คุณแม่ผมมีอาการผิดปกติที่มือควรได้รับการผ่าตัดโดยเร็ว  คุณแม่เป็นพนักงานของรัฐสามารถจ่ายไปก่อนแล้วเบิกได้(คราวนั้นราคาราว 4 หมื่นบาท)  จึงนัดหมอใน รพ รัฐล่วงหน้าไม่กี่อาทิตย์แล้วเดินทางไป  ไปถึงปุป  มีคนรออยู่ห้าถึงหกคิวในโซนโถงซึ่งไม่มีแอร์และอากาศร้อน  แต่แม่ผมยื่นบัตรปุป   พอเขารู้ว่าเป็นคิวแบบไหน เขาเชิญไปห้องพิเศษทันที(ลัดคิวคนอื่น)  ให้นั้งรอในห้องแอร์  แปปเดียวหมอมาไหว้แม่ผมอย่างดี ยิ้มแย้มแจ่มใส พยาบาล รวมถึงเจ้าหน้าที่การแพทย์อื่นๆ ดูกรุ่มกริ่มผิดปกติ(มาคิดเอาว่าน่าจะได้ค่าพิเศษจากงานนี้) ไม่กี่อึดใจ เขาพาแม่ผมไปผ่าตัด  ไม่นานก้ออกมา     แปปเดียวเส็ด   แม่ผมมาคนสุดท้าย แต่กลับตั้งแต่คนที่สองยังไม่ได้เริ่มเลย    

แต่คุณเชื่อไหม ระหว่างที่ผมรอแม่อยู่ผมคุยกับคนใข้คนอื่นๆ(คนที่ไม่มีตังมาฟรีโดยใช้สวัสดิการรัฐ)  เขาบอกว่านัดคิวมาข้ามปีแล้วเพิ่งได้มา และวันนี้ก้อนอน รอในโซนร้อนๆไม่มีแอร์มา 4-5 ชั่วโมงแล้ว และไม่รู้ว่าเมื่อไร่จะได้ผ่า

ผมตกใจมากไม่คิดว่าคนมีเงินกับคนไม่มีเงินผลลัพธ์จะต่างกันขนาดนี้ นั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมเห็นความต่างของคนมีเงินกับคนไม่มีเงินอย่างชัดเจน ผมเริ่มคิดแล้วว่า ผมต้องมีเงินผมถึงจะสบาย และ เงินสามารถซื้ออะไรต่อมิอะไรได้สารพัด

และมีเรื่องราวอีกมากมายที่ผมพบเจอที่ทำให้รู้ว่า ความจนมันน่ากลัว  

เช่น
เวลาไปธนาคารคนมีเงินแซงคิวได้ คนไม่มีตังต้องนั้งรอ
เวลาไปผับคนมีเงินจอดรถแถวหน้าสุดได้โดยยามยกกรวยให้ คนเงินน้อยไปวนหาเอาเอง
คนมีเงินมีคดีความนั้งคุยกับตำรวจประกันตัวแล้วกลับบ้าน คนจนถูกจับมานั้งถ่ายรูปประจานและนอนคุกเพราะไม่มีเงินประกัน
คนมีเงินทานอาหารหรือซื้อของไร้สาระราคาหลักพันหลักหมื่นได้หน้าตาเฉย แต่คนจนนั้งรอหน้าแบงค์ได้เป็นชั่วโมงๆ เพื่อถอนเงินคนแก่600
คนมีเงินมีลูกหลานห่อมล้อมดูแลอย่างแน่นอน  คนจนต้องวัดใจว่าลูกหลานจะกตัญญูไหม ถ้าไม่กตัญญูละใครจะดูแล
คนมีเงินตอนแก่ๆสามารถกินใช้ได้ตามใจท่องเที่ยวตามชอบ  คนไม่มีตังแก่ๆได้แต่อยู่บ้านเจียมเนื้อเจียมตัวกินอยู่เจียมเจี้ยมโทรขอเงินลูก
คนมีเงินจะจ่ายเงินหลักหมื่นหลักแสนแค่เดินไปโอนเงินหรือรูดบัตร  คนจนแค่มือถือเครื่องละไม่กี่พันยังต้องดิ้นรนไปผ่อนไปกู้
คนมีเงินเทศกาลขับรถเก๋งหรือนั่งเครื่องกลับบ้าน  คนจนนั้งตากแดดท้ายกระบะอาศัยรถคนอื่นกลับบ้านหรือนอนรอรถที่หัวลำโพง

คนมีเงินลูกอยากเรียนอะไรก้อได้เรียนสอบไม่ได้ซื้อเอาก้อได้จะสอบตกเรียนใหม่กี่ปีก้อได้จบแล้วว่ากันใหม่  คนจนเรียนได้แต่จบแล้วไปผ่อน กยศ เอา สิบยี่สิบปีก้อไปผ่อนเอาเอง หักเอาจากเงินเดือนนั้นแหละมาจ่ายที่กู้มา  นานขนาดไหนกว่าจะตั้งตัวได้

ผมพบเห็นแล้วทำให้รู้เลยว่าความจนมันน่ากลัว  และผมจะต้องไม่จน

ความจนมันไม่น่ากลัวหรอกอย่าไปกลัวมันเลย แต่ความน่ากลัวคือการไม่ยอมรับ หรือรับไม่ได้กับสภาพความเป็นจริงนี่แหล่ะ
คนจน คนข้างถนนเค้าก็มีความสุขของเค้าตามอัตภาพ

แต่พวกคนเคยรวยนี่สิ เห็นเป่าสมอง โดดตึก หรือเดินในเส้นทางอโคจรมานักต่อนัก เพราะมันคงยากที่จะยอมรับความจริง


"อยู่อย่างคนจนจะไม่มีวันจน อยู่อย่างคนรวยจะไม่มีวันรวย"

เมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว แม่เราเคยเหลือเงินอยู่แค่ 5 บาท ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินให้เราไปโรงเรียน ตอนนั้นเราอยู่ ป.5 โทรไปยืมน้าผู้ชายซึ่งเป็นน้องชายแม่เขาก้อบอกให้โทรไปบอกน้าสะใภ้ซึ่งเป็นเมียเขา พอโทรไปหาน้าสะใภ้น้าก้อบอกให้โทรหาน้าผู้ชาย แม่เราก้อรู้และว่าเขาคงไม่ให้ยืม ก้อนั่งร้องไห้กันนะเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่แม่กับเราย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่ที่ชลบุรีใหม่ๆ สุดท้ายไม่รู้จะยืมใครก้อเลยพาเราขับรถไปที่โรงเรียนไปบ้านพักครูเพื่อยืมเงินกับ ผอ. คุยกันสักพักนึงจนผอ.ยอมให้ โชคดีที่เราเป็นเด็กเรียนดีด้วย เหตุการณ์นั้นทำให้เราจำไม่ลืมจนทุกวันนี้ ขอขอบคุณแม่ที่ดิ้นรนหาเงินมาให้และก้อท่านผอ.ที่ให้แม่เรายืมเงินมา 500 จำได้ไม่ลืม จากนั้นมาก้อได้ทุนทุกเทอมเลยเทอมละ 500 พอขึ้นม.ต้น-ม.ปลายเราก้อได้ทุนจากบริษัทของแม่มาตลอด เทอมละพัน เพราะผลการเรียนดี ตอนนี้ก้อทำงานแล้วค่ะ ช่วยเหลือแบ่งเบาแม่ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ค่ะ