ตอนนี้อายุ 26 ปี แม่เพิ่งป่วยเสียชีวิตไป 1 ปี ทำใจได้นานแล้ว แต่ก็ยังมีคิดถึงเรื่อยๆ ส่วนพ่อนั้นไม่เคยอยู่ในชีวิตก็เลยไม่นับว่ามีพ่อตั้งแต่แรก

ทั้งๆที่แม่ก็เหลือเงินไว้ให้ในระดับหนึ่ง ประกอบกับภาษีสังคมต่างๆที่(แม่ช่วย)สร้างมา และอายุที่ค่อนข้างมากแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงไม่รู้สึกปลอดภัยในชีวิตเลยครับ 

รู้สึกเป็นเด็กกำพร้า (ทั้งๆที่จริงตามกฏหมาย กำพร้าไม่ได้ตั้งแต่อายุ 20 แล้วเพราะเป็นผู้ใหญ่) รู้สีกไม่มีรากฐานที่แข็งแรง รู้สึกอิจฉาคนรอบข้างที่มีปัญหาอะไรก็มีคนคอยช่วยคิดคอยช่วยแก้ปัญหา รู้สึกเหมือนโดนลงโทษทั้งๆที่ครอบครัวมีแต่ช่วยเหลือผู้อื่นและไม่เคยทำลายใคร รู้สึกตัวคนเดียว ถ้าเดินอยู่ดีๆแล้วโดนยิงหรือโดนระเบิดก็ไม่รู้สึกกลัวอะไร ก็แค่ตายและหายไป รู้สึกไม่มีค่าเพราะคนที่เราต้องการตอบแทนมากที่สุดหรือคนที่จะรู้สึกภูมิใจในตัวเราที่สุดไม่อยู่แล้ว ไม่อยากมีงานแต่งงาน ไม่อยากมีลูก ไม่อยากทำอะไรเลย ทุกวันนี้ทำเพื่อจะไม่อดตายและใช้ชีวิตอย่างสบายเป็นการส่วนตัวเท่านั้น

มีหลายคนที่อยู่ในสถานการณ์แย่กว่าเราเยอะแยะก็จริง แต่รู้สึกเหมือนว่าการมองหรือเปรียบเทียบคนที่แย่กว่าทำได้แค่ให้เราเข้าใจชีวิตมากขึ้น แต่ไม่ได้ปลอบประโลมหรือทำให้รู้สึกดีขึ้นขนาดนั้นเลย...

คำถามคือ: จุดจบของความรู้สึกนี้หรือตัวเรามันอยู่ที่ไหน หรือเราก็แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆจนมันถึงตาของเราเท่านั้นเอง?