คือตอนผมอยู่ม.ปลาย ผมเป็นคนที่เรียนดี ตั้งใจเรียน ผมเป็นLGBTQนะ และมุ่งมั่นที่จะเรียนหมอกับเรียนพยาบาลมาก(คือได้อันไหนติดอันนั้น)เพราะผมรุ้สึกว่าคนเราเกิดมาก็ตายอยากได้งานที่ทำประโยชน์ให้ประชาชนดีกว่าแต่ที่บ้านผมไม่สนับสนุนผมเลย เขาอยากให้ผมทำงานหาเงินช่วยเขาใช้หนี้ โดยให้เหตุผลว่าเรื่องเรียนไม่สำคัญหรอกทำงานให้เป็นน่ะสำคัญกว่า ซึ่งบ้านผมไม่มีที่นาไว้ทำกิน ไม่มีธุรกิจ แม่หาเงินเลี้ยงผมคนเดียว ซึ่งเพื่อนผมแทบครึ่งห้องที่ไม่สนใจเรียนต่อ แต่บ้านเขามีที่ทาง บางคนพ่อแม่เขามีตังอยู่แล้ว ปัจจุบันเขาก็เอาการเอางานดีมีบ้าน รถ ครอบครัวที่อบอุ่น แต่บางคนก็เกาะพ่อแม่ตามสเตป เข้าเรื่องเลยละกันนะคับ ในเมื่อผมไม่ได้เรียนต่อ ผมจึงตัดสินใจเข้าทำงานในโรงงานที่เขตอุตสาหกรรมแห่งนึงและตั้งใจจะเก็บเงินไว้เรียนพยาบาลปี62 แต่พอทำงานแล้วมันทำให้ผมไม่อยากกลับไปเรียน เห็นเงิน และมีความเป็นตัวเองมากกว่าในมหาวิทยาลัย ค.คิดตอนนั้นคือกะว่าจะทำจนรวย ผมไปสักลายที่คอด้วยนะ สังคมโรงงานเป็นสังคมที่แย่สุด เลยทำให้เด็ก18อย่างผมที่พึงออกโลกกว้างแย่ไปด้วยมันอาจไม่ได้เป็นทุกคนนะแต่ผมเป็นไง ทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องงาน เพื่อนร่วมงาน เรื่องผู้หญิงนี่สุด เอาตรงๆนะผมที่เป็นทอมไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนผญ.ทั้งโรงมีร้อยคนคนที่ไม่แอบมีกิ๊กแทบจะไม่ถึง30คน แม้แต่ผมเองยังเคยเป็นมือที่3 มันมีผญ.คนนึงที่ทำผมเป็นหนี้ ซึ่งกว่าจะตั้งตัวได้ใช้เวลา2ปีแต่ผมอยู่ได้มา5ปีผมก็ออกเพราะโดนบีบจากเด็กเส้น( ลืมบอกพออายุ22ผมเข้าเรียนคณะรัฐศาสตร์ตอนนี้ปี4) พอออกมาผมได้มาทำงานโรงแรมแผนกต้อนรับ เงินเดือนเท่าต่างด้าวเลยครับแต่ก็ดีกว่าไม่มีงาน พอทำได้3เดือน ที่พูลวิลล่าเปิดใหม่ก็เรียกตัวผมไปทำงานด้วยที่เรียกเพราะแม่ผมทำงานอยู่ที่นั่น บริการลูกค้าระดับนักธุรกิจ ดารา เงิน ทิปดีด้วย เจ้านายดี หัวหน้าดี ด้วยความที่งานบริการทำให้เราบุคลิกเปลี่ยนดีขึ้นเป็นคละคนผมจึงได้แฟนเป็นพยาบาลครับแลเวสังคมแฟนผมโคตรดี ถึงตอนทำงานจะมีเรื่องให้ปวดหัวไม่ต่างจากผม แต่ผมรุ้สึกอยากมีงานมีสังคมแบบแฟน พอผมทำงานโรงแรมมันทำให้ผมเสียดายเวลาที่ทนทำยูโรงงานมากครับแต่มันไม่ดีตรงเพื่อนร่วมงานซึ่งเป็นเครือญาติเจ้านายมาทำตำแหน่งReceptionเหมือนกัน นางวางมาด การทำงานนางโคตรแย่แต่เคลมคนอื่นโคตรเก่ง ขาด ลาบ่อย ผมต้องยิงยาวตั้งแต่7โมงถึง3ทุ่มครึ่งทุกวัน ได้แต่อดทน มีปัญหาอะไรแม่ผมเข้าข้างนางอีก งานพลาดส่วนใหญ่คนโดนด่าเป็นผม มันเองก็ด่าผมแถมสอนด้วยทั้งที่มันทำผิดพอผมเถียงมันไม่จบครับ เราที่เปนคนใจร้อนกลัวไปทำอะไรเกินเลยต้องข่มอารมณ์ยอมมัน ตลอดระยะเวลา3เดือนผนอนไม่หลับเลย จนผมทนไม่ไหวต้องแจ้งออกและจะย้ายมาอยู่กับแฟน พอออกก็มีปัญหา คนรับเต็มๆคือแม่ผม แล้วแม่ผมมาด่าผมต่อ ผมย้ายมาอยู่กับแฟนผมคาดว่าผมน่าจะตกงานประมาณ6เดือน ไปสมัครที่ไหนเขาไม่ค่อยรับ แต่ตกงานไม่ถึงเดือนผมได้งานโรงแรมเหมือนเดิมคับงานไม่หนักมากถือว่าโอเคอยู่ แต่ระบบแปลกๆบอกไม่ถูก มีเวลาว่างเยอะจนอยากทำธุระกิจ ผมกับแฟนข่วยกันขายข้าวกล่องก่อนไปทำงาน แต่เจ๊งครับ5555เวลาผมไม่พอที่จะไปเดินตระเวณขาย คุยกับแฟนว่าอยากเช้าที่เปิดร้าน เงินเก็บผมก็ไม่มี ส่วนแฟนเปนพยาบาลได้เงินเยอะก็จริงแต่ยังไม่พอที่จะเล่าที่ลงทุน เราเลยตัดสินใจเก็บเงินสักพัก มาทำงานที่ใหม่มันก็ทีเรื่องที่ทำให้ผมคิดมาก อยากลาออก อยู่มาวันนึงเจ้านายและน้าสาวเจ้านายซึ่งเป็นอาจารย์พยาบาลของสถาบันแห่งนึงมาแนะแนวผมตอนผมกำลังทำงาน มันทำให้ปลุกไฟในตัวผมอยากเรียนพยาบาลอีกครั้งผมอยากออกจากความจน ผมอยากยกระดับชีวิตตัวเอง ผมไม่อยากให้แฟนต้องรับภาระคนเดียว คือแฟนผมซัพพอร์ตผมทุกอย่างผมอยากพัฒนาตัวเองไม่ให้เธอเหนื่อย ถึงจะไม่รวยมากแต่อยากให้ชีวิตให้มันดีกว่าเดิม ผมดำเนินการลบรอยสักและได้ไปสอบTgatเรียบร้อย ซึ่งมีเวลาเตรียมตัวแค่เดือนเดียวแต่คะแนนก็ออกมาดีเกินที่คาดไว้ถึงจะได้ไม่เยอะ แต่ประเด็นคือ ผมไม่มีความอดทน อ่อนไหวง่าย เครียดง่าย ทั้งที่งานปัจจุบันผมปัญหาไม่เท่างานพยาบาลแฟน ซึ่งแฟนผมมักมาระบายกับผม ปัญหาที่เธอเล่านี่ผมอึ้ง เธอและพยาบาลคนอื่นๆทนได้ยังไงคุกก็เสี่ยง เสี่ยงตายด้วยถ้าคนไข้คลั่ง ไหนจะเพื่อนร่วมง่ายที่Toxic แต่ผมรักในอาชีพนี้มากชอบการบริการ ผมมีความสุขมากครับที่ได้บริการลูกค้า แต่มันมีปัญหาที่ผมดังกล่าว ผมจะเป็นพยาบาลได้อย่างไร เพื่อนๆมีวิธีแนะนำไหมครับ