ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนเราไม่โฟกัสตัวเองต้องมาโฟกัสความผิดพลาดของคนอื่น แล้วพูดกันเป็นเรื่องสนุกปาก เสริมนู่นเติมนี่ พูดกันจนไม่คิดว่าคนที่โดนกระทำนั้นรู้สึกยังไง ใช่ส่วนนึงเป็นความผิดพลาดในการทำงานแทนที่จะพูดให้กำลังใจ แต่เหตุการณ์ที่เจอคือพูดกันสนุกปากทั้งๆที่คนโดนว่าคนทำงานผิดนั่งอยู่เค้าจะรู้สึกยังไงไม่เคยคิด คือมันมีอยู่จริงๆนะช่วยก็ไม่ช่วยเวลาถามไม่ยอมบอกกั๊กเอาไว้แล้วมาพูดทีหลังว่าไม่ถามทั้งๆที่ถามแล้วไม่มีใครตอบสักคน มีวิธีแก้เผ็ดหรือเราควรจะปล่อยผ่านคนแบบนี้ดี