(ยาวหน่อยนะคะ) 🥹
เราเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในช่วง กำลังจบมหาลัย ได้ทำงานและเรียนไปด้วย เจอสังคมหลายรูปแบบในการทำงาน เราทำงานด้วยความตั้งใจที่จะทำและทำให้สุดเพื่อท้าทายความสามารถของตนเอง  แต่เราพูดตรงๆว่าเราไม่ได้รักในงานนี้  แต่เราทำเพื่อหาแนวทางในการทำงานของตัวเอง แต่เราไม่ใช้ว่าทำงานสุ่มสี่สุ่มห้านะคะ  ถึงงานที่เราทำ เราจะไม่ได้ชอบ   แต่เราตั้งใจทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เป็นภาระใคร   และทำให้ดีที่สุด   เข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ   

    หัวหน้างานที่เราทำเป็นคนที่ พร้อมยื่นมือที่จะสนับสนุนเราทุกอย่าง เราไม่เคยทำอะไรยื่นงานให้เราได้ทดลอง ได้ลองทำทุกอย่าง เราก็ไม่รู้ว่าเค้าเห็นอะไรในตัวเรา แต่เราไม่เห็นอะไรในตัวเองเลย  เค้าถึงขั้น วางโปรเจคให้เราใหญ่โต เพื่ออนาคตของเราข้างหน้า  แกวาดฝันถึงขั้นนั้นเลย หัวหน้าบอกว่าหน้าเชื่อในตัวเธอ รู้ว่าเธอทำได้ เธอเป็นคนเก่ง เธอจะทำมันได้ดี ซึ่งดูเป็นการคาดหวังมากๆ ว่าเราจะมารับทำงานช่วงนี้ต่อจากเค้า แต่ตัวเราคิดแค่ว่า อยากทำงานให้มันออกมาดีเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย แค่อยากลองทำ   วันหนึ่งเราได้นั่งเปิดใจคุยกับหัวหน้า  เราก็พูดตรงว่า  "อย่าคาดหวังในตัวเราเลย  แต่เราจะทำตอนนี้ให้ดีที่สุด"  เราพูดแค่นี้  แต่ไม่ได้บอกเหตุผลเค้าไป    แต่เหตุผลของเราที่คิดคือเพราะเราก็ไม่รู้ว่า  วันนี้ทำได้ดีก็จริง  แต่วันหน้าเราคาดเดาอะไรไม่ได้เลย  ไม่อยากทำให้ใครมานั่งผิดหวังกับเรา แล้วอย่างที่พูดตอนต้น ว่าเราไม่ได้รักในงานนี้ เราแค่อยากลองเจอสังคมในหลายๆแบบ เจอนิสัยการทำงานของคนให้มากขึ้น  ซึ่งพอเราได้มาทำงานสายนี้ รู้เลยว่าถ้าเราทำงานนนี้นานๆไป  เราคงไม่เป็นตัวของตัวเองแน่ๆ เรารับไม่ได้กับสังคมจอมปลอมกับงานด้านนี้เลย   

ซึ่งเค้าดีกับเรามากๆ  จนเรารู้สึกไม่ดีที่พูดแบบนั้นออกไป  แต่อีกใจก็คิดว่า เราไม่อยากฝืนตัวเองขนาดนั้น   เกรงใจเค้าตัวเราเจ็บแบบนี้  เราดูเห็นแก่ตัวมากไหมคะ😞