เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อกลางเดือนเดือนพฤษภาคม 2566 เป็นช่วงเปิดเทอมแรกๆ เราพึ่งเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ ยังไม่รู้อะไร ช่วงแรกๆที่เปิดเทอมเราไปเล่นกับรุ่นพี่ที่เรารู้จักอยู่ที่ห้องเรียนพี่เขาบ่อยๆ แล้วก็มีพวกพี่ๆผู้ชายเป็นแก๊งเดินผ่านเราไปมีท่าทางสงสัยว่าเราเป็นเด็กใหม่ของระดับชั้นนั้นหรือป่าว พี่เราเลยบอกไปว่าเป็นรุ่นน้องแค่มาเล่นด้วยเฉยๆ แล้วเราก็ไปชอบ 1ในแก๊งที่เดินผ่านเราในวันนั้น เราก็คอยถามพี่เราเกี่ยวกับเขาเรื่อยๆ  บางครั้งพี่เขาก็หันมามองเราบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ติดอะไร คงเพราะยังไม่รู้จักเรา ความจริงเรากับพี่เขาเคยอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่พี่เขาย้ายไปอีกโรงเรียน เราก็มาเจอพี่เขาอีกรอบที่โรงเรียนนี้ ในวันไหว้ครูที่โรงเรียนให้ทำพาน แล้วตอนทำพานเสร็จ เพื่อนเรามาบอกว่าพี่เขามามองที่ห้องด้วยตอนที่เรานั่งทำพาน จังหวะนั้นทำให้เราเริ่มชอบพี่เขาขึ้นมากเรื่อยๆ จะว่าเราโรคจิตก็ได้นะที่เราดีใจจนเก็บภาพพานไหว้ครูที่ห้องเรากับห้องพี่เขาได้รางวัลชนะเลิศเหมือนกันไว้ หลายๆสัปดาห์ต่อมาเพื่อนร่วมห้องของพี่เขาก็เริ่มรู้ๆกันว่าเราชอบพี่เขา ในช่วงนั้นก็ปาไปเกือบ 3 เดือนที่เราชอบพี่เขาแล้วแหละ เราคอยส่องเฟซพี่เขา รวบรวมความกล้าอยู่นานที่จะทักบอกชอบพี่เขา แล้วเราก็ทักไป แต่พี่เขาดันตอบมาว่าไม่ได้ชอบเรา ในคืนวันนั้น เรานอนร้องไห้ไปทั้งคืนแต่ก็ยังดีที่วันนั้นเป็นวันศุกร์ได้หลบหน้าพี่เขาไปอีก2วัน แต่วันจันทร์เราก็ต้องเจอกับความกลัวที่จะเจอพี่เขา เราเลยเลือกที่จะไม่ไปทานข้าวจนเพื่อนเราต้องซื้อข้าวมาให้เรากินที่ห้อง เป็นอย่างนี้อยู่ 2 สัปดาห์ (ขอบคุณเพื่อน ช่วงนั้นดีใจมากที่มีเพื่อนคอยปลอบและให้กำลังใจเรา) พอเริ่มสัปดาห์ที่ 3 เราก็เริ่มดีขึ้น กล้าที่จะสบตาพี่เขาอีกครั้ง และเราก็ทำมันได้ แล้วในหลายๆเดือนช่วง ตุลา-มกรา เรากับพี่เขาก็มีแต่สบตากันตอนเดินผ่าน ตอนต่อคิวซื้อของ นั่งรอรถ ทุกที่ทุกเวลา บางวันก็เจอเป็น สิบๆรอบ แล้วพี่เขาก็มอง มอง มอง แล้วก็มอง จนทำให้เราคิดไปเอง ในภาคเรียนที่ 2  วันที่ 14กุมพา เราอยากจะเอาดอกไม้เข้าไปให้พี่เขา เพื่อนเราก็บอกว่าโอกาสที่พี่เขาอยู่คนเดียวก็มีตั้งบ่อยแต่เราก็ไม่ได้ให้ สุดท้ายดอกไม้นั้นเราก็เอากลับไปให้แม่ เราอยากจะด่าตัวเองทุกครั้งที่ไม่กล้าพอแต่เราหมดความกล้าไปตั้งแต่วันที่เราบอกความในใจไปแล้ว เราเลยได้แค่มองพี่เขาอยู่ห่างๆ เราคิดกับตัวเองว่าจะตั้งกท.นี้ขึ้นมาดีมั้ยเพราะอยู่แบบนี้เราก็มีความสุขดีแบบที่เราก็ไม่มีใครเขาก็ไม่มีใคร ไม่มีศัตรูหัวใจให้เราต้องคอยถอยห่างออกไป แต่เราก็คิดอยากจะพอมีหวังที่จะให้เราได้ครอบครองเขาอยู่บ้าง เพื่อนต่างโรงเรียนของเราก็ถามเราว่า ชอบนานขนาดนี้ได้ไง ทำไมถึงอยู่มาได้ถึงขนาดนี้ ตัดใจไม่ได้หรอ เราเองก็ตอบคำถามพวกนี้ไม่ได้เหมือนกัน คงเป็นเพราะความหวังลมๆแล้งๆของเรา เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าว แต่พี่เขามองบ่อย บางทีก็มายืนอยู่ใกล้ๆ ป้วนเปี้ยนเวลาเราเรียนพละ ช่วงที่เข้าชุมนุมก็จะเจอกันตลอด และเราก็นึกย้อนกลับไปว่าเราทักไปบอกตรงๆแบบนั้นได้ไง ทำไมไม่ค่อยๆจีบพี่เขาแบบเนียนๆไปก่อนจนเรารู้สึกอายตัวเอง ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของเรามาจนถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณที่ให้ที่นี้เป็นที่ระบายความทุกข์ภายในใจของเรา สุดท้ายถ้าจะไม่ได้คำตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ