหมือนกันพ่อกับปู่ทะเลาะกันทุกวันเหตุผลเดิมๆเพราะพ่อไม่มีความรับผิดชอบพอขึ้นม.1บ้านก็เริ่มมีหนี้สินเพราะกู้เงินมาใช้มากขึ้นมากขึ้นจากที่ขัดสนเล็กๆน้อยๆมันก็เริ่มหนักขึ้นจนตอนนั้นพ่อต้องเอารถเเละโน๊ตบุ๊คที่มีไปจำไว้กับร้านผมได้เงินไปรร.วัน40-50บาทเเต่บางวันก็ไม่ได้ไปรร.เพรทะไม่มีเงินเเละยายผมดันลื่นล้มขาหักทำให้ปู่ต้องไปเฝ้ายายที่รพ.ผมอยู่บ้านกลับพ่อมันลำบากมากพ่อไปยืมเงินคนอื่นมาให้ผมใช้เเต่เขากลับไม่ยอมทำงานบางครั้งก็ให้ผมยืมเงินป้าไปรร.จนผมเริ่มอายคนในระเเวกนั้นก็เริ่มพูดถึงพ่อผมไม่ดีจนผมไม่กล้าไปยืมเงินป้าอีกตอนนั้นผมหยุดรร.หลายวันจนเกือบติดมส.คะเเนนก็เริ่มล่วงลงมาเรื่อยๆผมเริ่มเหนื่อยรู้สึกเบื่อบางครั้งก็คิดว่าทำไมเราต้องมาลำบากด้วยจากเด็กคนนึงที่ไม่เคยลำบากมากขนาดนี้อยากได้อะไรก็ได้เเต่ตอนนี้เงินก็ไม่มีขนมก็ไม่ได้กินผมนอนร้องไห้ทุกวันบางวันก็ไม่ได้กินข้าวเช้าส่วนมากก็ได้กินข้าวต้มหรือไม่ก็ผัดผักบุ้งจนผ่านไป4เดือนยายผมก็ออกมาที่บ้านก็เริ่มฟื้นตัวได้เเต่พอม.2มันก็เป็นเหมือนเดิมยายผมก็ล้มเเล้วก็ไปรพ.อีกจนปู่เกือบขายนาเพื่อนำเงินไปรักษายายเงินเก็บผมก็เลยต้องเอาออกมาใช้เพื่อนำไปรร.พ่อที่บอกจะไปหางานทำก็ไม่เคยได้สักทีจนยายผมออกจากรพ.บ้านเราก็กลับมาลำบากอีกครั้งเงินก็ไม่มีต้องยืมคนอื่นมาจนเป็นหนี้ร้านค้าผมไม่กล้าออกจากบ้านเพราะอายคนอื่นพ่อก็เอาเเต่อยู่บ้านวันๆก็กินกับนอนไม่ออกไปทำงานมีเเต่ปู่เท่านั้นส่วนผมก็ทำอะไรไม่ได้จากที่ใช้ชีวิตดีๆอยากได้อะไรปู่ก็ซื้อให้เเต่ตอนนี้ได้กินเเค้ไม่กี่อย่างขนมก็เเทบไม่ได้กินพอผมบอกว่าว่าหิวขนมปู่ก็บอกให้ทนเอาเพราะบ้านเราไม่มีเงินข้าวก็ใกล้จะหมดเเล้วครีมผมก็ไม่ได้ซื้อใช้จนหน้าเริ่มโทรม ด้วยความที่ไม่เคยทำงานเหมือนเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกันอย่าง ตัดอ้อย ปลูกพริก รับจ้างทั่วไปทำให้ผมทำอะไรไม่ได้เลยทำอะไรไม่เป็นสักอย่างรอเเต่ให้คนหามาให้อย่างเดียว ผมก็เลยอยากจะไปช่วยปู่เเต่ปู่บอกว่าไม่ต้องให้อยู่บ้านล่งจานถูบ้านหุงข้าวให้ปู่เเค่นั้นพ่อเอ็งก็ปล่อยไว้เเม่มงั้นล่ะงานการไม่รู้จักทำมันไม่สนหรอกว่าเอ็งจะมีเเดกหรือไม่มีเเดกเดียวปู่ขายนาให้เรียนเอง เอ็งไม่ต้องห่วงเอ็งจบม.6เเน่นอน นั้นเเหละครับชีวิตผมใครบอกว่าความจนมันฆ่าคนไม่ได้ผมให้คิดใหม่นะครับการเป็นอยู่เเบบนี้จากที่เคยได้อะไรก็ได้เเต่ตอนนี้ข้าวก็ไม่มีจะกินด้วยซ้ำจากที่เคยใช้ชีวิตดีๆเเต่ต้องมาทนลำบากเเบบนี้พึ่งพาใครก็ไม่ได้เลยสักคนพ่อผมก็ทำตัวไร้ความนับผิดชอบของเงินไปวันๆยายผมก็เเก่เเล้วทำอะไรไม่ได้เเกขาไม่ดีอยู่ด้วยก็มีเเต่ปู่กับเเม่ที่ผมพึ่งพิงได้บ้างเเต่เเม่ผมไม่อยากลบกวนเเกเพราะเเกก็มีครอบครัวใหม่ที่ต้องดูเเลจนผมเริ่มเคลียดนอนไม่หลับจากที่เคยเป็นคนหลับง่ายมาก่อนไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงบ้างครั้งก็คิดว่าถ้าปู่เป็นอะไรขึ้นมาเราจะทำยังไงปู่ผมก็เกือบเจ็ดสิบเเล้วนะเเถมช่วงนี้ท่านผอมลงมากจนผมเป็นห่วงจนบางทีก็คิดนะทำไมเราไม่เกิดมารวยตั้งเเต่เเรกทำไมต้องเป็นหนี้เป็นสินทำไมเราต้องมาลำบากด้วยเรายังอยากใช้ชีวิตใก้เต็มที่ยังอยากเป็นคนที่ใช้เงินได้โดยไม่ต้องกังวลถึงสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลังทำไมเราต้องมาลำบากมามีพ่อที่ไม่มีปัญญาทำอะไรสักอย่างเเบบนี้ด้วย การเป็นอยู่เเบบนี้มันทรมารจนอยากให้ตัวเองรีบๆตายไปเร็วจะได้ไม่เหนื่ิยเเต่พอมาคิดถึงปู่ที่เคยพูดไว้ว่าที่ปู่ยังอยู่ทีาบ้านนี้ก็เพราะว่าปู่เป็นห่วงผมทำให้ผมไม่กล้าที่จะคิดเเบบนั้นผมกลัวกลัวว่าวันนึงเขาจะทิ้งผมไปกลัวว่าต้องอยู่คนเดียว สำหรับผมเเล้วความจนมันน่ากลัวมากๆเเต่สักวันหนึ่งก็ต้องผ่านไปได้เเน่
ความจนมัน น่ากลัว สำหรับพวกคุณคิดว่ามันจริงไหม??
ตอนเด็กผมเกิดมาด้วยความไม่พร้อมของพ่อเเม่ตอนนั้นเเม่ผมพึ่งจะอายุ20ปี บ้านผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างใหญ่ มี พ่อ เเม่ ปู่ ย่า ยเเละยาย ตอนผมยังเด็กบ้านผมมันไม่ได้ลำบากเลยตอนนั้นบ้านเราค่อนข้างที่จะฐานะดีเเต่เงินส่วนมากจะหมดไปกับการทำนาหรือเงินที่พ่อผมนำไปซื้อเหล้าหรือซื้อยามาเสพตอนนั้นประมาณอ.2เเม่กับพ่อทะเลาะกันอย่างหนักเพราะด้วยเหตุผมที่พ่อชอบทำตัวไม่เอาไหนเสเพลชอบเที่ยวชอบดื่มเหล้า เเละไม่ถูกกับย่าของผมเพราะย่าของผมนำเรื่องเเม่ไปพูดให้คนเเถวนั้นฟังว่าเเม่เป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้ทำให้หลังจากวันนั้นพ่อกับเเม่ได้ตัดสินใจเเยกทางกันผมได้มาอยู่พ่อส่วนเเม่ย้ายไปอยู่ที่บ้านเกิดเเม่ที่จังหวัดสกลนคร เเต่เเม่กลับผมติดต่อหากันตลอดบางครั้งเเม่ก็ส่งเงินมาให้ สำหรับผมตอนนั้นมันไม่มีอะไรลำบากเลย เเต่พอขึ้นชั้นประถมศึกษาบ้านเราก็มีปัญหาติดขัดเรื่องเงินปู่ผมออกไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดตอนนั้นเพราะปู่ไม่อยู่ทำให้บ้านค่อนข้างลำบากย่าผมจึงตัดสินใจกู้เงินมา 50,000 บาท เเต่เพราะพ่อไม่มีงานทำทำให้ไม่มีเงินไปคืนเขาทำให้บ้านเราโดนฟ้องหมายศาลมาเกือบทุกเดือนพอปู่รู้เรื่องปู่โกรธมากเพราะย่าทำอะไรไม่ปรึกษาปู่สักคำหลังจากนั้นผ่านไป2-3เดือนย่าก็ล้มป่วยครั้งเเรกไม่ได้เป็นอะไรมากครั้งที่สองย่าหกล้มด้วยความที่เป็นเบาหวานทำให้เเผลลามจนต้องตัดขาทิ้งพอครั้งที่สามก็หกล้มอีกเเต่ย่าไม่ยอมไปรพ.เเต่สุดท้ายก็ไปจนได้ครั้งนั้นย่าอยู่รพ.ยาวกว่า6เดือนร่างกายไม่ตอบสนองตอนนั้นรักษาอย่างไรก็ไม่หายจนสุดท้ายหมอบอกเกิดอาการดื้อยาเชื้อลงปอดทำให้ย่าผมเสียชีวิตตอนนั้นผมเสียใจมากหลังจากย่าเสียปู่ก็เริ่มเปลี่ยนไปพ่อก็เหมือนกันพ่อกับปู่ทะเลาะกันทุกวันเหตุผลเดิมๆเพราะพ่อไม่มีความรับผิดชอบพอขึ้นม.1บ้านก็เริ่มมีหนี้สินเพราะกู้เงินมาใช้มากขึ้นมากขึ้นจากที่ขัดสนเล็กๆน้อยๆมันก็เริ่มหนักขึ้นจนตอนนั้นพ่อต้องเอารถเเละโน๊ตบุ๊คที่มีไปจำไว้กับร้านผมได้เงินไปรร.วัน40-50บาทเเต่บางวันก็ไม่ได้ไปรร.เพรทะไม่มีเงินเเละยายผมดันลื่นล้มขาหักทำให้ปู่ต้องไปเฝ้ายายที่รพ.ผมอยู่บ้านกลับพ่อมันลำบากมากพ่อไปยืมเงินคนอื่นมาให้ผมใช้เเต่เขากลับไม่ยอมทำงานบางครั้งก็ให้ผมยืมเงินป้าไปรร.จนผมเริ่มอายคนในระเเวกนั้นก็เริ่มพูดถึงพ่อผมไม่ดีจนผมไม่กล้าไปยืมเงินป้าอีกตอนนั้นผมหยุดรร.หลายวันจนเกือบติดมส.คะเเนนก็เริ่มล่วงลงมาเรื่อยๆผมเริ่มเหนื่อยรู้สึกเบื่อบางครั้งก็คิดว่าทำไมเราต้องมาลำบากด้วยจากเด็กคนนึงที่ไม่เคยลำบากมากขนาดนี้อยากได้อะไรก็ได้เเต่ตอนนี้เงินก็ไม่มีขนมก็ไม่ได้กินผมนอนร้องไห้ทุกวันบางวันก็ไม่ได้กินข้าวเช้าส่วนมากก็ได้กินข้าวต้มหรือไม่ก็ผัดผักบุ้งจนผ่านไป4เดือนยายผมก็ออกมาที่บ้านก็เริ่มฟื้นตัวได้เเต่พอม.2มันก็เป็นเหมือนเดิมยายผมก็ล้มเเล้วก็ไปรพ.อีกจนปู่เกือบขายนาเพื่อนำเงินไปรักษายายเงินเก็บผมก็เลยต้องเอาออกมาใช้เพื่อนำไปรร.พ่อที่บอกจะไปหางานทำก็ไม่เคยได้สักทีจนยายผมออกจากรพ.บ้านเราก็กลับมาลำบากอีกครั้งเงินก็ไม่มีต้องยืมคนอื่นมาจนเป็นหนี้ร้านค้าผมไม่กล้าออกจากบ้านเพราะอายคนอื่นพ่อก็เอาเเต่อยู่บ้านวันๆก็กินกับนอนไม่ออกไปทำงานมีเเต่ปู่เท่านั้นส่วนผมก็ทำอะไรไม่ได้จากที่ใช้ชีวิตดีๆอยากได้อะไรปู่ก็ซื้อให้เเต่ตอนนี้ได้กินเเค้ไม่กี่อย่างขนมก็เเทบไม่ได้กินพอผมบอกว่าว่าหิวขนมปู่ก็บอกให้ทนเอาเพราะบ้านเราไม่มีเงินข้าวก็ใกล้จะหมดเเล้วครีมผมก็ไม่ได้ซื้อใช้จนหน้าเริ่มโทรม ด้วยความที่ไม่เคยทำงานเหมือนเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกันอย่าง ตัดอ้อย ปลูกพริก รับจ้างทั่วไปทำให้ผมทำอะไรไม่ได้เลยทำอะไรไม่เป็นสักอย่างรอเเต่ให้คนหามาให้อย่างเดียว ผมก็เลยอยากจะไปช่วยปู่เเต่ปู่บอกว่าไม่ต้องให้อยู่บ้านล่งจานถูบ้านหุงข้าวให้ปู่เเค่นั้นพ่อเอ็งก็ปล่อยไว้เเม่มงั้นล่ะงานการไม่รู้จักทำมันไม่สนหรอกว่าเอ็งจะมีเเดกหรือไม่มีเเดกเดียวปู่ขายนาให้เรียนเอง เอ็งไม่ต้องห่วงเอ็งจบม.6เเน่นอน นั้นเเหละครับชีวิตผมใครบอกว่าความจนมันฆ่าคนไม่ได้ผมให้คิดใหม่นะครับการเป็นอยู่เเบบนี้จากที่เคยได้อะไรก็ได้เเต่ตอนนี้ข้าวก็ไม่มีจะกินด้วยซ้ำจากที่เคยใช้ชีวิตดีๆเเต่ต้องมาทนลำบากเเบบนี้พึ่งพาใครก็ไม่ได้เลยสักคนพ่อผมก็ทำตัวไร้ความนับผิดชอบของเงินไปวันๆยายผมก็เเก่เเล้วทำอะไรไม่ได้เเกขาไม่ดีอยู่ด้วยก็มีเเต่ปู่กับเเม่ที่ผมพึ่งพิงได้บ้างเเต่เเม่ผมไม่อยากลบกวนเเกเพราะเเกก็มีครอบครัวใหม่ที่ต้องดูเเลจนผมเริ่มเคลียดนอนไม่หลับจากที่เคยเป็นคนหลับง่ายมาก่อนไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงบ้างครั้งก็คิดว่าถ้าปู่เป็นอะไรขึ้นมาเราจะทำยังไงปู่ผมก็เกือบเจ็ดสิบเเล้วนะเเถมช่วงนี้ท่านผอมลงมากจนผมเป็นห่วงจนบางทีก็คิดนะทำไมเราไม่เกิดมารวยตั้งเเต่เเรกทำไมต้องเป็นหนี้เป็นสินทำไมเราต้องมาลำบากด้วยเรายังอยากใช้ชีวิตใก้เต็มที่ยังอยากเป็นคนที่ใช้เงินได้โดยไม่ต้องกังวลถึงสิ่งที่เกิดขึ้นภายหลังทำไมเราต้องมาลำบากมามีพ่อที่ไม่มีปัญญาทำอะไรสักอย่างเเบบนี้ด้วย การเป็นอยู่เเบบนี้มันทรมารจนอยากให้ตัวเองรีบๆตายไปเร็วจะได้ไม่เหนื่ิยเเต่พอมาคิดถึงปู่ที่เคยพูดไว้ว่าที่ปู่ยังอยู่ทีาบ้านนี้ก็เพราะว่าปู่เป็นห่วงผมทำให้ผมไม่กล้าที่จะคิดเเบบนั้นผมกลัวกลัวว่าวันนึงเขาจะทิ้งผมไปกลัวว่าต้องอยู่คนเดียว สำหรับผมเเล้วความจนมันน่ากลัวมากๆเเต่สักวันหนึ่งก็ต้องผ่านไปได้เเน่