เวลาคิดบางอย่างหรืออยู่เฉยๆเนี่ย หน้าเราจะบูดมากค่ะ เหมือนโกธรใครมา ถ้าไม่ได้มีความสุขจะไม่ยิ้มเท่าไรเลย แล้วครอบครัวของเราจะคิดว่าเราโกธรจริงๆ แต่ความจริงแล้วเราไม่ได้โกธรอะไรเลย พอก่อนหน้านี้ปกติจะปั่นจักรยานไปรร. แล้วเราตื่นสาย ทีนี้แม่กับน้องสาวเลยคิดว่าเราโกธร ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเค้าเลย เราสายเอง แล้วยังมาบอกเราว่าอีกว่ามันเป็นเพราะเราเอง อย่าไปโกธรคนอื่น เราเนี่ย ทั้งมีความโกธรนิดหน่อยและน้อยใจมากๆเลยค่ะ ในใจเราไม่ได้คิดโกธรใครเลย เราแค่รู้สึกไม่ดีที่ทำให้น้องสายไปด้วย ควรทำไงต่อคะ?