สวัสดีค่ะ กระทู้นี้อยากระบายเฉยๆและอยากให้ทุกคนได้เห็นมุมมองอีกมุมที่เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน
เราแอบชอบผู้ชายคนนึง มันเริ่มจากการเห็นว่าเค้าหน้าตาดีแต่ไม่ได้ชอบแบบอย่างนั้นจนกลายเป็นว่า
ทุกวันนี้เราไม่สามารถตัดเค้าออกจากใจได้เลย
ไม่รู้ทุกคนเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม แต่เราคิดว่าบางสิ่งบางอย่างบอกเราว่าคนนี้คือคนที่เราควรจะรัก
ขอออกตัวก่อนว่าเราเป็นคนไล่ตามความรักมาตลอดแต่ไม่เคยสมหวัง
เราเริ่มจากที่แอบชอบเพื่อนในห้องคนนึงแต่จากนั้นนิสัยบางอย่างทำให้เรารู้ว่าไม่น่ารอด
ตอนแรกเราไม่คิดอะไรเลยกับคนนี้แต่เราแอบมีความรู้สึกว่าเค้าก็สนใจเรา
เซ้นเราไม่ผิดแน่ๆแต่เค้าอาจจะอยากรู้จักเราในฐานะเพื่อนก็เป็นได้
จนวันที่เราเริ่มเข้าใจความรู้สึกชอบคนๆนี้มากขึ้นจนคิดว่าควรยอมสักตั้ง
แต่แล้วเราก็โดนปฎิเสธมา เราไม่ขอลงดีเทลแต่ขอบอกว่าการปฏิเสธของเค้ากำกวมมากๆ
เค้าบอกเค้าก็ชอบเราแต่ไม่สามารถคบเราได้หรอก
ณตอนนั้นเราไม่เข้า เราคิดไปต่างๆนาๆว่าเค้าอาจมองเราไม่สวยพอ เราไม่ดีพอ หรือเค้าอาจมีช้อยส์อื่น
เราโทษตัวเองทุกวันและมีแอบคิดน้อยๆว่าเค้าทำไมถึงทำร้ายเราได้ทั้งๆที่เค้าเป็นคนดีมาตลอด
คงหัวเราะความรู้สึกของเราสินะ
เวลาผ่านไปแม้เจอกันอีกเค้ายังเข้ามาคุยกับเราเหมือนเดิม
และเราสาบานว่าเค้าก็ยังรู้สึกกับเราเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เราเลือกที่จะไม่คุย
เราไม่อยากแบกหน้าอยู่ฝ่ายเดียว
ผ่านไป4เดือน เราขาดการติดต่อกัน
เรารู้สึกเป็นห่วงเพราะเราแอบรู้ว่าเค้าเข้าโรงพยาบาลและป่วยบ่อยๆ
เราไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจติดต่อไปครั้งนี้มันช้าเกินไปแล้ว
เพราะ3เดือนหลังจากที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย เค้าโคม่าและติดเตียงมาตลอด
นั่นคือ5วันก่อนที่เค้าจากโลกนี้ไป
เราไม่ได้แม้กระทั่งจะได้เห็นเค้าก่อนจากไป
1วันก่อนวันงาน
เราพยายามใช้ชีวิตอย่างปกติเพราะไม่อยากบอกเรื่องนี้กับใคร
เราไม่มีสถานะ ฐานะ หรือสิทธิ์ใดๆเลยที่จะสามารถแสดงความเสียใจให้ใครเห็นได้
นับตั้งแต่วันที่เรารู้ข่าวเราภาวนาให้เค้ามาหาเราหน่อยก็ยังดี
ถึงเราจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันเลยก็ตาม แต่ได้โปรดมาหาเราก่อนที่จะไปเถอะ
เราภาวนาแบบนี้ทุกวัน
ท่ามกลางคนมากมายที่เดินสวนกันไปมา
เราเดินอยู่อีกฝากนึงของถนน
ในที่สุดเราก็ได้เห็นเค้า
ถึงมันจะไม่ชัดเจนและแน่ชัดขนาดนั้น แต่สายตาที่มองมามันเหมือนเวลาเค้ามองเราเลย
เราดีใจมากที่ได้เจอเค้าและขอบคุณมากๆที่เค้ามาหา
ยังน้อยก็ได้เจอก่อนวันงาน1วัน
ถึงจะมีสิ่งที่อยากบอกเค้าถามเค้าอีกมากมาย แต่ก็ไม่เป็นไร
วันนี้ผ่านมาเข้าเดือนที่5ที่เค้าจากไปแล้ว เราเริ่มทำใจได้แล้ว
ถึงนับตั้งแต่วันนั้นจะไม่ได้เห็นหรือเจออีก ก็ขอให้เค้ามีความสุขมากๆบนสวรรค์นะ
-
เหมือนเขียนนิยาย555555 แต่ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่เราจะจำไปจนตาย
ณวันนี้ภาพต่างๆยังไม่ถูกลืม ถึงเราจะกลัวมากๆว่าวันนึงเราอาจจะลืมเค้าไปเลย
แต่เราสัญญากับตัวเองว่า ไม่ว่ายังไงความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นจะไม่หายไปไหนแน่นอน
ลืมคนที่เคยรักไม่ได้แม้ว่าเค้าจากไปแล้ว
เราแอบชอบผู้ชายคนนึง มันเริ่มจากการเห็นว่าเค้าหน้าตาดีแต่ไม่ได้ชอบแบบอย่างนั้นจนกลายเป็นว่า
ทุกวันนี้เราไม่สามารถตัดเค้าออกจากใจได้เลย
ไม่รู้ทุกคนเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม แต่เราคิดว่าบางสิ่งบางอย่างบอกเราว่าคนนี้คือคนที่เราควรจะรัก
ขอออกตัวก่อนว่าเราเป็นคนไล่ตามความรักมาตลอดแต่ไม่เคยสมหวัง
เราเริ่มจากที่แอบชอบเพื่อนในห้องคนนึงแต่จากนั้นนิสัยบางอย่างทำให้เรารู้ว่าไม่น่ารอด
ตอนแรกเราไม่คิดอะไรเลยกับคนนี้แต่เราแอบมีความรู้สึกว่าเค้าก็สนใจเรา
เซ้นเราไม่ผิดแน่ๆแต่เค้าอาจจะอยากรู้จักเราในฐานะเพื่อนก็เป็นได้
จนวันที่เราเริ่มเข้าใจความรู้สึกชอบคนๆนี้มากขึ้นจนคิดว่าควรยอมสักตั้ง
แต่แล้วเราก็โดนปฎิเสธมา เราไม่ขอลงดีเทลแต่ขอบอกว่าการปฏิเสธของเค้ากำกวมมากๆ
เค้าบอกเค้าก็ชอบเราแต่ไม่สามารถคบเราได้หรอก
ณตอนนั้นเราไม่เข้า เราคิดไปต่างๆนาๆว่าเค้าอาจมองเราไม่สวยพอ เราไม่ดีพอ หรือเค้าอาจมีช้อยส์อื่น
เราโทษตัวเองทุกวันและมีแอบคิดน้อยๆว่าเค้าทำไมถึงทำร้ายเราได้ทั้งๆที่เค้าเป็นคนดีมาตลอด
คงหัวเราะความรู้สึกของเราสินะ
เวลาผ่านไปแม้เจอกันอีกเค้ายังเข้ามาคุยกับเราเหมือนเดิม
และเราสาบานว่าเค้าก็ยังรู้สึกกับเราเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เราเลือกที่จะไม่คุย
เราไม่อยากแบกหน้าอยู่ฝ่ายเดียว
ผ่านไป4เดือน เราขาดการติดต่อกัน
เรารู้สึกเป็นห่วงเพราะเราแอบรู้ว่าเค้าเข้าโรงพยาบาลและป่วยบ่อยๆ
เราไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจติดต่อไปครั้งนี้มันช้าเกินไปแล้ว
เพราะ3เดือนหลังจากที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย เค้าโคม่าและติดเตียงมาตลอด
นั่นคือ5วันก่อนที่เค้าจากโลกนี้ไป
เราไม่ได้แม้กระทั่งจะได้เห็นเค้าก่อนจากไป
1วันก่อนวันงาน
เราพยายามใช้ชีวิตอย่างปกติเพราะไม่อยากบอกเรื่องนี้กับใคร
เราไม่มีสถานะ ฐานะ หรือสิทธิ์ใดๆเลยที่จะสามารถแสดงความเสียใจให้ใครเห็นได้
นับตั้งแต่วันที่เรารู้ข่าวเราภาวนาให้เค้ามาหาเราหน่อยก็ยังดี
ถึงเราจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันเลยก็ตาม แต่ได้โปรดมาหาเราก่อนที่จะไปเถอะ
เราภาวนาแบบนี้ทุกวัน
ท่ามกลางคนมากมายที่เดินสวนกันไปมา
เราเดินอยู่อีกฝากนึงของถนน
ในที่สุดเราก็ได้เห็นเค้า
ถึงมันจะไม่ชัดเจนและแน่ชัดขนาดนั้น แต่สายตาที่มองมามันเหมือนเวลาเค้ามองเราเลย
เราดีใจมากที่ได้เจอเค้าและขอบคุณมากๆที่เค้ามาหา
ยังน้อยก็ได้เจอก่อนวันงาน1วัน
ถึงจะมีสิ่งที่อยากบอกเค้าถามเค้าอีกมากมาย แต่ก็ไม่เป็นไร
วันนี้ผ่านมาเข้าเดือนที่5ที่เค้าจากไปแล้ว เราเริ่มทำใจได้แล้ว
ถึงนับตั้งแต่วันนั้นจะไม่ได้เห็นหรือเจออีก ก็ขอให้เค้ามีความสุขมากๆบนสวรรค์นะ
-
เหมือนเขียนนิยาย555555 แต่ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่เราจะจำไปจนตาย
ณวันนี้ภาพต่างๆยังไม่ถูกลืม ถึงเราจะกลัวมากๆว่าวันนึงเราอาจจะลืมเค้าไปเลย
แต่เราสัญญากับตัวเองว่า ไม่ว่ายังไงความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นจะไม่หายไปไหนแน่นอน