วันนี้เราเข้าใจคำนิยามคำนี้เเล้ว "รักมากนะ เเต่เป็นรักที่ไม่ได้หวังครอบครองหรือเป็นเจ้าของหัวใจ"
กว่าจะเข้าใจมัน ใช้เวลาเกือบ 20 ปี เราพยายามหาคำตอบว่ามันต้องรู้สึกเเบบไหน? ล้มลุกคลุกคลานกับวังวนของความรู้สึกเดิมๆ เพิ่งเข้าใจมัน เพราะเรายังยืนมองคนๆนึงที่เรารักมากที่สุด อยู่ตรงมุมเดิม

แค่อยากจะยินดีกับตัวเอง
"การเป็นแค่คนหนึ่งที่ได้ยืนมองดูเขาห่างๆ รับรู้ถึงเรื่องราวดีดีของเขา คอยให้กำลังใจ เป็นที่ปรึกษา เป็นเพื่อน หรือเเม้เเต่ว่าเขาหันมาเมื่อไหร่ก็เจอเรา มันก็คือความรู้สึกที่อบอุ่นที่สุดเเล้ว"

สุดท้ายเเล้วสิ่งที่ยังมีอยู่ในปัจจุบันคือ เขายังไม่ได้หายไปไหน เราไม่เกลียดกัน เจอกันยังมีรอยยิ้มให้กัน ยืนมองทุกการเจริญเติบโตของเขา เรากับเขาไม่มีวันจะหายไปไหน เรายังมีกันเเละกันตลอดไป