ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกคนที่เข้ามาอ่าน หลังอ่านจบคงรู้สึกอยากพิมพ์คอมเม้นท์ด่าเราแน่ ๆ แต่รบกวนช่วยยั้งมืออย่าแรงมากนะคะ เพราะเราด่าตัวเองทุกเวลาจนความรู้สึกมันดิ่งแบบไม่ไหวแล้วจริง ๆ ใครคิดว่าพอมีทางออกก็ต้องขอความกรุณาช่วยแนะนำด้วยจะขอบคุณมากเลยค่ะ

เราไม่ได้เกิดมาเป็นคนที่มีฐานะดีเท่าไร แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นลำบากมาก พอเรียนไปทำงานไป อยู่ในสังคมที่ไม่ต้องใช้เงิน ก็เลยกลายเป็นคนที่มีเงินเก็บมากพอสมควร เรามีความฝันหลาย ๆ อย่างในตอนเรียน แล้วด้วยความที่เราก็ว่าพ่อแม่เราเรียนจบแค่ป.4 เป็นแม่บ้าน เป็นรปภ. ยังส่งเราเรียนจบปริญญาตรีได้ ยังไงเราเรียนจบก็คงช่วยครอบครัวให้สบายขึ้นบ้าง... ในตอนนั้นคิดไว้แบบนี้

หลังจากเรียนจบความฝันหลาย ๆ เรื่องมันก็หายไป พร้อม ๆ กับรายจ่ายที่มากเกินจะรับไหว รวมถึงเงินเก็บที่ลดลงเรื่อย ๆ เนื่องจากรายได้มันน้อยกว่ารายจ่าย

ช่วงปีแรกเราหลงระเริงกับเงินเดือนจนไม่ได้เก็บเงินต่อ (ช่วงที่พ่อแม่ยังทำงานและยังไม่ได้ให้รับภาระค่าใช้จ่าย) และด้วยความคิดที่ว่าเงินเดือนเราปริญญาตรี start 15K รู้สึกว่ามากแล้ว เพราะครอบครัวไม่เคยมีใครได้เงินเยอะเท่านี้ เงินเก็บเราสมัยเรียนแบ่งไปซื้อหุ้นบางส่วน (ไม่ได้ตั้งใจเทรดเอากำไร แต่คาดหวังปันผลเป็นผลตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ) ส่วนที่ยังเหลือก็เก็บไว้ ตั้งใจจะเอาไปดาวน์บ้าน (บ้านที่เราอยู่มันเป็นสลำ มันอันตราย แล้วบ้านอีกหลังที่พ่อสร้างไว้แล้วแม่อยากให้เราไปอยู่ดีกว่าบ้านเดิมนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีรั้วรอบขอบชิด เราอยากได้บ้านที่มีรั้ว อยากเลี้ยงหมา)

หลังจากนั้นปีเดียว เราออกจากงาน ลดเรตค่าตัวตัวเองรับเงินเดือนที่ 14K แล้วก็เปลี่ยนงานอีกครั้ง และอีกครั้ง จนที่บ้านเริ่มคิดว่าเรามีปัญหาอะไรนะ เราเข้ากับที่ทำงานไม่ได้สักที่เลยเหรอ ช่วงที่ออกจากงานเราก็ออกโดยที่ยังไม่ได้งานใหม่ เลยต้องใช้เงินเก็บสำรองของตัวเองบ้าง หางานพิเศษทำบ้าง (ซึ่งก็ไม่ได้ถูกเรียกทำงานทุกวัน) แต่พอได้งานที่ใหม่เงินเดือนเพิ่มเป็น 18K เราก็เริ่มมีเงินเก็บอีกครั้ง (แต่ก็ยังใช้เงินเยอะอยู่ดี ทำให้เงินเก็บต่อเดือนไม่มากเท่าไร)
- ผ่านไป 2 ปี แม่เริ่มมีแผนจะซื้อรถ เราทะเลาะกับแม่อยู่เป็นเดือนเพราะเราอยากได้บ้านมากกว่า แต่สุดท้ายก็แพ้ เงินเก็บของเราบางส่วนเอาไปดาวน์รถร่วมกับแม่
- เราต้องผ่อนรถเดือนละประมาณ 13k เป็นเวลา 5ปี (เงินเดือนเราขึ้นปีละ 400 - 1000 ไม่เคยเกินจากนี้)
- หลังผ่อนรถได้ 3 ปี ลูกพี่ลูกน้องเรา (ญาติสนิท) ฆ่าตัวตาย เขาไม่มีเงินเก็บ (แต่ไม่มีหนี้) มีพ่อแม่ที่เกษียณแล้วและไม่มีเงินเก็บเหลือพอจะดูแลตัวเอง พ่อแม่เขาก็ได้หางานรับจ้างจุกจิกทำเพื่อใช้ชีวิตต่อไป แต่รายจ่ายส่วนของบ้านนั้นทั้งค่าน้ำค่าไฟ เรากลายเป็นคนดูแลทั้งหมด (ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เงินเก็บเราเริ่มลดลงเพราะเงินใช้จ่ายต่อเดือนไม่พอใช้)
- เราพยายามหารายได้เพิ่ม ทั้งการขายออนไลน์ ขายตลาดนัด การรับสอนพิเศษ สอนคอมพิวเตอร์ ฯลฯ ทุกอย่างที่เราคิดว่าเราสามารถเพิ่มรายได้ให้ตัวเอง แต่ก็เจ๊ง แล้วก็ไม่ค่อยถูกจ้างเท่าไร จนเราก็รู้สึกว่าความสามารถเรามันคงไม่เป็นที่ต้องการ ขายของก็ไม่เป็น (สมัยนั้นยังไม่มีไลฟ์) โพสทั้งวันไม่มีคนซื้อ นั้งท้งวันมีคนซื้อแค่สองคน รายได้หลังหักต้นทุนน้อยกว่าค่าเช่าที่ เป็นช่วงที่ท้อแท้มาก
- โดนหลอกไปลงทุน (โพสที่บอกว่ารับสมัครคนตอบแชตลูกค้าวันละ 500 บาท) ตอนนั้นเงินเก็บก็ไม่เหลือ มีบัตรเครดิตก็กัดฟันรูดไป 40K (หนี้บัตรเครดิตก่อนแรก) เพื่อเข้ากลุ่มสอนงานเพื่อจะได้ทำงานสร้างรายได้ให้มากกว่าที่เสียไป (อันนี้ด่าเราก็ได้ เรายังรู้สึกโง่มาถึงทุกวันนี้ ตอนรูดก็แบบเชื่อเขาแหละ แต่พอรูดเสร็จกลับมาบ้านก็มานั่งคิดว่าเราทำอะไรลงไป) แล้วสรุปก็ไม่สามารถสร้างรายได้ได้เหมือนที่คิดไว้ เราทำใจนานมากก่อนจะหยุดเสียเวลาจากตรงนั้น (เป็นปีได้)
- จ่ายงวดรถยังไม่พ้นปีที่ 3 แม่จ่ายเงินซื้อบ้านแฟลตเอื้ออาทร (ที่ยังผ่อนไม่หมด) จากญาติมาให้เราผ่อนต่อ (ทะเลาะกันอีกยดเพราะเราอยากได้บ้านเดี่ยว) ตอนนั้นตึงมือมากทั้งบัตรเครดิต งวดรถ ค่าใช้จ่ายบ้านลุงกับป้า บ้านเอื้ออาทร (ที่ยังเป็นชื่อของญาติ**อันนี้มีประเด็นนะแต่ขอไม่ลงรายละเอียด อยากจะบอกทุกคนว่าเราสู้สุดชีวิตจริง ๆ กับบ้านเอื้ออาทรห้องนี้) เงินเก็บเราหมดแล้ว และเราประทังชีวิตด้วยบัตรเครดิต
- โทรศัพท์เราพังแล้วเราต้องซื้อใหม่แต่บัตรเครดิตใบแรกเต็มวงเงินแล้ว และยังปิดยอดไม่ได้ เลยเปิดบัตรใบที่ 2 เพื่อซื้อโทรศัพท์ราคา 9,000+ แต่เราคิดว่าผ่อนไม่ไหว เลยคุยกับที่บ้านครั้งนึง แม่บอกว่าจะช่วยจ่ายค่างวดรถบางส่วน แต่สุดท้ายรายจ่ายก็ยังมากเกินไปอยู่ดี
- เราเริ่มกู้เงิน(สด) จากธนาคารมาเพื่อปิดบัตรเครดิต (ตามโฆษณาที่บอกว่าสินเชื่อปิดหนี้ต่าง ๆ) แต่ก็กู้ผ่านไม่ถึงยอดปิดบัตรเครดิตใบเดียวด้วยซ้ำ แค่ทำให้ยอกคงค้างในบัตรเครดิตลดลง แต่เรามียอดผ่อนเงินกู้รายเดือนเพิ่มมาอีกก้อน ทำให้เราตต้องจ่ายหนี้จาก 2 ก่อน เป็น 3 ก้อน ก็ยิ่งทำให้รายจ่ายมากขึ้นไปอีก
- เราก็ทำตัวแบบนี้จนปิดงวดรถสำเร็จ (รถเป็นชื่อแม่) เรามีความหวังว่าเบาค่างวดรถแล้ว เดี๋ยวจะไปไล่ปิดหนี้สินต่าง ๆ เพื่อให้ตัวเองเบาที่สุด จะได้คิดไปถึงเรื่องการแต่งงานสร้างครอบครัวสักที (ตอนนั้นเรามีแฟนแต่ก็ไม่กล้าบอกแฟนเลย กลัวแฟนผิดหวัง เค้าคิดถึงขั้นแต่งงานแล้ว กลัวเค้าจะไม่ไปต่อ)

จนถึงตอนนี้ นอกจากหนี้แล้ว เราไม่มีทรัพย์สินอะไรเป็นชื่อของตัวเองเลยสักอย่าง แต่เราก็ทยอยลดยอดหนี้จากเกือบแสน เป็น 8 หมื่น 7 หมื่น แล้วก็มาถึงจุดพีคอีกครั้ง
- พ่อเราเกษียณ เราต้องรับผิดชอบค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ของทั้งบ้าน (ยกเว้นของแม่) ดีที่พ่อมีเงินคนชรากับเงินบำนาญประกันสังคม เราเลยไม่ต้องจ่ายเงินเดือนพ่อ
- จากนั้นอีกปี แม่เราเกษียณ (เลือกเกษียณตอนอายุ55) พ่อกับแม่แยกทางกัน แม่ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด (สร้างบ้านใหม่) มีเงินค่าประกันชีวิตของพ่อกับแม่ที่แม่เคยซื้อไว้แล้วยังจ่ายไม่หมด เรารับมาจ่ายต่อ

เราเงินเดือนขึ้นน้อยมาก เปลี่ยนงานใหม่ก็ได้เงินเดือนน้อยเหมือนเดิม (อาจจะไร้ความสามารถมาก ๆ) แล้วสังคมออฟฟิศ โรงอาหารที่ทำงาน ทุกอย่างมันแพงไปหมดจนเราใช้ชีวิตยากขึ้นเรื่อย ๆ โทรศัพท์เริ่มใช้งานแอพธนาคารไม่ได้ เราก็ต้องอดทนใช้ไปก่อน

ถึงตอนนี้เรามีค่าประกันภัยรถยนต์ประจำปี ค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์บ้านทั้งหมด 3 หลัง ค่าผ่อนบ้านเอื้ออาทร(มีคนเช่าและแม่รับค่าเช่า) ที่เป็นรายจ่ายประจำ และหนี้สินที่ยังปิดไม่หมดอีก 1 ก้อนโต ๆ เราอยู่กับสถานการณ์นี้มานานมาก แล้วแม่เราเริ่มเร่งให้แต่งงาน (ซึ่งเค้าเรียกสินสอด แต่แฟนเราก็ไม่ได้รวยและมีภาระค่าใช้จ่ายเหมือนกัน ถ้าจะแต่งก็ต้องช่วยกันเก็บเงิน เราเลยบอกแม่ว่าเราจะเคลียร์หนี้ก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องแต่งงาน ซึ่งใจเราไม่อยากแต่งแล้วไม่อยากเสียงเงินเลยสักบาทเดียว) แฟนก็เริ่มคุยเรื่องแต่งงานหนักขึ้น (แฟนเริ่มเคลียร์ภาระค่าใช่จ่ายแล้วเจียดเงินมาเก็บค่าสินสอด) เราตัดสินใจบอกแฟนเรื่องสภาพการเงินของตัวเอง คาดไว้ว่าเค้าคงบอกเลิกแน่ ๆ และเตรียมใจยอมรับไว้แล้ว แต่แฟนเราก็ยังไม่เลิก ก็บอกว่าจะชวนเที่ยวให้น้อยลง ถ้าไปเที่ยวก็จะออกค่าใช้จ่ายให้ แต่พอเอาเข้าจริง แฟนเราก็เงินน้อยจะจ่ายให้เราทุกครั้งก็ไม่ได้ซึ่งเราเข้าใจข้อนี้ดี สุดท้ายเราก็ต้องพยายามรับผิดชอบตัวเองก่อนที่จะให้แฟนจ่ายให้ (เงินเราบางส่วนหมดไปจากการที่ต้องออกไปเจอแฟนทุกอาทิตย์ เพราะว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เจอกันที่บ้านก็อึดอัดเลยต้องเจอข้างนอก คำว่าเที่ยวของเราก็คือแค่ออกไปนอกบ้าน ไปสวนสาธารณะ ไปห้าง ไปนิทรรศการต่างๆ)

เรายังอยากซื้อบ้าน ยังให้สัญญากับแฟนว่าจะไม่ทำหนี้ที่มีให้เป็นหนี้เสีย แล้วจะพยายามปิดให้ได้

แต่ว่าเราหมดหนทางแบบไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ เราไม่มีเงิน ไม่เคยแสดงออกว่ามีเงิน แต่ก็ชอบมีคนมายืมเงิน มาเอาปัญหาตัวเองโยนใส่เรา (ซึ่งเราก็ไม่มีเงินให้ยืมหรอก ได้แต่รับฟัง อยากจะระบายออกมาแบบนั้นได้บ้าง แต่ก็พูดไม่ออก ทำได้แค่ฟัง)

เราคือรายได้เดียวของทุกคน แต่เราก็แค่นี้เอง ไม่มีอะไรแถมติดลบ เราจะหนีไม่ดูแลก็ไม่ได้ ทำใจทำแบบนั้นไม่ได้ เป็นมนุษย์บัตรเครดิต มนุษย์เงินกู้ เพื่อประทังชีวิตไปวัน ๆ มองไม่เห็นอนาคต แต่ก็แบบว่ายังหวังยังพยายามจะปิดบัตร คือเราคิดว่าการมีรายได้เพิ่มขึ้นจะช่วยได้มากกว่า แต่เราหมดหนทางจริง ๆ เงินทุนก็ไม่มี ฟรีแลนซ์ก็ไม่ค่อยมีคนจ้างแถมกลัวโดนหลอกเสียเงินอีก จะทำพาร์ทไทม์งานประจำก็เวลาไม่แน่นอน เดินทางไปต่างจังหวัดก็บ่อย เลยพยายามลดรายจ่ายตัวเองลงแม้กระทั่งค่าโทรศัพท์ก็จ่ายในเรตต่ำที่สุด จากที่ต้องนั้งรถเมล์ไปทำงาน 2 ต่อ บางวันก็เดินกลับบ้านบ้าง เดินเพื่อนั่งรถแค่ต่อเดียวบ้าง แต่ก็ลดหนี้ไปได้แค่ 2 หมื่นนิด ๆ ในเวลาหลาย ๆ ปี

แต่สุดท้ายเหมือนความพยายามนั้นมันแค่อั้นเอาไว้ แล้วรายจ่ายก็โถมเข้ามาอีกครั้ง ในวันที่โทรศัพท์เราใช้งานแอพที่ต้องใช้ทำงานไม่ได้ โทรทัศน์พังแบบซ่อม 2 รอบในรอบเดือน (ตัดสินใจเปลี่ยนใหม่) ที่ทำงานบังคับตัดชุดฟอร์ม (ไม่ออกค่าใช้จ่ายให้เพราะไม่มีในสวัสดิการ)

ในวันที่เราไม่มีเงินสดเพียงพอ เราก็ใช้บัตรอีกครั้ง วงเงินกู้กลับมาเต็มเหมือนเดิม ประกันชีวิตที่ต้องจ่ายก็ใกล้เข้ามาทุกที แต่ก็โอเคไม่เป็นไร ค่อย ๆ ปิดไปก็ได้ คิดไว้แบบนี้ ประกันเหลืองวดปีสุดท้ายก็จบแล้ว อีกแค่นิดเดียว อดทนอีกแค่นิดเดียว

ไม่นานหลังจากนั้น ก็คือเร็ว ๆ นี้ โทรทัศน์ เราท์เตอร์อินเตอร์เน็ต พังพร้อมกัน กับค่าประกันชีวิตที่ต้องจ่ายเร็ว ๆ นี้ เงินสดที่เหลือติดตัวไม่ถึงพัน และวงเงินกู้ที่เต็ม max กับเงินเดือนที่ต่อให้ออกมาก็ต้องจ่ายหนี้หมดภายในวันเดียวอยู่ดี

อยากจะบอกว่าเราทำรายรับรายจ่ายค่ะ 555 เราเริ่มทำได้ 3 ปี เพราะว่าเราเหนื่อย เราอยากจบหนี้สิน
เราได้เห็นว่า (นอกจากนี้สินแล้ว) มีรายจ่ายอะไรที่ลดได้บ้าง แล้วก็พยายามขอคุยกับคนที่เกี่ยวข้อง เช่น แม่ แฟน เป็นต้น
บทสรุปก็คือมีรายจ่ายเดียวที่เราลดได้ ก็คือรายจ่ายส่วนตัวของตัวเราเอง ค่ากิน ค่ารถ เราไม่สามารถต่อสู้เพื่อสดรายจ่ายของคนอื่นได้เลย เพราะถ้าเราไม่จ่าย ก็ไม่มีใครจ่ายได้อีก อยากเลิกกับแฟนเพราะไม่อยากให้แฟนมาอดทนกับภาระของเรา เคยพูดไปหลายครั้งก็ไม่เลิก เคยคิดจะแต่งงานเอาสินสอดมาปิดหนี้ แต่แฟนเราก็ไม่ได้มีมากพอจะเสียเงินกับอะไรแบบนี้ แล้วก็ละอายใจที่มีความคิดแบบนี้ด้วย

ที่ตลกก็คือเราเคยอยากทิ้งทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่ลูกพี่ลูกน้องเราเสียไป (เพราะว่าเรารักเขามาก เราก็เลยรู้สึกผิดมากที่ช่วยเหลือเขาไม่ได้) แต่พอเราทำใจได้ เราก็รับพ่อแม่เขามาดูแลแล้ว แล้วตอนนี้เราได้ทำงานที่เรารักเราก็ไม่อยากลาออกจากงานเพื่อหนีค่าใช้จ่ายที่เยอะจนหนักใจ แต่ออกจากงานไปก็ไม่ใช่ว่าจะหางานใหม่ได้ง่าย ๆ

สุดท้ายเรามีความคิดว่าอยากตายมาก ๆ เลยค่ะ ท้อกับการมีชีวิตแต่ไม่ได้ใช้ชีวิตมาก ๆ แต่ก็ตายไม่ได้ ถ้าตาย ทุกคนที่เราดูแลค่าใช้จ่ายอยู่ก็คงเดือดร้อน หนี้สินของเราพ่อแม่ก็คงเดือนร้อน หมดหนทางจริง ๆ ถ้าทำใจทิ้งทุกอย่างได้ เราคงไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ก็ได้ แต่ตอนนี้เราปล่อยสิ่งที่เราถือไม่ได้ ทำใจทิ้งก็ไม่ได้ เรามันโง่จริง ๆ โง่ในการใช้ชีวิต โง่ในการจัดระเบียบชีวิต โง่ในการใช้เงิน คือเราไม่อยากจะออกมาประจานตัวเองแบบนี้ เก็บไว้ที่ตัวเอง พยายามแก้ปัญหาเองมาตลอด แต่ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาอ่าน แล้วขอโทษที่ทำให้เสียอารมณ์ด้วยค่ะ