เราเวลาแม่เลี้ยงด่าเราบ่นเราเราจะเงียบแต่พอโดนหนักๆเข้าใครจะทนไหวจริงมั้ยคะ บางทีเราพูดดีดีเขาก็ว่าเราเถียง เราเหนื่อยอะค่ะ ทำไมคนในบ้านต้องกลัวมันพ่อเราก็บอกให้ยอมไปก่อนเรียนจบค่อยไปจากที่นี่แต่เราอยากไปแล้ว เราไม่อ ยากอยู่แล้ว ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับแม่เลี้ยงเราก็เกลียดวันหยุดไปเลยค่ะ เราชอบไปโรงเรียนเพราะเราไม่อยากอยู่บ้าน บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย โรงเรียนตังหากที่เป็นเซฟโซนของเรา เราแค่อยากได้คนอยู่ข้างๆแต่ไม่มีเลยมีแต่บอกให้ยอม เราเหนื่อยหางานทำก็ไม่มีใครรับ เราทนมาแบบนี้จนจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว สำหรับเราเวลาอยู่บ้านที่ที่ปลอดภัยที่สุดในบ้านคือห้องน้ำค่ะเราชอบมาหลบอยู่ในห้องน้ำจากแม่เลี้ยง... เพราะเวลาเราอยู่ในนี่ไม่มีใครบ่นเราหรือว่าเรา