เราค้นพบว่าความรักจริงๆเเล้วมันเป็นเรื่องของคน 2 คนจริงๆอย่างที่ใครหลายๆคนเคยพูดเอาไว้ คนเราอาจจะผ่านเรื่องราวในชีวิตมาต่างวาระ ต่างเหตุการณ์ ต่างสถานที่ คน2คนที่เป็นตัวแปรสำคัญของคำว่ารักอาจจะมีวิธีการสานสัมพันธ์ในแบบที่ต่างกัน บางคน บางคู่เริ่มจากศูนย์ บางคนเริ่มจากสิบ หรือบางคนอาจจะเริ่มจากติดลบด้วยซ้ำ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่จะชี้ขาดว่าความรักแบบไหนที่จะยืนยาว เราเป้นคนนึงที่เคยทั้งสมหวังเเละผิดหวังในเรื่องของความรัก จนวันนึงเราได้เข้าใจเละค้นพบความสุข เเละความหมายที่แท้จริงของความรัก สำหรับเราความรักไม่ใช่การครอบครอง หรือเป็นเจ้าของ ความรักคือการที่ได้เฝ้ามองคนที่เรารักมีความสุข มีชีวิตที่ดีโดยที่เราอาจจะไม่ใช่คนที่ยืนอยู่ข้างเขา หรือแม้กระมีสิทธิ์ที่จะยืนข้างเขา ความรักไม่ต้องมีความสมบูรณ์แบบ แต่ความรักคือความไม่สสมบูรณ์แบบ ที่มีคนสองคนคอยช่วยกันเติมเต็ม

เราเองมีควมรักให้คนคนนึงเมื่อ 10 กว่าปีที่ผ่านมา แต่ด้วยปัจจัยรอบข้าง ด้วยอารมณ์เเละวุฒิภาวะในตอนนั้นมันทำให้เราตัดสินใจที่จะปล่อยมือเขา เเละเดินจากมา การที่เสียเค้าไปในตอนนั้นมันทำให้เราเจ็บปวดมาจนถึงวันนี้ เค้าควรที่จะโกรธเรา เเละเกลียดเรา เมื่อวันเวาลาผ่านมามันทำให้เรามองย้อนกลับไปและคิดทบทวนอยู่เสมอว่าทำไมเราลืมเขาไม่ได้ ทำไมเรายังคงมีความรู้สึกที่ติดค้าง เรายังมีความรู้สึกที่เราเรียกว่าครักให้เค้าเสมอ เรายังอยากเห็นเค้าประสบความสำเร็จ เรายังอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเค้าทั้งตอนที่สุข เเละเศร้า ความรู้สึกเหล่านี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจเรา สิ่งเหล่านี้มันทำให้ตัดสินใจเริ่มออกเดินทางตามหาต้นตอของความรู้สึก ออกตามหาเค้าคนนั้นที่เป็นเจ้าของความรู้สึกเหล่านั้น เเละเเล้วเราก็เจอ
เมื่อการกลับมาของเราเป็นการกลับมาในเวลาที่สายไปเเล้ว มันทำให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นทั้งสองฝ่าย มันเป็นการกลับมาที่มาพร้อมกับความรู้สึกที่หวิวๆ เพราะเราต่างยังมีอะไรบางอย่างที่ผูกพันกัน เเละมีปมที่เราต่างแกะไม่ออก แต่คุณเชื่อไหมว่า สิ่งที่เราได้เรียนรู้ในการกลับมาครั้งนี้คือเราเข้าใจความรักที่บริสุทธิ์ อย่างท่องแท้ เราต่างมีชีวิตที่เป็นของตัวเอง มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบในรูปแบบที่ต่างกัน เเต่เมื่อเรากลับมาพบกัน กลับมาบอกเล่าความรู้สึกต่างๆ มันทำให้เราเห็นภาพความรักที่มีแต่ความหวังดี และความเข้าใจ ภายใต้ความเจ็บปวดที่เราต่างก็รู้ว่ามันเกิดขึ้นในโลกความจริงไม่ได้ มันหมือนเราต่างรู้จักมันสายไป สถานะของเราไม่สามารถนิยามได้ ความรักของเราก็เช่นกัน

เราต่างก็รุ้ดีว่าทุกวันที่ผ่านไปมันคือการนับถอยหลังสำหรับเวลาของเรา เพราะเมื่อวันสุดท้ายมาถึง มันคือวันที่เราสองต่างต้องแยกย้าย เเละจากกันอีกครั้ง เพื่อไปมีชวิตของตนเอง มันช่างเป็นเวลาที่โหดร้านเกินกว่าที่จะนึกถึง ในบทสรุปเราไม่มีทางได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เราแต่เพียงบอกรักกันเเละกันในปัจจุบัน และกุมมือกันไว้ถ้าเรามีโอกาส เราต่างเจ็บปวดที่จะต้องนึกถึงเรื่องราวที่เราตัดสินใจผิดพลาดในอดีตจนทำให้ปัจจุบันของเรา เราต้องรักกันในขอบเขตที่ไม่มีใครเข้าใจได้ มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้นที่เข้าถึงมัน เราต่างบอกกันและกันว่าเรามีพื้นที่เล็กๆระหว่างความรูสึกของเราที่เราจะพบกับความรักและความอบอุ่นเสมอ เมื่อเราทั้งคู่ต้องการมัน ซึ่งพื้นที่เล็กๆนั้นจะอยู่กับเราทั้งคู่ตลอดไป ตลอดกาล มันจะเป็นพื้นที่เดียวที่ทำให้เรามีกำลังใจ เเละพบว่าความรักของเรามันยังคงมีอยู่เสมอมาเเละตลอดไป ถึงแม้ตอนนี้สถานะของเรา ไม่ใช่แฟน อาจจะเป็นเพียงคนรู้จัก แต่นั่นไม่สำคัญอะไร มันสำคัญที่ว่าหากเรามองข้างเเละก้าวผ่านการเป้นเจ้าของ เเละการครอบครองซึ่งกันเเละกันมาได้ ความรักของเราทั้งสองคนมันจะเป็นอมตะ มันจะเป็นแรงให้เราทั้งคู่ผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ เพราะสิ่งที่เราได้ข้ามมานั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนเราจะทำได้ การที่เรายอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น เเละผลของการตัดสินใจที่ผิดพลาดมันอาจจะเจ็บปวด เเต่มันทำให้ภาพบางอย่างมันยิ่งชัดเจนขึ้น มันทำให้เเข็งแกร่งขึ้น