แม่ป่วยมาเป็นสิบกว่าปี ด้วยโรคเส้นเลือดในสมองตีบ มา4 ปีหลังก็มาแตกอีกรอบ เลยติดเตียงซึ่งผมก็เป็นคนดูเองในช่วงติดเตียงในช่วง 4-5 ปีหลังเพราะมาดูเองก่อนจะมาแตกอีกรอบระหว่างดูแลก็บอกแม่ตลอดว่าอย่ากลัวตายมันเป็นเรื่องธรรมชาติ ( เพราะแม่ชอบบอกว่ากลัวตาย ) แต่พอแม่เสียไปจริงๆ กลับเป็นตัวเราเองที่มานั่งร้องไห้ ทั้งๆ ที่เราก็ทำใจว่าซักวันนึงแม่คงต้องไปเพราะร่างกายแม่เค้าก็แย่ลงเรื่อยๆ ตามอายุและโรคที่เป็นเพิ่ม
แต่เรากลับยังรู้สึกเสียใจกลับความหลังที่ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมใจ หรือทำให้แม่หายเป็นห่วงได้เลยก่อนเสียแม่เค้าก็จับมือแล้วก็มองหน้าเราเสมอแบบรู้ว่าเค้ายังเป็นห่วงเรามาก อีกทั้งยังรู้สึกผิดที่บางครั้งตอนที่ดูแลเราก็ใส่อารมณ์ใส่แม่บางเวลาเค้าดื้อ ซึ่งก่อนเสียก็ไม่ทันบอกอะไรแม่มากเพราะเสียเพราะโควิดด้วยต้องกักโรคเข้าใกล้ไม่ได้ พอแม่เสียเราก็ไม่รู้ทำใจยังไงได้แค่สวดมนต์กับทำบุญซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าโลกหลังความตายมันมีจริงไหมบุญมันมีจริงไหม แต่ก็หวังเรื่องความสงบของเราเองแต่ก็ทุกครั้งที่นึกถึงก็ยังร้องไห้อยู่เสมอ สิ่งเดียวที่มีคนชมเราก็เพราะเราเป็นคนดูแลก่อนแม่เสียได้อยู่กับแม่ตลอด 24 ชั่วโมงได้ทำให้แม่เหมือนที่เค้าทำให้เราเด็กๆ ป้อนข้าว เช็คของขับถ่ายต่างๆเท่านั้น แต่ในใจมันเหมือนยังไม่พอใจ มันเหมือนเรายังทำได้ดีกว่านั้นกับแม่
ก็ไม่รู้จะทำใจกับตัวเองยังไงดี ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว