สวัสดีค่ะ  เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับชีวิตหลังแต่งงาน  เรากับแฟนเคยทำงานที่เดียวกันและคบกันได้ไม่นาน ประมาณเดือน ตุลาคม ปี64 แล้วเราก็ออกจากที่เก่ามาทำงานกับพ่อกับแม่  ช่วงนั้นรักกันใหม่ๆ  สามีก็ยอมออกจากที่ทำงานเพื่อมาทำที่เดียวกับเรา ตอนนั้นก็ยังเป็นแค่แฟน  ยังไปมาหาสู่กันปกติทางแฟนเป็นคนภาคเหนือ  เราเป็นคนภาคกลาง ช่วงตอนปีใหม่ปี65  เราเคยไปเจอพ่อแม่ญาติพี่น้อง ของสามี  แล้ว1ครั้ง (ตอนงานบวชของสามี) แล้วก็โทรคุยกันมาตลอด  ทางบ้านสามีเขาบอกว่าเขาเอ็นดูเรา  เขาถูกชะตากับเราตั้งแต่แรก เขาก็ดีกับเราและพ่อแม่เรามาตลอด  จนช่วงปีใหม่ปี66 เราพาพ่อแม่เราไปเจอพ่อแม่เขา  ทุกอย่างโอเค ทางพ่อแม่สามีเลยคุยกับพ่อแม่เราว่า  จะมาขอเรา ซึ่งก็คุยกับสามีแล้วว่าจะมาขอให้ตกลงไหม  เขาก็ตกลงและดีใจ และก็คุยกันเรื่องสินสอด คุยกันเรื่องหาฤกษ์หายาม  ก็สรุปว่าได้ฤกษ์วันที่5เดือนมีนาคม ปี66  ระหว่าง2-3เดือนก่อนแต่ง   มีแค่เราและแม่ของเราที่เป็นคนคอยจัดงาน  คอยแจกการ์ด  คอยติดต่อคนนั้นคนนี้เพื่อให้งานงานสมบูรณ์  ส่วนสามีเราก็ถ้าไม่ร้องขอให้ช่วยก็ไม่ช่วย  ตัวเองเอาแต่นอนเอาแต่เรื่องส่วนตัวของตัวเอง  แต่เราก็ไม่สนใจอะไรมาก ณ ตอนนั้น  และก็พยายามแก้ตัวกับแม่เราว่าที่สามีเรามาช่วยไม่ได้เพราะอะไร  พอวันที่จะไปดูสถานที่ถ่ายพรีเวดดิ้ง ซึ้งถ่ายชุดธรรมดาไม่ได้เช่าหรืออะไร  เพราะงบเรา2คนมีน้อย  เลยได้เพื่อนของแม่เรามาถ่ายให้  วันที่ไปดูสถานที่เพื่อนแม่ก็บอกให้เรากับแฟนเราไปด้วยกันจะได้ดูว่าจะถ่ายแบบไหนให้ช่วยกันคิดช่วยกันดู  แต่สุดท้ายเราก็ไปกับเพื่อนแม่แค่2คน  ส่วนแฟนเรา  นอน  เราก็แก้ตัวให้เขาอีก และก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเช่นเคย  ยิ่งใกล้ถึงวัน  ยิ่งเหนื่อย  พอวันสุกดิบก็เริ่มจัดสถานที่แต่ง  ทำหลายอย่าง  แฟนเราก็ช่วยแหละ   แต่ก็ช่วยไม่เยอะ  และก็กลับไป  พอวันงานก็เป็นไปตามปกติ  จนเสร็จงาน  ก็กลับมาที่บ้านของเราเพื่อมาเตรียมเก็บของไปอยู่ที่เดียวกับแฟน  แต่มีแต่เราที่คอยเครียงาน  คอยเครียของ  แฟนเรา  ก็นอน  ก็เข้าใจว่าคงเหนื่อย  เพลีย  แต่เราก็เหนื่อย  เราก็ยังทนไหว  แต่ก็ไม่พูดอะไรหรอก  เพราะคิดว่าคงเหนื่อยจริงๆ  พอหลังจากนั้นก็อยู่ด้วยกันปกติ  ไม่มีทะเลาะอะไร  พอเริ่มอาทิตย์ที่2  เริ่มทะเลาะกัน  เถียงกันในเรื่องเล็กๆๆน้อยๆ  ก็ยังพยายามเข้าใจอยู่ว่าต่างพ่อต่าแม่มาอยู่ด้วยกันมันต้องปรับกันอีกเยอะ และสามีก็ค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว  ไม่ค่อยเข้าหาพ่อแม่ญาติฝั่งเราเท่าไหร่ และระยะเวลาที่ผ่านมาตลอดก็ทะเลาะกันมาตลอด สามีเราเวลาอารมณ์ร้อนขึ้นมา  ก็ชอบด่าเรา  ตะคอกใส่  โวยวาย  และทุกครั้งที่ทะเลาะจะชอบไล่เรากลับไปอยู่บ้านทุกครั้ง  และเรื่องส่วนตัวอีกหลายเรื่องที่เราคิดว่าเราเข้ากับสามีไม่ได้  แต่ที่เรายังทนอยู่ก็เพราะว่าเราไม่อยากให้แม่เรารู้ว่ามีปัญหากัน  เพราะถ้าแม่เรารู้แม่จะต้องเอาเรากลับไปอยู่บ้านแน่นอน   ซึ่งเราอยู่ในกรอบมาตลอด  เราแค่อยากออกมามีชีวิตส่วนตัว  อยากทำอะไรที่อยากทำแค่นั้น  เราเลยได้แต่ทนไปก่อน  ส่วนแม่สามก็รับรู้ทุกอย่างเวลามีปัญหา แกจะคอยบอกให้อดทนไปก่อน  แกคงรู้แหละว่าลูกแกเป็นยังไง   และมันก็มีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับสามีของเรา  พอมาอยู่ด้วยกันแล้วรู้เลยว่ามันบั่นทอนแค่ไหน  ทั้งคำพูดคำจา  ด่าเราสารพัด ไล่เราบ้าง 
1.ทุกอย่างในบ้านเราทำเป็นระเบียบเรียบร้อย  แต่สามีจะคอยรื้อออกมา แล้วก็ไม่เก็บ  เราต้องเป็นคนคอยเก็บ
2.ชอบด่า  ชอบตะคอก  ชอบพูดทำร้ายความรู้สึกเรา
3.ไม่แคร์ว่าเราจะทำอะไร  เอาแต่เรื่องของตัวเอง  เรื่องของเราเค้าไม่เคยสนใจ
4.ปัดความรับผิดชอบในเรื่องของตัวเองมาให้เรารับผิดชอบแทน เช่น  รถสามีพัง เราก็อุส่าติดต่อคนรู้จักให้ ให้คุยกันว่ารถเป็นยังไงมีอาการแบบไหน  แต่เขาไม่คุยไม่เอาอะไรทั้งนั้น  เอาแต่นอน  ผิดนัดไม่รู้กี่ครั่ง และก็ให้รับหน้ากับช่างเอง 
5.ไปกินข้าวด้วยกันที่ร้าน   เขาลุกไปตักน้ำของตัวเองกิน  แต่ไม่เอามาให้  พอเราพูด  ก็มาว่าเรา  (ถึงจะเป็นเรื่องแค่นี้  แต่ความใส่ใจความห่วงใยก็อยากให้มี)
6.ความเป็นสุภาพบุรุษแทบจะไม่เคยเห็น
7.เราเป็นคนเก็บเงินก็จริง  แต่เวลาที่ใช้จ่ายอะไรเราจะรายงานเขาตลอด  ซึ่งเขาเป็นคนใช้เงินเกินตัว  กินเยอะ  และอยากได้อะไรก็ต้องได้  พอเงินเริ่มเหลือน้อย  กับว่าเราว่าเงินไปไหนหมด  และให้คำพูดมาว่า  ตอนเขาอยู่คนเดียวเงินเหลือเยอะกว่านี้อีก  เราก็ตอบไปว่า  อยู่2คน  มีภาระกันทั้งคู่  กินอยู่  กินใช้ทุกอย่างมันต้องหาร2  ทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องนี้
8.ไม่เคยพาเราไปเปิดหูเปิดตา  วันๆๆเอาแต่นอน  ชวนไปไหนนานๆจะได้ไปที  ไปทีก็ไปแค่ตลาดนัด  ตลาดกลางคืน   
9.ไม่ค่อยอยากเข้าหาญาติพี่น้องเรา  จนบางครั้งเรารู้สึกอึดอัดที่ต้องคอยตอบคำถามคนที่บ้านว่าเพราะอะไรสามีเราถึงมาเจอไม่ได้
10.ถึงแม้จะไม่เคยทำร้ายร่างกายเรา  แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา  ด่าเรา  พูดไม่ดีกับเรา จนมันบั่นทอนลงทุกวัน
11.ไม่รู้ว่าเรารักเค้าที่อะไร  ไม่มีอะไรให้น่าจดจำเลยสักอย่าง  ความดีก็มีแต่น้อยมากที่จะเห็น
12.ที่ทนอยู่เพราะรอพร้อม  ทั้งเรื่องเงิน  และที่อยู่   เพราะแค่เหตุผลเดียวคือ  ไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน  ถ้ามีเงิน  มีพร้อม  ก็คงจะไปแบบไม่ห่วงอะไรเลย
#คิดผิดมากที่รีบแต่ง  คิดว่ามันจะมีความสุขมากกว่านี้  แต่ไม่เลย
#ขอพื้นที่ระบายและเล่าสู่กันฟังนะ #