เรื่องพ่อแม่เลี้ยงเราไม่ได้ แต่เลี้ยงลูกใหม่ได้ 
ทิ้งเราไปตั้งแต่อนุบาล3 แม่ไม่มาหาเลย พ่อมาหาบ้างสองปีครั้ง ชีวิตพวกเขามีความสุขดีมาก ซื้อรถสองคัน ซื้อบ้าน ซัพพอร์ตลูกเค้าทุกอย่าง พากินไปเที่ยว เขาพูดเอง บ้านที่ซื้อจะให้ลูกเค้าสองคน บ้าน2ห้องนอน รถคนละคัน เรารู้สึกน้อยใจมาก ทำไมเราเป็นคนที่ถูกลืม พ่อไม่เคยซื้ออะไรให้เราเลยจริงๆ ตอนเด็กขอเค้านะแต่ไม่เคยให้สักบาทจริงๆ 20ยังไม่เคยให้จนถึงทุกวันนี้ มีวันนึงเราไปเที่ยวบ้านพ่อ เจอตุ๊กตาน่ารักมากของน้องค่ะ เราก็เล่นทั่งวัน เราถามน้อง ใครซื้อให้ น้องบอกว่าพ่อซื้อให้ เราหน้าชาเลยค่ะ ช็อค จุกในใจ ทำไรไม่ออก 
   ตอนเด็กๆเรารักพ่อมากค่ะ วิ่งตามรถพ่อจะไปทำงาน ซึ่งนานๆกลับมาทีค่ะ เราก็ไปแอบหลังรถกระบะบ้าง เพราะอยากไปอยู่กับพ่อค่ะ แต่ไม่เคยสำเร็จ วิ่งขอเงินซื้อขนม5บาทยังไม่เคยได้เลยค่ะ  ต่างกับลูกใหม่เค้าได้ทุกอย่างที่ต้องการ เราสลับไปอยู่กับย่าแฟนปู่ กับน้องสาวปู่ค่ะ เพราะบ้านไกล้กัน กลางวันนอนบ้านย่า กลางคืนนอนบ้านน้องสาวปู่ค่ะ
   ปู่เราเป็นลูกเลี้ยงของบ้านนี้ เราไม่ใช่สายเลือดเค้าเต็มๆค่ะ น้องสาวปู่เค้ามีหลานในไส้อยู่แล้ว 
เราก็จะโดนด่าทุกวันค่ะ ป.2ตัวน้อยๆ ทำงานบ้านทุกอย่าง เวลาปลุกก็ใช้เท้าสกิด ใช้เราเป็นทาสเลยค่ะ เวลาหลานเค้ามาเที่ยวที่บ้าน เราจะเป็นคนใช้ให้เค้าค่ะ เตรียมอาหารเตรียมถ้วยจาน เค้ากินเสร็จเค้าก็ลุกออกไปค่ะ ให้เราเก็บทุกครั้ง ได้กับข้าวมาเราก็แกะใส่ถ่วยให้ทุกครั้ง ทำอะไรเสียสละให้หลานเค้าตลอดค่ะ เค้าจะถามแค่หลานเค้าค่ะว่าจะกินอะไร โคตรน้อยใจเลยค่ะอยากหนีไปน้องไห้มากๆ ลืมบอกไปค่ะ น้องสาวปู่มีฐานะค่ะ เค้าก็เลี้ยงหลานเค้าดีกินของในห้าง เราก็พึ่งใบบุญหลานเค้าค่ะถึงได้ไปกิน 
  เราก็แอบขึ้นไปชั้นสองคนเดียว ไปร้องไห้ค่ะ เราไปอ่อนแอได้ที่ชั้นสอง ไม่มีไฟ เป็นชั้นที่ไม่มีใครมาอยู่ค่ะก็วังเวงขี้กลัวผีค่ะ แต่ก็รู้สึกปลอดภัยที่ได้ไปร้องไห้คนเดียวไม่มีใครเห็น  ถ้ามีคนเห็น เค้าจะล้อว่าเราเป็นนางเอกค่ะ เจ้าน้ำตา ก็ทำแบบนั้นตั้งแต่ประถมยันขึ้นมัธยมต้นค่ะ แล้วก็มีแฟนคุยแชทค่ะ เค้ามาเห็น ก็ตามสภาพค่ะ เราโดนเละ เอาเรื่องเราไปพูดที่ทำงานเค้า จากวันนั้นถึงวันนี้ก็7ปีแล้วค่ะ เรายังคบกันอยู่ บ้านเราไม่ค่อยมีเงินค่ะ คือแม่ไม่ได้ติดต่อเบยค่ะ เค้าไม่เอาเรา พ่อก็ติดต่อกับย่าบ้างค่ะ แต่ไม่เอาเรา
  จนขึ้นมหาลัย ปิดเทอมเลยไปทำงานค่ะไปทำงานร้านอาหารที่นึง ขอไม่เอ่ยนะคะ ชื่อดังทีเดียว
คนงานพม่าหลังร้านจะลากเราเข้าห้องน้ำไปข่มขืนค่ะ เราเลยโทรไปหาพ่อค่ะ พ่อดันบอกว่าไม่มีอะไรหรอกทำไปเถอะ ตอนนั้นจุกค่ะ นึกว่าพ่อจะเป็นห่วงมากกว่านี้ ถ้าเป็นลูกสาวใหม่เขา เขาคงไม่ให้ทำงานแต่แรกหรอกค่ะ พ่อเขาเคยฝันว่าลูกสาวใหม่เขาคอขาดค่ะ เขาร้องไห้ซึมอยู่แบบนั้นค่ะกลัวลูกเขาจะเป็นอะไร
   เราสะสมความเศร้ามาเรื่อยๆค่ะ จนเป็นซึมเศร้า ฆ่าตัวตายมา4ครั้ง แฟนมาเจอทุกครั้ง เขาร้องไห้กอดเรา เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจจะอยู่ต่อ ช่วงสองปีที่แล้วโควิดระบาด เรียนออนไลน์ โทรศัพท์เรามันเข้าลิงค์ไม่ได้เลยค่ะและค้างมาก จะกดเข้าแอพนี่ต้องรอแบบรากงอกเลยค่ะ555 เราไม่ได้ทำงานส่งอาจารย์ตลอด เวลาอาจารย์ส่งงานมาให้ทำ เราต้องให้เพื่อนแคปหน้าจอมาทุกครั้ง จนเพื่อนรำคาญ เราก็ได้แต่ขอโทษเพื่อน เราไม่รู้จะทำยังไง แฟนเลยซื้อโทรศัพท์ให้ไว้เรียนค่ะ7,000บาท  หลายๆอย่างแฟนเป็นคนพาไปค่ะ ไปเที่ยว พากิน ้เขาเติมเต็มค่ะ ในโชคร้ายยังมีโชคดี
  ฆ่าตัวตายครั้งล่าสุดปีนี้ค่ะ เข้าโรงพยาบาล นอนไปห้าคืนค่ะ พ่อเรารู้จากย่าเรานะคะ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อมา เราก็นอนร้องไห้ที่โรงพยาบาลนั้นแหละค่ะ วันต่อมา พ่อทักไลน์มาค่ะ บอกว่า อยากตายทำไมไม่กินเข้าไปเยอะๆ ทีหลังกินเข้าไปเยอะๆนะ เราอึดอัดเราอยากกรี๊ดออกมาให้ดังๆค่ะ อยากวิ่งไปโดนตึกเดี๋ยวนั้นเลย แฟนอยู่ข้างๆเตียงถามว่าเป็นอะไร เราเลยยื่นโทรศัพท์ให้ดู วันนั้นเราทรุดหนักเลยค่ะ ติดเชื้อในกระแสเลือด ไข้ขึ้น40+ เจ็บกายไม่ทรมานเลยค่ะ แต่เจ็บที่ใจมันเจ็บเจียนตาย เจ็บที่สุด หลายเดือนแล้วครั้งตั้งแต่วันนั้น ยังไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เหมือนไม่ถูกกันไปเลย
  พ่อแม่ก็ไม่เอาเรา ย่าก็รักแต่พ่อ มีอะไรให้พ่อหมดจนหมดตัว จนเราไม่พอจะเรียน พ่อมีฐานะเลยหล่ะค่ะ ส่วนแม่ไม่ได้ติดต่อ แต่ยังเห็นโพสต์เฟซบุ๊กอยู่นะคะ เค้าก็ส่งเสียลูกใหม่เค้าดี  
ทำไมเราเป็นคนที่ถูกทิ้งหล่ะคะ เรานิสัยไม่ดีรึเปล่า เรามันตัวน่ารังเกียจรึเปล่า เราเสียใจมาก ไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลย