ตอนเด็กเราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไร เพราะเป็นคนไม่พูด และมักจะโดนเพื่อนผู้ชายในห้องตีหัว ตบหัว จนร้องไห้บ่อยๆ ยิ่งวันไหนมัดผมแกะ ก็จะโดนดึงผมตลอด พอโดนแกล้งหนักๆ ก็เลยบอกแม่ แม่มาด่าครูที่โรงเรียนยิ่งแย่ไปกันใหญ่ จากที่ไม่มีเพื่อน ยิ่งทำให้โดดเดี่ยวขึ้นไปอีก ครูก็ไม่สนใจ เหมือนปล่อยให้อยู่คนเดียวไปเลย ตั้งแต่ตอนนั้น เราเลยกลายเป็นเด็กเก็บตัว พูดคนเดียว เล่นคนเดียว สร้างโลกจิตนาการว่ามีเพื่อนเต็มไปหมด

จบประถมมาแบบไม่ได้มีความทรงจำที่ดีหรือร้ายอะไร พอขึ้นม.1 ก็ดูเหมือนจะดี เพราะมีเพื่อนสนิทผู้ชาย ในนามสมมุติว่าชื่อนาย ก

เรากับนาย ก ได้เดินกลับบ้านด้วยกัน กินข้าวโรงอาหารด้วยกัน แต่พอไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็โดนเพื่อนในห้องกลุ่มผู้ชาย ล้อว่าเป็นผัวเมียกัน ทำให้อยู่ๆ นาย ก เพื่อนคนเดียวของเรา ก็ย้ายไม่นั่งที่อื่น

จริงๆ เราพยายามจะเข้ากลุ่มผู้หญิงอยู่เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเข้าด้วยไม่ได้ เราไม่ชอบพูดเรื่องคนอื่น ไม่ชอบฟังเรื่องเพ้อเจอ ไร้สาระ ไม่ชอบแต่งต้ว ทำให้เราต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง งานกลุ่มก็ทำส่งคนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว จนครูเรียกมาถามบ่อยครั้ง ก่อนจะจัดเพื่อนที่ไม่ค่อยทำงานมาอยู่กับเรา หึหึ...มีเพื่อนแต่ยังคงทำคนเดียวเหมือนเดิม บ้างทีก็อยากฝากไปถึงคุณครู ไม่ต้องสั่งงานกลุ่มได้ไหม สงสารเด็กที่เป็นอินโทรเวิร์ต

จนขึ้นม.3 นาย ก ที่เลิกเป็นเพื่อนกันมานาน อยู่ๆ ก็มาขอให้พาไปร้านเกมเป็นเพื่อนด้วย (สมัยก่อนร้านเกมเป็นอะไรที่ฮิตมาก ทำให้เราติดเกมมาก) เลิกเรียนก็ไปเล่นกับนาย ก ตลอด จนพ่อเราเห็นไปที่ร้านบ่อยๆ เลยซื้อคอมให้เล่นที่บ้าน

จากนั้น เรากับนาย ก. ก็กลับมาสนิทกันอีก นาย ก มาเล่นคอมบ้านเราทุกวัน ช่วงนั้นเรารู้สึกสนุกกับการได้เล่นเกมกับเพื่อนมากๆ จนขึ้นม.ปลาย นาย ก มีสาวรุ่นพี่มาจีบ ทำให้เลิกคุยกับเราไปช่วงหนึ่ง แต่เราไม่ได้นอยหรือน้อยใจอะไร ก็ยังคงเล่นเกมคนเดียวต่อไป

พอขึ้นม.6 ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอาชีพอะไร พอถึงเวลาต้องหาที่เรียน เลยเรียนวิศวะคอม เพราะชอบเล่นเกม เข้าเรียนปีแรกก็ได้น้ำตาร่วงเลย ยากมาก ติดF จากคนโง่ๆ ก็ต้องขยันเรียน เพราะไม่กล้าซิว อดทนทรมานอย่างแสนสาหัสจบออกมาแบบเลือดกบปาก จบมาปุบ ตกงานปับ

โชคดีที่พ่อแม่มีมรดกไว้ให้ มีหอเช่าที่ให้เราไปเก็บรายเดือน พอได้มีเงินใช้ต่อชีวิตไปวันๆ พ่อแม่เราก็ไม่เท่าไรนะ แต่ญาติอ่ะ ชอบมาพูดว่าคนนั้นคนนี้เงินเดือนสูง บรรจุข้าราชการได้แล้วนะ คนนั้นก็จบวิศวะเงินเดือนเป็นแสน ลูกสาวทำไมไม่ไปทำงานล่ะ

เราขายของออนไลน์ได้เงินพอใช้นะ บ้านเราก็ไม่ได้มีหนี้สินอะไร หาได้คือเก็บอย่างเดียว พ่อแม่ฏ็มีธุรกิจบ้านเช่าให้ดูแลอยู่แล้ว เรารู้สึกว่าชีวิตเราก็สบายดี 

ส่วนแฟนเราก็ไม่คิดจะมี เพราะกลัวมีแล้วลำบาก มีแฟนแล้วอาจจะมีภาระเพิ่ม ขี้เกียจเอาใจใส่ ขี้เกียจดูแล

ถึงไม่รวย แต่ก็ใช้ชีวิตสบายๆ นอนตื่นบ่ายก็ได้ มีเวลานั่งเล่นเกมทั้งวันทั้งคืน 

แต่ไม่วายจะต้องโดนด่า โดนกดดันจากญาติ ฝากผ่านทางแม่เรา ทำให้แม่มาด่าเราทุกวันว่า ทำไมไม่ไปทำงาน ทำไมไม่ไปสอบราชการ ลูกป้า....สอบราชการได้เงินเดือน4-5หมื่น ไอ้เราก็ได้แต่ขำในใจว่า จริงหรอว่ะ เงินเดือนสูงจัง สุดท้ายเราทนแรงด่าของแม่ไม่ไหวจึงไปสอบราชการ ด้วยความที่เป็นคนที่ทิ้งหนังสือมานาน ก็ทำให้สอบอะไรก็ไม่ติด มาได้งานจริงๆ เงินเดือน 12,000 นิดๆ ญาติๆหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ไอ้เราก็ยิ้มจืดๆ

ถึงจะเงินเดือนน้อยแต่ไม่มีหนี้ แล้วเราก็ไม่กินกาแฟของหวานทุกชนิด กินน้ำเปล่า ไม่ก็น้ำวิตามิน...กับข้าวก็ทำกินเองบอกเลยว่า มีเหลือเงินเก็บเยอะ บ้านก็ไม่ได้เช่า เพราะซื้อบ้านเงินสด

พอแยกมาอยู่คนเดียวเงียบหูมากๆ โคตรมีความสุข แต่ก็นะ ก็ยังถูกพูดใส่อยู่เรื่อยๆ จนเราจะเป็นโรคประสาท ทุกครั้งที่แม่มาเยี่ยม ก็จะพูดว่าคนนั้นคนนี้เค้าบอกว่าเราเงินเดือนน้อย ว่าเราไม่พัฒนาตัวเอง บลาๆ จากที่จิตใจสงบ เราก็รู้สึกป่วย ปวดหัวขึ้นมาทันที

เรารู้สึกทรมานกับชีวิตที่ถูกบังคับให้เป็นผู้ใหญ่มากๆ เพื่อนที่รู้จักแต่งงานมีลูก บ้างคนเป็นหัวหน้าหน่วยงาน บ้างคนขับรถสปอร์ตหรู มีอะไรก็เอามาอวดกันให้หมด ไม่อยากรวมรุ่นแล้ว แต่โดนดึงเข้ากลุ่ม จะออกจากกลุ่มก็กลัวผิดใจเพื่อน จึงจำใจอยู่ พอไปงานเลี้ยงรุ่นก็มักจะถูกถามว่าเมื่อไรจะมีแฟน คนนั้นคนนี้โสดนะ ลองคุยกับมันดู มันมองแกอยู่นะ... เราจึงได้ยิ้มหวานๆ ส่งให้คนตรงหน้า แต่ภายในใจขมข่นฝืนทนยิ่งหนัก สร้างความเข้าใจผิดให้ชายหนุ่มตรงหน้าเขินอายจนแทบจะขุดดินหนี ...นายไม่ต้องเขินหรอก เราไม่ได้คิดอะไร ยิ้มเฉยๆ ยิ้มให้กับรสชาติการเป็นผู้ใหญ่... หึหึ

สุดท้ายแล้วก็อยากจะเป็นแค่เด็ก ที่มีความสุขในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้อยากมีครอบครัว ไม่ได้อยากแข่งกับใคร ไ่ม่ได้อยากรวยล้นฟ้า แค่ตื่นมาเจอพ่อแม่ ได้กินข้าวด้วยกัน เบื่อก็แค่ออกไปเที่ยว ว่างๆ ก็เล่นกับแมว

เพื่อนที่รักก็มีแค่นาย ก คนเดียวก็พอแล้ว ยิ่งตอนนี้ได้ข่าวว่า พรบ.สมรสท่าเทียมผ่านแล้ว ก็ดีใจกับนาย ก แหละ จะได้แต่งงานกับแฟนหนุ่มสุดหล่อ จะได้มีครอบครัวแล้วนะ ส่วนเราก็คงยังอยากจะเป็นเด็กอยู่

อยากรู้ว่ามีใครที่ยังเป็นแบบเราบ้างค่ะ ???
ชอบเล่นเกม อ่านมังงะ วาดรูป นั่งดูซี่รี่ ชอบอยู่คนเดียว ปัจจุบันเราจะย่างเข้า 31 แล้ว ไม่เคยมีแฟนเลย (และไม่คิดจะมี555) ยังมีผู้หญิงผู้ชายท่านใดที่เป็นแบบเราอยู่ไหมค่ะ มาแชร์เรื่องราวชีวิตกันได้นะ.....