ขอระบายหน่อยนะคะ เรารู้สึกว่ายิ่งเราเติบโต เรายิ่งไม่ได้คำตอบของการมีชีวิตอยู่ แม้กระทั่งจะอยู่เพื่อตัวเอง เราพยายามจะรักตัวเองแล้ว แต่สถานการณ์รอบตัวยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้มันโหดร้าย โลกนี้มันสีเทาเข้ม และจะมีแต่เข้มขึ้นไปทุกที เราเริ่มมองหาความสวยงามไม่เจอ พอเรามองไปที่สิ่งที่คิดว่าเป็นเซฟโซนของจิตใจก็กลับไม่ใช่ เพราะเราไม่สามารถพูดหรือระบายอะไรกับพวกเขาได้เลย และเมื่อย้อนคิด ก่อนเราจะมีความคิดไม่รักตัวเองได้แบบนี้ มันเป็นเพราะครอบครัวที่ทั้งพูดและกระทำว่าไม่ได้ต้องการจะมีเรา และเราคือความผิดพลาดของพวกเขา(เราคือน้องเล็กของบ้าน) เราพยายามจะชนะใจเขาด้วยการทำดีสารพัด เป็นคนที่ดีพอเพื่อได้รับคำชมเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เคยได้ จนเราเลิกทำทุกสิ่งแล้วเดินออกมาเพราะถูกไล่ให้ไปตาย ตอนนั้นเราถามว่าเราผิดอะไรทำไมต้องด่าแรงขนาดนี้ คนอย่างหนูทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่เคยดีพอ แค่หายใจก็ผิดแล้ว เขาตอบว่า...เออใช่ ไม่รู้จะเกิดมาทำไม ไม่ได้อยากมีตั้งแต่แรก จริงๆโดนเยอะกว่านี้มีแช่งขอให้ไม่เจริญด้วย เรางงและเสียใจมากว่าเราผิดอะไรขนาดที่ต้องด่าขนาดนี้ แล้วตอนนั้นเราอายุ18 และคำนี้มันแทงใจไม่เคยลืม หลายปีผ่านไป เขามีติดต่อมาบ้าง เราก็คุยกับเขาปกติเหมือนลืมทุกอย่างแล้ว จนตอนนี้เขาเริ่มทวง พูดบ่อยเข้าทุกที ว่าอย่าทิ้งเขานะไม่งั้นเขาจะตามมาด่าถึงหน้าบ้าน ต้องเลี้ยงดูเขานะ ซึ่งเราก็บอกไปแล้วว่าเราไม่เคยทิ้ง ตอนเขาป่วยนอน รพ.เราก็เป็นคนไปนอนเฝ้าทั้งชุดนักศึกษาอ่ะ ทำไมถึงพูดแบบนี้ เลิกพูดแบบนี้เพราะหนูไม่เคยทิ้ง และเขาก็ชอบพูดอะไรไม่ดีใส่ เช่น ปากบอกว่าเป็นห่วงกินอะไรหรือยัง พอเราบอกว่า ทำกับข้าวกินแล้ว เขาก็จะถามว่าทำอะไร? กินได้หรอ? ที่แย่ไปกว่านั้นชอบพูดให้เราดูแย่ต่อหน้าคนอื่น เช่น บอกกับแฟนเราว่า เราทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าวก็ไม่เป็น เรานี่งงเลยว่าพูดงี้ได้ไง ตอนเราทำเขาไม่เคยเห็นเลย ทำแล้วก็ไม่เคยชมสักอย่าง แล้วบอกว่าเราไม่ทำ ที่สำคัญชอบพูดเรื่องเฟลๆวัยเด็กของเราเอามาMake fun ต่อหน้าแฟน ต่อหน้าเพื่อนเรา ให้เรายิ่งดูแย่ดูไม่ได้เรื่อง หลายครั้งจนเราโมโหจนถึงขั้นถามว่า เรื่องดีๆของเรามีให้พูดเยอะแยะทำไมไม่พูดบ้าง ทำไมต้องพูดเรื่องเต่าล้านปี หนูโตขึ้นหนูก็เก่งขึ้นรึเปล่า ถ้าพูดดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดเลยก็ได้นะ เขาบอกว่า แค่อยากให้แฟน กับเพื่อนเตรียมใจไว้ เราถามว่า.... เพื่อ? ทุกวันนี้เราไม่แปลกใจเลยที่ทำอะไรก็ไม่เคยมั่นใจในตัวเองมาโดยตลอด มันเป็นความรู้สึกที่ถูกส่งมาจากคนในครอบครัวเรานี่เอง และทุกวันนี้ที่เรายังอยากหายใจอยู่เพียงเพราะอยากจะทำให้พวกเขาสบาย มีความสุขก่อนจากไป เราเองจะได้ไม่รู้สึกผิดที่ดูแลพวกเขาไม่ดีพอ แต่ทุกวันนี้เรายิ่งกดดันตัวเองเพราะยังไม่สำเร็จพอที่จะเลี้ยงดูพวกเขาได้เลย เรายิ่งเสียใจที่ทำให้พวกเขาสบายกว่านี้ไม่ได้ เรามันไม่ได้เรื่องจริงๆนั่นแหละ ถ้าไม่มีพวกเขาแล้ว เราก็ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร เพื่ออะไรอีก แค่คิดก็รู้สึกเคว้งคว้างมากจริงๆ เพราะสิ่งที่ฝังอยู่ในใจเราคือ เราไม่เคยเป็นที่ต้องการแม้กระทั่งคนที่ทำให้เราเกิดมา แน่นอนว่าเราเองก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่ต้องเกิดมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ เรารู้สึกได้เลยว่าเริ่มจะกลับมาเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้งแล้วหล่ะ แล้วถ้าเป็นจริงๆเราจะไม่รักษาแล้ว ปล่อยให้ธรรมชาติคัดสรร เพราะเราก็เหนื่อยมากๆแล้วจริงๆ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ