ก็ปัญหาทั่วไปของมนุษย์สาวอยากลด นน. เเต่ก็ไม่ค่อยมีวินัยจนตอนนี้ค่า BMI ขึ้นไป 30 เเล้ว รู้สึกเพลียง่าย กินเสร็จละง่วงนอน

เริ่มปวดเข่าข้างหนึ่ง เเต่ปวดเฉพาะขึ้นบันได ต้องกะให้ถูกไม่งั้นพอก้าวอีกข้างขึ้นมันรู้สึกกึกเเบบกระตุก เเต่ถ้าเดินปกติไม่เป็นไร ไม่เเน่ใจเกี่ยวกับน้ำหนักหรือเรื่องอื่น เเต่บางคนอ้วนกว่าเรามาก ไม่เป็นเเบบนี้

อยากลดน้ำหนัก เพราะรู้สึกว่า อยากใส่ชุดเเล้วมั่นใจ ไม่ต้องกังวลเเขนใหญ่ ขาเบียด

ถ้าจะพูดความรู้สึกลึกๆ เราว่าคนอ้วนหลายคนดูสวยในเเบบตัวเอง เเต่ต้องเป็นคนเเต่งตัวเก่ง มีบุคลิกดูดี ส่วนเราเเต่งตัวเชยๆ มีเเต่งหน้าพอสวยเเข่งกับเขาได้บ้าง ก็พอมีคนมอง มาติดตาม มาจีบบ้าง คนรอบตัวมักบอกเราว่า เราอ้วนก็ยังดูดี ดูมีความเป็นคนมั่งมี เป็นคนที่น่าตาดูน่าเกรงขาม ( ลุคดูหยิ่งๆ เพราะเข้าสังคมไม่เก่ง)

เเม้ว่าเราอ้วน ดูเหมือนไม่ได้มีปัญหาเรื่องภาพลักษณ์ เเต่มองในระยะยาวมันไม่ดีเเน่ โรคต่างๆก็คงเป็นได้ง่ายกว่าคนอื่น

เคยลดสำเร็จไปรอบเเรก ลดไป 10 กก. ( 4 เดือน) เเล้วพยายามค่อยๆให้ลง ลดไปอีก 3-4 กก. ( 2 เดือน) หลังจากนั้นเราเปลี่ยนงาน มันขึ้นมาเรื่อยๆ ในช่วง 1 ปีหลัง จนได้ค่า BMI ขึ้นไป 30

**อยากทราบว่าคนอื่นๆ ที่ลดได้สำเร็จ มีเเรงบันดาลใจเเบบไหนบ้างคะ