สวัสดีค่ะเป็นหัวข้อครั้งแรกที่เขียนขึ้นเพื่อให้ทุกท่าน เข้ามาอ่านมาร่วมให้ความคิดเห็นช่วยหน่อย ดิฉันอายุ31ปีค่ะ เป็นเมียน้อยโดยไม่รู้ตัวเมื่ออายุ24 ฉันได้ตั้งครรภ์ขึ้นตอนแรกฉันดีใจมากที่จะมีลูกพอท้องได้3เดือนมารู้เอาทีหลังว่าตนได้เป็นเมียน้อยเขาฉันเครียดมาก ปรึกษาแม่ก็ไม่ได้กลัวแกเครียดไปด้วยแต่ฉันสู้ค่ะและผ่านมันมาได้คิดแค่ว่าสงสารลูกผู้ชายก็รักลูกนะคะเป็นความรักที่ให้แค่สิ่งของฉันอดทนเพื่อลูกอยากจะเลี้ยงเขาให้ดีไม่ขาดอดทนยอมรับให้คนอื่นมองเราไม่ดีเขาให้เราอยู่ห้องเช่าเล็กๆ ของกินของใช้เขาเป็นคนจ่ายเขาไม่ให้เราทำงานเขาบอกเขาเลี้ยงได้แต่ปัจจุบันนี้เราก็ไม่ได้มีเงินเก็บเป็นของตัวเองเลย เขาบอกจะรับผิดชอบทุกอย่าง ตอนนี้ลูกอายุได้8ปีแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอยากจะกระโดดลงสะพานทุกวันแต่ต้องหยุดเมื่อนึกถึงหน้าลูกลอยมาปัญหามันมีมากมายทั้งเล็กๆน้อยๆที่สะสมมันมาเนิ่นนานตลอดที่อยู่ด้วยกันฉันว่าเรารู้นะคะเราสองคนอยู่เพื่อลูกเขามักจะพูดตลอดว่าครอบครัวที่สมบูรณ์ต้องมีพ่อแม่พร้อมหน้าตา และอีกอย่างเขาชอบพูดว่า ถ้าเขาตายทุกอย่างจะตกเป็นของลูกเขาบอกกับญาติพี่น้องอย่างนั้นบอกเมียอีกคนเอาไว้แล้วด้วย แต่ฉันไม่เชื่อ และฉันอยากหยุดเรื่องนี้แล้ว ฉันมองเห็นอนาคตข้างหน้าว่าสภาพฉันจะเป็นยังไงเขาจะเอาฉันไปไว้ตรงไหนถ้าเขาตายจริงๆ ฉันไม่กล้าแม้จะไปที่งานศพด้วยซ้ำเพราะว่าญาติเขาไม่ชอบขี้หน้าเราแม่ลูกเวลาเขาพาเรากลับบ้านไม่มีใครมาบ้านสักคนพอเขากลับคนเดียวญาติพี่น้องมาเติม เอาง่ายๆเลยตอนนี้ฉันอยากจะไป แต่ก็ห่วงลูกอยากจะเอาลูกไปด้วยแต่กลัวลูกจะลำบากอีก...มันเหนื่อยมากค่ะเหนื่อยกายพอทนแต่จิตใจมันก็ห่อเห*่ยวไปหมดแล้ว