เกิดเป็นผู้หญิง หากยังไม่มีชีวิตคู่ การที่เราจะไปมีความสัมพันธ์กับใคร
แล้วความลับปิดไม่มิด เพราะขนาดยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ก็ยังมีคนเอาไปเล่าลือ จนถูกล้อเลียน
ได้ จึงควรปิดบังให้มิดดีกว่า
หากเราไม่สามารถรับมือกับคำล้อเลียนได้ดีพอ
กรณีศึกษาคือ
ตอนอายุ 24 ผมได้ไปทำงานที่สถานประกอบการในกรุงเทพ เพื่อหาเงินเรียนทางไกลไปด้วย
เป็นสถานประกอบการที่อยู่ในตึกแถวห้าห้อง ซึ่งสามห้อง เป็นบ้านของนายจ้าง
โดยมีหอพักของพนักงานอยู่ตึกกลางด้านบน
ช่วงค่ำถึงเช้าจะมีพนักงานรักษาความปลอดภัยเฝ้าอยู่
ช่วงปีที่สามที่ผมได้ทำงานอยู่ที่นั่น
นายจ้างได้รับพนักงานแม่บ้านวัยรุ่น เพิ่มอีกสองคน
ซึ่งก็ทำงานดี ไม่มีปัญหาอะไร
แต่ปัญหาที่เกิดกับพนักงานวัย 20 คือ
เมื่อวันจันทร์วันหนึ่ง ตอนเช้าวันทำงาน
พนักงานแม่บ้านทั้งสามคน ได้กลับจากเที่ยวไกล
และได้มาถึงที่ทำงานกันตอนใกล้เวลาทำงาน
ด้วยรถกระบะที่มาส่ง
โดยแม่บ้านสองคนแรก ได้เข้าไปทำงาน
ส่วนคนที่สาม ได้กลับไปกับรถคันนั้น
พนักงานรักษาความปลอดภัยจึงได้เล่าให้กับพนักงานที่ลงมาลงชื่อทำงานคนแรกฟัง
เรื่องจึงถูกขยายไปทั้งที่ทำงาน
พนักงานคนหนึ่ง ที่ชอบล้อเลียนคนอื่น
เห็นเขากลับมาทำงานในช่วงบ่าย
วันต่อมา จึงพูดโดยไม่หันหน้าไปทางเขาว่า
"ครึ่งวัน ครึ่งวัน"
พนักงานแม่บ้านคนนี้ ก็ไม่พอใจ หยิบขวดแก้วที่เป็นสินค้าของบริษัท วิ่งไล่ตาม
เมื่อตามไม่ทัน ก็แค้นใจ ทำลายขวดทิ้ง จึงถูกนายจ้างหักเงินเดือนอีก
หัวหน้างานคลังสินค้า จึงถามเขาว่า "แด คำว่าครึ่งวัน มันผิดศีล ผิดกฎหมาย ผิดกฎบริษัทหรือเปล่าล่ะ ถ้าผิด ทำไมไม่ไปฟ้องเฮียล่ะ"
เขาก็ทำท่าเหยียบพื้น แกว่งแขน แล้วพูดว่า "มัน ก็ "
พนักงานก็หัวเราะกันลั่นบริษัทเลย
อีกกรณีหนึ่ง คือ
ในซอยเดียวกัน จะมีร้านอาหารตามสั่ง ที่อยู่หน้าห้องเช่าชั้นเดียว ตรงกลางซอย ห่างไปร้อยเมตร
พนักงานจึงไปทานอาหารกันบ่อย
มีอยู่วันหนึ่ง ที่พนักงานนั่งทานอาหารในตอนเที่ยง
แล้วแม่ค้าแผงอาหารพื้นบ้านข้างห้องเช่า
ที่เป็นญาติกับพนักงานแม่บ้าน ซึ่งเขาพักอยู่ที่เดียวกันกับแม่ค้าอาหารตามสั่ง
ก็ได้เดินมาถามว่า "พี่เลก เมื่อคืนเห็นอะไรล่ะ"
แม่ค้าอาหารตามสั่งก็ตอบว่า "ก็เห็นเหมือนกับที่แกเห็นนั่นแหละ"
แม่ค้าอาหารพื้นบ้านจึงไม่พอใจ
คราวนี้เรื่องเลยขยายมาที่ทำงานผมอีก
เพราะคนที่แม่ค้าเห็น คือพนักงานแม่บ้านวัย 18
ที่ไปใช้ห้องเช่าเป็นโรงแรมม่านรูด
ค่ำวันนั้น แม่บ้านคนนี้ ได้เดินกลับมาจากห้องเช่าตอนสองทุ่ม ผมกำลังนั่งทานอาหารอยู่บนพื้นปูนยกสูงฟุตนึงหน้าบริษัท
พนักงานอีกคน ก็ถามเขาว่า "นี่เธอ ไม่มีค่าโรงแรมเหรอ"
เจ้าหล่อนอารมณ์ขึ้นทันที ถอดรองเท้าขว้างมา พนักงานยกสินค้าหลบ
รองเท้าจึงเฉี่ยวหัวผมไปหน่อยนึง
เจ้าหล่อนพูดว่า
"มงว่าให้ ก เหรอ"
จึงเป็นข้อเตือนใจไว้ว่า ควรจะไปทำกิจธุระให้ไกลสายตาคนรู้จักหน่อยก็ดีนะครับ
ไม่งั้นจะทำให้เป็นแบบนี้แหละ
รักสนุก อาจทุกข์ถนัด
แล้วความลับปิดไม่มิด เพราะขนาดยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ก็ยังมีคนเอาไปเล่าลือ จนถูกล้อเลียน
ได้ จึงควรปิดบังให้มิดดีกว่า
หากเราไม่สามารถรับมือกับคำล้อเลียนได้ดีพอ
กรณีศึกษาคือ
ตอนอายุ 24 ผมได้ไปทำงานที่สถานประกอบการในกรุงเทพ เพื่อหาเงินเรียนทางไกลไปด้วย
เป็นสถานประกอบการที่อยู่ในตึกแถวห้าห้อง ซึ่งสามห้อง เป็นบ้านของนายจ้าง
โดยมีหอพักของพนักงานอยู่ตึกกลางด้านบน
ช่วงค่ำถึงเช้าจะมีพนักงานรักษาความปลอดภัยเฝ้าอยู่
ช่วงปีที่สามที่ผมได้ทำงานอยู่ที่นั่น
นายจ้างได้รับพนักงานแม่บ้านวัยรุ่น เพิ่มอีกสองคน
ซึ่งก็ทำงานดี ไม่มีปัญหาอะไร
แต่ปัญหาที่เกิดกับพนักงานวัย 20 คือ
เมื่อวันจันทร์วันหนึ่ง ตอนเช้าวันทำงาน
พนักงานแม่บ้านทั้งสามคน ได้กลับจากเที่ยวไกล
และได้มาถึงที่ทำงานกันตอนใกล้เวลาทำงาน
ด้วยรถกระบะที่มาส่ง
โดยแม่บ้านสองคนแรก ได้เข้าไปทำงาน
ส่วนคนที่สาม ได้กลับไปกับรถคันนั้น
พนักงานรักษาความปลอดภัยจึงได้เล่าให้กับพนักงานที่ลงมาลงชื่อทำงานคนแรกฟัง
เรื่องจึงถูกขยายไปทั้งที่ทำงาน
พนักงานคนหนึ่ง ที่ชอบล้อเลียนคนอื่น
เห็นเขากลับมาทำงานในช่วงบ่าย
วันต่อมา จึงพูดโดยไม่หันหน้าไปทางเขาว่า
"ครึ่งวัน ครึ่งวัน"
พนักงานแม่บ้านคนนี้ ก็ไม่พอใจ หยิบขวดแก้วที่เป็นสินค้าของบริษัท วิ่งไล่ตาม
เมื่อตามไม่ทัน ก็แค้นใจ ทำลายขวดทิ้ง จึงถูกนายจ้างหักเงินเดือนอีก
หัวหน้างานคลังสินค้า จึงถามเขาว่า "แด คำว่าครึ่งวัน มันผิดศีล ผิดกฎหมาย ผิดกฎบริษัทหรือเปล่าล่ะ ถ้าผิด ทำไมไม่ไปฟ้องเฮียล่ะ"
เขาก็ทำท่าเหยียบพื้น แกว่งแขน แล้วพูดว่า "มัน ก็ "
พนักงานก็หัวเราะกันลั่นบริษัทเลย
อีกกรณีหนึ่ง คือ
ในซอยเดียวกัน จะมีร้านอาหารตามสั่ง ที่อยู่หน้าห้องเช่าชั้นเดียว ตรงกลางซอย ห่างไปร้อยเมตร
พนักงานจึงไปทานอาหารกันบ่อย
มีอยู่วันหนึ่ง ที่พนักงานนั่งทานอาหารในตอนเที่ยง
แล้วแม่ค้าแผงอาหารพื้นบ้านข้างห้องเช่า
ที่เป็นญาติกับพนักงานแม่บ้าน ซึ่งเขาพักอยู่ที่เดียวกันกับแม่ค้าอาหารตามสั่ง
ก็ได้เดินมาถามว่า "พี่เลก เมื่อคืนเห็นอะไรล่ะ"
แม่ค้าอาหารตามสั่งก็ตอบว่า "ก็เห็นเหมือนกับที่แกเห็นนั่นแหละ"
แม่ค้าอาหารพื้นบ้านจึงไม่พอใจ
คราวนี้เรื่องเลยขยายมาที่ทำงานผมอีก
เพราะคนที่แม่ค้าเห็น คือพนักงานแม่บ้านวัย 18
ที่ไปใช้ห้องเช่าเป็นโรงแรมม่านรูด
ค่ำวันนั้น แม่บ้านคนนี้ ได้เดินกลับมาจากห้องเช่าตอนสองทุ่ม ผมกำลังนั่งทานอาหารอยู่บนพื้นปูนยกสูงฟุตนึงหน้าบริษัท
พนักงานอีกคน ก็ถามเขาว่า "นี่เธอ ไม่มีค่าโรงแรมเหรอ"
เจ้าหล่อนอารมณ์ขึ้นทันที ถอดรองเท้าขว้างมา พนักงานยกสินค้าหลบ
รองเท้าจึงเฉี่ยวหัวผมไปหน่อยนึง
เจ้าหล่อนพูดว่า
"มงว่าให้ ก เหรอ"
จึงเป็นข้อเตือนใจไว้ว่า ควรจะไปทำกิจธุระให้ไกลสายตาคนรู้จักหน่อยก็ดีนะครับ
ไม่งั้นจะทำให้เป็นแบบนี้แหละ